سرزمین گندم های طلایی

چمدانت را می بندی, مسواک, حوله, لباس و اما وقتی بازمی گردی چمدانت پر شده است از خاطره, رنگ آب و نقش کوه های سنگی, از یاد مهربان مردمان دیارت

چمدانت را می‌بندی، مسواک، حوله، لباس و... اما وقتی بازمی‌گردی چمدانت پر شده است از خاطره، رنگ آب و نقش کوه‌های سنگی، از یاد مهربان مردمان دیارت. نمی‌خواهی که همچنان در خانه بمانی، تو رود می‌شوی به سوی دریا، آن گاه که به جستجوی زیبایی و ناشناخته‌ها گام برمی‌داری.

می خواهیم شما را با واژگان خود همسفر سرزمین گندم‌های طلایی کنیم؛ جایی که می‌توان نبض زمین را شنید؛ جایی که لبخند نمکین یک کودک ۱۱ ساله چوپان تحفه‌ای وصف‌ناشدنی است.

● نمای داخلی

روستای «پیران»، یکی از ۱۴ روستای مقصد گردشگری استان کرمانشاه، است؛ نامی که ما را دعوت می‌کند به شاهراه تاریخ. چگونه باید رفت؟ استان کرمانشاه؛ ۹ کیلومتری شهر سرپل ذهاب. دهکده‌ای که گرمای تابستان زیر درختان بالابلند چنار رنگ می‌بازد و صدای برگ‌ها موزون‌ترین موسیقی دهکده است.

مردمان آبادی از میان پنجره‌های کوچک چوبی، در میان همین خانه‌های متراکم و سنتی، وسعت آسمان را در چشمان خود جای می‌دهند. با این همه، خانه‌هایی از جنس سیمان و آجر نیز به صورتی خود را وصله ناجور روستا کرده‌ است.

مراسم عروسی‌شان را با ساز و دهل برپا می‌کنند و با هر ضرب آن پای بر زمین می‌کوبند و دست در دست، نیم‌دایره رقص کردی می‌کنند. زنان خود را آذین بسته‌اند با سربند و کلنجه.

کلنجه پوششی است از همه رنگ‌های زیبا و مسحورکننده. آنها لباسی آستین‌دار که «قبا» نام دارد بر تن دارند.

همان‌گونه که تن به سایه سپرده‌اید و در موسیقی برگ‌ها غرق شده‌‌اید، مردی از اهالی روستا سلام ‌کرده و شما را به خانه‌اش دعوت می‌کند؛ دعوتی که بوی مهربانی می‌دهد.

می‌خواهد بر سر سفره ساده‌اش همراه با نان، ماست و آبگوشت که همه محصول دسترنج اهل خانه است به میزبانی‌ات بنشیند.

می‌خواهد راهنمایت شود. تو هم به رسم ادب از او تشکر می‌کنی، اما او تنها فرد روستا نیست در همه خانه‌ها به روی مهمانان گشوده است. نمک نخورده، نمک‌گیر می‌شوی!

مناظر آبادی شبیه سریال‌های خارجی خوش‌آب و رنگ تلویزیونی است. عادتمان داده‌اند که مرغ همسایه را غاز ببینیم. در میان بیشتر کوچه پس‌کوچه‌ها نهر آب روان است. آب آیینه دل‌های مردمان است.

کنار همین نهرها اهالی نهال کاشتند تا جلوه‌ای از بهشت را نقش بر زمین کنند.

غیر از این نهرها، رودخانه الوند در جنوب روستا، تن کودکان را نوازش می‌کند و در تابستان محصول امید زارعان را سیراب می‌کند.

محصولاتی مانند؛ انار، گردو، زردآلو، سیب، گندم، جو، باقلا و ذرت و برخی چیزهای دیگر که نعمت خداوند است برای مردم این روستا.

اما روستا یک جای ویژه دارد، پاتوقی برای جوان و پیر، برای کودکان و حتی برای گردشگران. آن هم چشمه جوشانی است که در جوار درختی تنومند و کهنسال می‌خروشد.

● نمای خارجی

باید رفت، دل از روستا به سختی کند و قدم به طبیعت نهاد. به میان درختان بلوط و انجیر کوهی. حتی خاری که در میانه راه در پای شما فرو می‌رود، با شنیدن صدای یک کبک به کلی درد نیشتر آن را فراموش می‌کنید.

از میان نیزارها عبور خواهید کرد؛ گل گاوزبان، گل ختمی، شیرین‌بیان، پونه، گون و... بر سر راه شما نمایان می‌شود و پشت سرتان جا می‌ماند. آنها ریشه در خاک دارند؛ دلشان با این خاک است.

شانس بیاورید‌ ‌می‌توانید جانوران دیگری مانند شغال و گرگ، روباه و خرگوش را میان سنگ‌ها و بوته‌های گیاه مشاهده کنید. مار هم دارد که اگر کاری به کارشان نداشته باشید بی‌آزار است.

همچنان در دره زیبا و خیال‌انگیز پیران پیش می‌رویم تا به مهم‌ترین و هیجان‌انگیزترین بخش سفر برسیم؛ قسمتی که برای ابد به نیکی در یادتان می‌ماند.

جنس این خاطره باز هم از آب است؛ آبی که بی‌وقفه خود را بر زمین می‌کوبد.

آبشار بلند و سه طبقه روستای پیران از جمله زیباترین آبشارهای ایران است.

اگر با خودرو به سفر خود ادامه می‌دهید، می‌توانید وسیله نقلیه خود را در فاصله دو کیلومتری آبشار در یک پارکینگ متوقف کنید.

از این پارکینگ تا آبشار حدود دو کیلومتر طبیعت زیبا برای پیاده‌روی مسافت است. رسیدن به مقصد لذتبخش است. این آبشار در بالای روستا واقع شده است.

دو طبقه بالایی این آبشار از ارتفاعی بیشتر نسبت به طبقه سوم برخوردار است. اگر بر ارتفاع آبشار قرار بگیرید، نمی‌توانید شاهد طبقه سوم آن باشید، چون خود را در زیر سایه‌سار درختان سبزفام نهان کرده است. می‌توانید حتی تن‌تان را به زلال آبی بسپارید و دنیایی دیگر را تجربه کنید.

روستای پیران با ‌ این که به عنوان یکی از جاذبه‌های گردشگری استان معرفی شده، اما این زیبای ناشناخته چندان که بایسته است مورد‌توجه مسوولان یا سرمایه‌گذاران قرار نگرفته است.

این منطقه که استعدادهای اکوتوریستی فراوانی دارد، می‌تواند با جذب گردشگران تحول اساسی، نه‌تنها در اقتصاد روستا، بلکه در منطقه ایفا کند.

این در حالی است که گردشگران تنها از سر اتفاق با این منطقه آشنا می‌شوند و از این امکانات رفاهی گردشگری چندان خبری نیست.

سامان عابری