غـــرور؛ مانعی برای جبران اشتباهات

چرا ما چیز تازه‌ای از خودمان نداریم و دنباله‌روی از اشتباهات گذشته هیچ وقت جذابیتشان از بین نمی‌رود و تکراری نمی‌شوند؟ ذات آدمی‌ به گونه‌ای است که از یکنواختی و تکرر زود به …

چرا ما چیز تازه‌ای از خودمان نداریم و دنباله‌روی از اشتباهات گذشته هیچ وقت جذابیتشان از بین نمی‌رود و تکراری نمی‌شوند؟ ذات آدمی‌ به گونه‌ای است که از یکنواختی و تکرر زود به ستوه می‌آید و در پی خلق چیزهای جدید برمی‌آید، ولی هیچگاه در مورد اشتباهات و کاستی‌ها اینچنین نیست. واقعا این از چه چیزی ناشی می‌شود؟ آیا این غرور است که راه را برای درس گرفتن انسان از اشتباهات گذشته‌اش یا قصورات و اشتباهات دیگران می‌بندد یا چیز دیگر؟

دیر زمانی است که بی‌وقفه در این دنیا روزگار می‌گذرانیم و به قول یک نویسنده حماقت‌هایمان تمامی‌ ندارند. اشتباهاتی که یکی پس از دیگری در چرخه روزگار تکرار می‌شوند. تنها شکل صوری آن‌ها و کیفیتشان عوض می‌شود، اما در حقیقت خمیره‌ اصلی همان است.

غرور آدمی ‌شاید سرچشمه بیشتر اشتباهاتش باشد. چیزی که موجب می‌شود انسان بسیاری از موقعیت‌های ناب را از دست بدهد و بر روی اشتباهات خود پافشاری کند.

تنها چیزی که دست آخر باقی می‌ماند خاکستری است از خاطرات و فرصت‌های از دست رفته که جز آهی از حسرت بدرقه‌ راهشان نیست. این است که آن زمان که باید دوست بداریم کوتاهی می‌کنیم و آن زمان که دوستمان دارند بی‌توجهی و در نهایت هم آهی از روی حسرت می‌کشیم و بر آنچه که از دست رفته افسوس می‌خوریم.