تو به چه کسی رأی می‌دهی؟

در این روزها که همه جا صحبت از انتخابات است، گاهی با این پرسش مواجه می‌شویم که: راستی تو به چه کسی رأی می‌دهی؟

در این روزها که همه جا صحبت از انتخابات است، گاهی با این پرسش مواجه می‌شویم که: راستی تو به چه کسی رأی می‌دهی؟

اگر چه اصل بر مخفی بودن رأی افراد است، اما به هر حال در روابط دوستانه گاهی ممکن است، اطلاع یافتن از رأی دیگران خالی از فایده نباشد و نوعی همفکری و مشاوره تلقی شود.

اما چند نکته در این میان قابل تأمل است، یکی این که اصرار بر اطلاع از رأی دیگران، کار شایسته ای نیست و از آن ناشایسته تر تحمیل نظر شخصی بر دیگران است، چنانکه گاهی در برخی محافل صنفی و گروه های اجتماعی چنین می شود. مثلا بیانیه استادان دانشکده در حمایت از نامزدی آقای فلان یا گردهمایی شاعران در جلسه انتخاباتی فلان نامزد.

در این گونه موارد، تلفن زنگ می زند و شما را محترمانه دعوت می کنند که با امضای بیانیه یا حضور در جلسه، با دوستان همکار و هم صنف خود، همراهی کنید.

البته اجباری در کار نیست، اما وقتی تنظیم روابط دوستی و همکاری براساس نوع اجابت این دعوت های محترمانه است، آن وقت احساس می شود که: البته اجباری در کار نیست!

اما از این شگفت تر هم هست و آن هنگامی است که تصور شود، رقابت در انتخابات، مانند صف آرایی در میدان جنگ است و کسی که رأی آورد و انتخاب شد، در واقع پیروز میدان جنگ است و دشمنان خود را شکست داده است و باید جشن پیروزی بگیرد و براساس همین باور نادرست کسی که پیروز شده حق دارد که دشمن شکست خورده و البته طرفداران و حامیان او را تحقیر کند، از کار برکنار کند و حتی اجازه حرف زدن و اظهارنظر را از آنها سلب کند.

حال آن که رقابت انتخاباتی، برای سهیم شدن تمامی اندیشه ها و دیدگاه ها در طراحی مدیریت کشور است و رأی آوردن یکی از این دیدگاه ها به معنای باطل بودن سایران نیست، بلکه فقط به معنای انتخاب و ترجیح است.

در شرایط متعادل و فضای حاکمیت اخلاق، فرهنگ و معنویت صاحبان اکثریت آرا و منتخبان مردم، دیگران را نه به چشم دشمن و نه حتی به چشم رقیب می نگرند، بلکه به عنوان یاران و مشاوران خود می انگارند که با اندیشه های متفاوتشان می توانند برخی کاستی ها را که طرح ها و برنامه ها در اجرا دچار آن می شوند، برطرف کنند.

با این دیدگاه، حاصل انتخابات، پیروزی یک جریان و شکست دیگران نیست، چنان که در تلقی عام متأسفانه چنین تصور می شود، بلکه انتخاب یک دیدگاه و ترجیح آن بر دیدگاه های دیگر است و البته این به معنای بی نیازی از آن دیدگاه های دیگر نخواهد بود.

اسماعیل امینی

شاعر و مدرس دانشگاه