آخرین بازمانده

درباره «جرج بادی گای»

اریک کلاپتون فستیوالی شخصی را در سال ۲۰۰۴ راه اندازی کرد. این فستیوال آزاد به طور تخصصی به نوازندگان گیتار تعلق دارد و نام آن «کراس رود گیتار»( Crossroad Guitar) است و هر چند سال یک بار برگزار می شود. این فستیوال چند مهمان ثابت از موسیقی بلوز سال های دهه ۱۹۵۰ دارد که تعدادشان اندک است و در فستیوالی که امسال برگزار شد سه تن از آنها حضور داشتند که «بادی گای» ۷۱ ساله یکی از آنهاست ؛ تنها مرد زنده موسیقی شیکاگو بلوز از سال های دور.

جرج بادی گای نوازنده گیتار و خواننده در سی ام ژوئیه سال ۱۹۳۶ در ایالت لوئیزیانای ایالات متحده متولد شد و در همان جا نوازندگی گیتار را شروع کرد. در اوایل دهه پنجاه با گروه های متعددی در محل زندگی اش همکاری کرد و در سال ۱۹۵۷ به شیکاگو نقل مکان کرد و در آنجا به شدت تحت تاثیر «مادی واترز» بزرگ ترین چهره شیکاگو بلوز قرار گرفت.(چندی پیش در همین ستون ماترز را معرفی کردیم). یک سال بعد او با همکاری کمپانی Cobra label برای اولین بار به ضبط آثارش پرداخت.

پس از آن «چس رکوردز» از کمپانی های مشهور و معتبر در زمینه انتشار آثار موسیقی در دهه های ۱۹۵۰ و۱۹۶۰ ضبط آثار گای را مابین سال های ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۸ عهده دار شد و به دلیل مشکلات سلیقه یی تنها یک آلبوم با عنوان Left My Blues in San Francisco از گای در سال ۱۹۶۷ توسط این کمپانی منتشر شد و گای آنها را ترک کرد. البته پس از اینکه گای، چس رکوردز را ترک کرد، آلبوم های بسیاری از او توسط این کمپانی برای اولین بار منتشر شد.

در دهه ۶۰ آوازه شهرت گای با شرکت در فستیوال موسیقی فولک-بلوز امریکایی در کشور انگلستان، جایی که در آن زمان، نوازندگان راک جوانی چون اریک کلاپتون، جف بک و کیت ریچاردز در جست وجوی ریشه های بلوز امریکایی بودند، به اوج رسید. اولین سفر گای به انگلستان به منظور برگزاری توری در فوریه سال ۱۹۶۵ بود که در آن با گروه Yardbirds همکاری کرد. گای از اوایل دهه ۱۹۷۰ تا اواخر دهه ۱۹۸۰ دچار رکود موسیقایی شد و انگار داشت از خاطرها محو می شد تا اینکه دوباره با قدرت به صحنه بازگشت که شروع اوج گیری دوباره او توسط اریک کلاپتون اتفاق افتاد.کلاپتون از او دعوت کرد در کنسرت نوازندگان بلوز که در رویال آلبرت هال لندن برگزار می شد، شرکت کند. شکل پرفورمنس های گای الهام بخش نوازندگانی چون جیمی هندریکس بوده است، به طوری که حتی هندریکس در بسیاری از موارد کنسرت هایش را لغو می کرد تا در اجراهای گای که همواره جهت بازبینی مجدد آنها را ضبط می کرد، شرکت کند. کارهای نمایشی همچون گیتار زدن با دندان یا گیتار زدن هنگامی که گیتار پشت سر گرفته شده از حرکات نمایشی بود که هندریکس تحت تاثیر گای انجام می داد.

گای بر بسیاری از نوازندگان تاثیر مستقیم یا غیرمستقیم داشته است، کلاپتون که گای همواره از او به عنوان یکی از بهترین دوستانش یاد کرده، اقرار می کند زمانی که نوجوانی بیش نبوده با دیدن اجرای تریوی سال ۱۹۶۵ گای در انگلستان، ایده تشکیل یک تریو بلوز- راک به ذهنش خطور کرده و بعدها گروه موسیقی راک Cream را تشکیل داد.

اریک کلاپتون در این باره می گوید؛ «بدون هیچ گونه اغراقی، تاثیر بادی گای بر زندگی هنری من، معادل تاثیری است که الویس پریسلی بر دیگران داشته است.»

استیو ری وان (نوازنده بزرگی که دیر مطرح شد و زود درگذشت،کسی که کلاپتون در فستیوالش همواره از او یاد می کند) در مورد گای می گوید؛ «بادی این توانایی را داشت که آرام تر یا بلندتر از هر کسی که در عمرم شنیده بودم، بنوازد. من نیز در بسیاری از مواقع با صدای کاملاً بلند می نوازم، اما شیوه نوازندگی منحصر به فرد گای کاملاً متفاوت و باورنکردنی است. طی چند باری که فرصت همنوازی با گای نصیب من شده است، برتری کامل او را نسبت به دیگران عملاً احساس کرده ام و هر بار به خود یادآور می شوم که نوازنده یی چون من، در مقابل او چه کاری می تواند انجام دهد؟» البته چنین حرفی نشان دهنده منش خاص ری وان است و الا در توانایی خارق العاده نوازندگی ری وان شکی وجود ندارد.

گای پنج جایزه جشنواره گرمی را برای خوانندگی و نوازندگی گیتار و فعالیت هایش در زمینه بلوز به خود اختصاص داده است. در سال ۲۰۰۴ بادی گای موفق به دریافت جایزه Handy W.C. معتبرترین و بزرگ ترین جایزه یی که ممکن است به یک نوازنده بلوز اعطا شود، شد.

مادی واترز، پیش از مرگ به او سفارش کرد؛ «اجازه نده بلوز با مرگ من از بین برود.» گای به عهد خود وفا کرد و بلوز را با احترام به نسل بعدی سپرد.

گروهی معتقدند بادی گای پل ارتباطی موسیقی ناب بلوز با موسیقی راک سنگین و معتبری است که نوازندگانی همچون اریک کلاپتون، جیمی پیج و جیمی هندریکس چهره های آن بودند. او پل ارتباطی چهره هایی همچون مادی واترز و هاولین وولف با موسیقی موفق دهه ۱۹۶۰ است؛ پلی که همچنان در ۷۱ سالگی قبراق و سر حال مشغول به کار است.

امیر بهاری