چقدر به عکسهای خود ایمان داریم؟

هر فردی که در حیطه یک رشته هنری شروع به فعالیت می کند بی تردید از قبل نسبت به آن هنر علاقه ، نیاز و کششی در درون خود احساس کرده است و این خواهش درونی تا مدتی انرژی لازم برای حرکت …

هر فردی که در حیطه یک رشته هنری شروع به فعالیت می کند بی تردید از قبل نسبت به آن هنر علاقه ، نیاز و کششی در درون خود احساس کرده است و این خواهش درونی تا مدتی انرژی لازم برای حرکت را به او می دهد اما پس از گذشت مدت زمانی نسبتا کوتاه آن علاقه اولیه جایگاه خود را از کف می دهد و برای ادامه مسیر لازم است انگیزه های دیگری در فرد جایگزین شوند که در این مرحله هنرجو معمولا با یکی از این سه وضعیت روبرو می شود: یا به علت پیدا نکردن دلایل و انگیزه های کافی، دیگر نیاز به فعالیت را در درون خود احساس نمی کند و آن رشته هنری را رها می کند. یا به دلایلی ظاهرا موجه به طور مستمر و یا جسته و گریخته به فعالیت خود ادامه می دهد اما درجا می زند و پیشرفت چندانی نمی کند.

و یا در کار هنری خود با جدیت کار می کند ، به سرعت رشد می کند و هر روز به موفقیتهای جدیدتری نایل می گردد. به راستی تفاوت افراد گروه سوم با دو گروه دیگر چیست؟ من فکر می کنم مهمترین ویژگی که هنرمندان واقعی را مستثنا می کند، اعتقادی است که به کار خود دارد. اعتقاد باعث انفجار انرژی و عشق می شود. او آموزش می بیند، فکر می کند ، اما کور کورانه تقلید نمی کند. هنرش را آن طور که ایمان دارد به نمایش می گذارد، ولو این که در کوتاه مدت آنچنان مورد توجه قرار نگیرد. او به عقاید خودش احترام می گذارد ، آنها را باور دارد و دائما در جستجوی راهی برای باروری بیشتر افکار و اندیشه های خود است و به خاطر خوش آیند جامعه از آنها دست نمی کشد. اما به راستی جایگاه خود ما کجاست؟ چه خوب است همه ما در هر سطح و هر شاخه ای از کار که هستیم، هر از چندگاهی این سوال را از خود بپرسیم که به راستی چقدر به عکسهایی که می گیریم ایمان داریم؟

http://kiani.akkasee.com/plist/۳