برای فرزندتان یک مادر کامل هستید یا کافی؟!

از ابتدای تاریخ، مادر همیشه نماد مظهر محبت و از خود گذشتگی بوده است. در جامعه صنعتی و خالی از ویژگی‌های انسان امروز، هنوز هم مادر شدن یک تحول عظیم در زندگی افراد است و تغییرات …

از ابتدای تاریخ، مادر همیشه نماد مظهر محبت و از خود گذشتگی بوده است. در جامعه صنعتی و خالی از ویژگی‌های انسان امروز، هنوز هم مادر شدن یک تحول عظیم در زندگی افراد است و تغییرات بسیاری در خصوصیات و زندگی آنها ایجاد می کند.

داستان‌ها و فیلم‌های بسیاری، تکیه بر همین موضوع و بر مبنای فداکاری‌های یک مادر نوشته و ساخته شده‌اند که بسیار تاثیرگذار هستند. در سینمای ایران، نمونه شاخص آن بویژه در سالهای اخیر دو فیلم "میم مثل مادر" ساخته مرحوم رسول ملاقلی پور و "مهر مادری" ساخته کمال تبریزی است که با استقبال بسیاری روبرو شدند. این موضوع تنها مختص انسانها نیست و در جهان حیوانات نیز، مادر برای حفظ جان کودک خود، دست به هر کاری می‌زند.

اما از دیدگاه روانپزشکی، موضوع به این سادگی نیست. در علم «فرزند پروری» (Parenting) از دو اصطلاح «مادر کافی» (Good enough mother) و «مادر کامل» استفاده می‌شود.

«مادر کامل» یا مادر بی عیب و نقص همیشه و در هر لحظه از کودکش مراقبت می‌کند، یک لحظه او را تنها نمی‌گذارد و به هیچ چیز دیگری حتی خودش توجه نمی‌کند و در واقع زندگی خود را وقف کودکش کرده است.

افتخار این مادر این است که فرزندم بدون اینکه نیاز خود را به زبان نیاورد، من آنرا برآورده می‌کنم و نمی‌گذارم آب در دل کودکم تکان بخورد. اما این مادر مضطرب، وحشت زده و نگران چه پیامی به فرزند خود می دهد؟

پیام او این است که «دنیا محل بسیار خطرناکی است و هر لحظه باید منتظر فاجعه‌ای باشی تو بدون من نمی‌توانی زندگی کنی و توان دفاع از خودت را نداری» این مادر حتی به او اجازه نمی‌دهد به نیازهایش فکر کند و آنها را به زبان بیاورد (در دوران نوزادی و اوایل کودکی با گریه و در سنین بالاتر با صحبت کردن).

این مادر و فرزند هرگز روی آرامش را نمی‌بینند و عملا پدر نیز از چرخه زندگی حذف می‌شود و یا همکار مادر می‌شود. این فرزند در آینده نه چندان دور، آمادگی و توان برخورد با مشکلات را ندارد و به شدت وابسته به والدین است.

اما «مادر کافی» مادری است که با دانش و محبت، عاشق فرزند خود است، او را تشویق می‌کند، به موقع به او بی‌اعتنایی می‌کند و گریه‌ها و درخواست‌های او را نادیده می‌گیرد و گاه به درستی و به روش علمی او را تنبیه می‌کند، به خود و همسرش احترام می‌گذارد و برای تفریح و شادی خود و خانواده وقت صرف می‌کند و زمان کافی هم برای فرزندش می گذارد، نه تمام وقت و زندگی خود را.

این مادر، یک مادر با اعتماد به نفس، آگاه، دلسوز و به اندازی کافی خوب است که به فرزندش می‌آموزد که چگونه مشکلات اطراف را بشناسد و از خود در برابر آنها دفاع کند و در مواقع ضعف، از والدین کمک بگیرد. در چنین خانواده‌ای پدر و مادر با لذت و آرامش، رشد و شکوفایی فرزند خود را تماشا می‌کنند نه با استرس و نگرانی در تمام لحظات.