بحران فوتسال را می بلعد

دوشنبه شب باز هم خیل عظیمی از علاقه مندان فوتبال چشم انتظار شروع برنامه ۹۰ بودند تیم ملی فوتسال ظهر دوشنبه به تهران رسیده بود و حضور مدیران آن در برنامه مشهور شبكه سوم قابل پیش بینی بود

وقتی عادل فردوسی پور فهرست آیتم های برنامه را اعلام كرد، علاقه مندان به فوتسال دانستند كه پس از یك هفته دوباره شاهد رویارویی دو چهره رقیب این بار در عرصه فوتسال خواهند بود. حسین شمس زودتر از محمدحسن انصاری فر آمد و هرچه در ذهنش بود بیرون ریخت.محمدحسن انصاری فر هم كه لحظاتی قبل یك مصافحه سرد و بی رمق با سرمربی سابق تیم ملی كرده بود با صدایی آرام از خودش دفاع كرد، هر چند كه اول حرف هایش را با عذرخواهی از مردم شروع كرد.رویارویی حسین شمس و انصاری فر پیش از این هم اتفاق افتاده بود و به نظر می رسد این بار هم چیز تازه ای نصیب دو طرف درگیری نشد. هر چند كه این بار انتقادهای شمس و سعید آخوندی لبه ای برنده داشت اما پاسخ های انصاری فر هم آبی بر آتش بود و در این میان این بیننده ها بودند كه هاج و واج نمی دانستند حرف كدام را قبول كنند. ظهر روز شنبه در حالی كه اعضای تیم ملی فوتسال منتظر قطعی شدن زمان بازگشت بودند، سروصدای بابك معصومی همه را به خود جلب كرد. بابك معصومی كه معمولاً خیلی تند و جویده جویده حرف می زند، كنترلش را از دست داده بود و در حین راه رفتن هوار می كشید. ظاهراً آن طرف سیم هم در اختیار حسین شمس مربی سابق او در تیم ملی بود كه بلندی صدای او هم دست كمی از بابك نداشت. دو شب قبل از آن هم انصاری فر در پاسخ به خبرنگاران اندك حاضر در تایوان گفت كه انتقادهای رایج در مورد تیم ملی بیشتر نشات گرفته از تسویه حساب های شخصی و غرض ورزی هاست.

بعد از آن كه هیجان بابك معصومی فروكش كرد و به اتاقش برگشت، یكی از بازیكنان گفت: «طفلكی بابك... این رسمش نیست. بابك سه سال به خاطر شمس به تیم ملی پشت كرد و حالا هم دستمزدش را گرفت!» البته اصطكاك ها و ناراحتی ها تنها به مربیان فوتسال ختم نمی شد. به نظر می آمد در چهره بازیكنان هم آثاری از ناراحتی دیده می شد. ناراحتی های به جا مانده از دوران طولانی برگزاری اردو همچنان در دل بعضی از بازیكنان جا مانده بود. بازیكنان تیم ملی روزی را به یاد دارند كه دو نفر از بازیكنان توی شكم همدیگر رفتند و بعد از ختم غائله وحید شمسایی رو به بازیكنان كرد و گفت: «اگر شما به تیم ملی دعوت شدید به خاطر من است.» داخل زمین بازی هم محل دیگری از بروز این ناملایمات بود. دقت به جزئیات تصاویر تلویزیونی به وضوح این مسئله را ثابت می كرد. بازیكنانی كه همدیگر را قبول نداشتند و یا فكر می كردند بهترین هستند به جای فداكارانه بازی كردن تنها به فكر حضور در زمین بودند.فوتسال ایران احتیاج به یك رنسانس واقعی دارد و برای رسیدن به مقدمات تحول و تجدد بایستی به عمل نزدیك شد. بعد از اتمام بازی ایران و آرژانتین و قعطی شدن حذف تیم ملی فوتسال ایران، بازی بین برزیل و چك در میان هیاهوی تماشاگران سالن لینكو آغاز شد.در میان تماشاگران چشم بادامی حاضر در سكوها حدود ۱۵ نفر با لباس متحدالشكل ورزشی با رنگ مشكی و نارنجی محو تماشای بازی برزیل بودند. بازیكنان تیم ملی ایران كه گویی مسخ شده بودند شش دانگ حواسشان به شعبده بازی برزیلی ها بود. آنجا بود كه آنها فهمیدند تكنیك فردی كجا به درد می خورد و كجا باید آن را خرج كرد. بازیكنان ایران در آن چند دقیقه به درستی فهمیدند كه اشكال كار كجاست، بی هیاهو و بی جار و جنجال.

فردای آن روز یكی از خبرنگاران از محمدحسن انصاری فر پرسید كه او برای تماشای بازی های باقیمانده جام جهانی در تایوان خواهد ماند یا نه و جواب سرمربی تیم طنز تلخی داشت: «ما پیشنهاد كردیم اما گفتند اگر به خرج خودتان می مانید اشكالی ندارد. اگر بمانیم باید شبی ۱۰۰ تا ۱۵۰ دلار خرج كنیم.» ایكاش به جای همه این دعواها راهكارهای عملی و در دسترس به كار گرفته می شد. فوتسال ایران در موقعیت بدی قرار گرفته و به نظر می آید جار و جنجال و قیل و قال فعلی دردی را دوا نخواهد كرد. این رشته ورزشی سابقه چندانی در ایران ندارد و به تبع آن هنوز صاحب ریش سفید و بزرگتر به مفهوم رایج آن نشده است. بنابراین به نظر می آید كه بزرگان ورزش باید سریع تر وارد گود شده و راه های برون رفت از این بحران را اعمال كنند. فوتسال ایران توان بازگشت به روزهای طلایی گذشته را دارد. آقایان دعوا بس است، به فكر بازیكنان و مربیانی باشید كه همیشه در معرض پیشنهادهای بهتر از زمین سبز فوتبال بوده اند. فوتسال بیش از هر زمانی محتاج دوستی و صمیمیت است.