بیش از ۱۱۵ میلیون کودک در سن تحصیل به مدرسه نمی روند

بیش از ۱۱۵ میلیون کودک در سنین تحصیلات ابتدائی به مدرسه نمی روند و بیشتر این کودکان اعضاء خانواده های فقیری هستند که اغلب مادران آن ها تحصیلات رسمی ندارند

بیش از ۱۱۵ میلیون کودک در سنین تحصیلات ابتدائی به مدرسه نمی‌روند و بیشتر این کودکان اعضاء خانواده‌های فقیری هستند که اغلب مادران آن‌ها تحصیلات رسمی ندارند.

براساس گزارش توسعه هزاره سال ۲۰۰۵ میلادی که از سوی دفتر سازمان ملل متحد در تهران انتشار یافته است، فقدان ای توان بالقوه تنها بر کودکان تأثیر نمی‌گذارد به‌طوری‌که آموزش و پرورش و تحصیل علم به‌ویژه برای دختران، فوائد اقتصادی و اجتماعی دارد.

تحصیل و آموزش دختران از آن جهت که آنان مادران فردا هستند و می‌توانند در پرورش و تربیت نسل آینده و کاهش میزان زاد و ولد مؤثر باشند، اهمیت زیادی دارد.هدف توسعه هزاره تا سال ۲۰۱۵ میلادی، تحقق تحصیل ابتدای برای تمام کودکان جهان است به‌طوری‌که آنان بتوانند دوره کامل ابتدائی را تکمیل کنند.نتایج این گزارش نشان می‌دهد طی سال‌های ۹۱ـ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۲ـ۲۰۰۱ میلادی ثبت نام در دوره ابتدائی در مناطق در حال توسعه از ۸۰ به ۸۳ درصد، افزایش یافته است.

کشورهای شرق و جنوب آسیا و جامعه مشترک‌المنافع کشورهای مستقل از جمله مناطقی هستند که میزان ثبت نام کودکان در مدارس طی دوره یاد شده در آن‌ها، کاهش یافته است.

با وجود افزایش تعداد کودکان در کشورهای جنوب صحرای آفریقا در دوره‌های مورد بررسی، هنوز ۳۸ درصد کودکان در سن تحصیلات ابتدائی نمی‌توانند به مدرسه بروند، این کشورها از جمله مناطقی هستند که فقر و نابرابری در آن‌ها نه تنها کاهش نیافته، بلکه رشد چشمگیری هم داشته است.

طبق این گزارش، از هر ده کودکی که به مدرسه نمی‌روند هشت کودک در کشورهای جنوب صحرای آفریقا و جنوب آسیا، زندگی می‌کنند.در گزارش سازمان ملل متحد، بیماری ایدز از مهم‌ترین علل نرفتن کودکان در کشورهای جنوب صحرای آفریقا به مدرسه بوده است به‌طوری‌که در سال ۱۹۹۹ میلادی حدود یک میلیون کودک بر اثر این بیماری جان خود را در این کشورها از دست داده‌اند.

به‌دنبال افزایش این بیماری سازمان ملل متحد از این کشورها خواسته است که اطلاعات مربوط به چگونگی مراقبت از جوانان را در برنامه‌های درسی مدارس خود اضافه کنند.

تحقق آرمان‌های توسعه هزاره راه بسیار دشواری به‌ویژه برای کشورهای فقیر است زیرا ابعاد فقر بسیار گسترده است به‌طوری‌که ابعاد آن فقر غذائی تا فقر فرهنگی را در برمی‌گیرد.

برخی از کارشناسان بر این باورند که می‌توان ساختارهای اقتصادی را با برنامه‌ریزی، در مدت کوتاهی تغییر داد اما ساختارهای فرهنگی نیاز به زمان بسیار طولانی دارد که آموزش مهم‌ترین رکن این تغییر است.