منافقینی که خواب فتح تهران را دیدند

طرف مقابلمان افراد سازمان منافقین بودند آنها پس از گذشتن از اسلام آباد خواب فتح باختران, همدان, قزوین و تهران را دیده بودند به همین خاطر تا تنگه «چهارزبر» یعنی تا ۳۶ کیلومتری باختران آمده بودند

طرف مقابلمان افراد سازمان منافقین بودند. آنها پس از گذشتن از اسلام‌آباد خواب فتح باختران، همدان، قزوین و تهران را دیده بودند. به همین خاطر تا تنگه «چهارزبر» یعنی تا ۳۶ کیلومتری باختران آمده بودند.

عقربه ها ساعت یازده شب را نشان می داد که تلفن صحرایی به صدا درآمد. تازه دراز کشیده بودم. فشردگی کار سخت خسته ام کرده بود. اما نمی دانم چرا دوست داشتم باز هم به چادرهای بچه ها سری بزنم و با آنها بیشتر دمخور باشم. راستش چند روزی بود خدمتگزاری ستاد تیپ رو متقبل شده بودم. از جایم بلند شدم، گوشی رو به دست گرفتم: یا حسین بفرمایید؟

- برادر حسینی هستم.

* خودمم بفرمایید

-برادر بابایی گفتند هرچه سریع تر بیایید ستاد خیلی فوریه.

* بله، بله می آیم خداحافظ.

از ستاد تیپ ما تا ستاد لشکر قریب شش ، هفت کیلومتری بود. از ستاد لشکر هم که تقریباً در کوهپایه قرار داشت که یک جاده خاکی پرفراز و نشیب ما را به هم مرتبط می کرد.

به اتفاق یکی از بچه های ترابری سوار خودرو شدیم و حرکت کردیم. هر پیچی را که دور می زدیم و هر پستی و بلندی را که رد می کردیم تصوری برایم پیش می آمد.

راستی این وقت شب چه مطلب مهمی بود که باید فوری حرکت می کردم. غرق در این افکار بودم که چادر فرماندهی ظاهر شد. کمی که دقت کردم تجمعی از مسئولین را دور و بر چادر دیدم، مثل اینکه کمی دیر رسیده بودم، پیاده شدم.

ـ سلام بچه ها جریان چیه؟

- عراق تحرکاتی کرده و دارند به این طرف می آیند.

ـ خوب از کجا با چه امکاناتی؟ چه جوری؟

- هنوز معلوم نیست، بچه های اطلاعات عملیات رفتند جلو تا خبر بیاورند.

تا کمی آمدم فکر کنم دستی شانه ام را فشرد، برادر بابایی بود.

ـ سلام برادر بابایی جریان چیه؟

- والله همه همینقدر می دونیم که تو اسلام آباد خبریه، سوار شو بریم قرارگاه که هم خبر بگیریم و هم کسب تکلیف کنیم.

ساعت حدود دوازده شب بود. دیگر آواز جیرجیرکی شنیده نمی شد، دیگر به اردوگاهمان رسیده بودیم. مدتی به تأمل گذشت، رسیدیم به ستاد لشکر، برنامه ها را یک یک بررسی اجمالی کردیم و رفتیم پیش بچه های خودمان. رفتم مخابرات؛ عزیز به همه واحدها زنگ بزن آماده باش صددرصد هست.

حدود نیم ساعت نکشید که بچه ها از گوشه و کنار به طرف میدان صبحگاه آمدند. یک ساعت بعد صداهای دوشکا، آرپی جی و تیربار حاضر بود. زمان به سرعت می گذشت. سر ستون به طرف کوهپایه به حرکت داده شد. قریب ۳۰۰ دلاور بسیجی و سپاهی عازم نبرد بی امانی بودند.

نزدیک صبح بود، به اتفاق نماز را خواندیم. طرف مقابلمان افراد سازمان منافقین بودند. آنها پس از گذشتن از اسلام آباد خواب فتح باختران، همدان، قزوین و تهران را دیده بودند. به همین خاطر تا تنگه چهارزبر یعنی تا ۳۶ کیلومتری باختران آمده بودند.

روز پنجم مرداد پس از یک سازماندهی مجدد به طرف ارتفاعات مشرف به چهارزبر حرکت کردیم، غافل از اینکه منافقین با حمایت کامل عراق روی آن مستقر شده اند. دیری نپایید که تعدادی از نیروهای مازندرانی به کمکمان آمدند. با رسیدن دسته کمکی دیگر از عقبه، حدود ساعت دو بعدازظهر هجوم آخر به ثمر رسید و چندتن از گروه های نفاق مثل سنگریزه به طرف پایین ارتفاع سرنگون شدند.

هوای خنک شبانه ششم مردادماه غرب رو به پایان می رفت. رزم دلیرانه شب هنگام نور امید را به منطقه به ارمغان آورده بود. جهت سهولت تردد در بسیاری قسمت هایی از بیابان کنار جاده استفاده می شد. پس از طی شش کیلومتر از صحنه اول میدان نبرد؛ از انبوه انهدامات کاسته شد.

به حرکت ادامه دادم، حالا حدود ۲۰ کیلومتری اسلام آباد قرار داشتم. عده ای از افراد سازمان محاصره شده بودند. پس از دو ساعت درگیری تقلیل پیدا کردند. داشتم از تپه پایین می آمدم، روی دامنه تپه جنازه چند زن و مرد جوان که آرم منافقین روی دستش بسته شده بود، نظرم را جلب کرد.

مهمات ها به هر طرف پرتاب می شد. روی زمین دراز کشیدم. لحظات به کندی می گذشت، ۱۰ دقیقه ای هم اینطور طی شد، بلند شدم و خود را تا حدی از آن محل دور کردم. خوب که دقت کردم دیدم یکی از جنازه ها تکان می خورد، گفتم بلندشو، یک زن بود، بلند شد و دست هایش را بالا برد.

ـ دیگه کی زنده است؟

دو تا مرد هم بلند شدند. چند تا از بچه ها با خودرو آمدند پیش ما و به اتفاق اسرا را سوارکردیم. پاکسازی منطقه که تمام شد حرکتمان را به طرف اسلام آباد ادامه دادیم. عصر پنج شنبه فرارسیده بود، دیگر وارد اسلام آباد شده بودیم. ابتدای شهر پمپ بنزین قرارداشت که زمینش سوخته بود، تعدادی ماشین و جنازه سوخته اطراف سه راهی اسلام آباد و پل دختر ریخته بود. گاز موتور را گرفتم. شهر به هم ریخته بود، تعدادی از مردم با لباس محلی به شهادت رسیده بودند. سر موتور را کج کردم، نزدیک کرند درگیری بود. به ابتدای جاده کردند رسیدم، بله درست حدس زده بودم، اینها جنازه های بسیجی های خودمان بود که جرمشان دلسوزی برای اسلام بود.

به راهم ادامه دادم، از دور اتوبوس آبی رنگی که به تپه اصابت کرده بود دیده می شد. پس از طی مسافتی دیگر آرم ارتش نمودار شد. در همان شب یازدهم با یورش لشکریان اسلام، کرند هم آزاد شد و با پیشروی به طرف مرزها آخرین بقایای استکبار رنگ فنا و ذلت کامل به خود گرفتند و اینگونه بود که عملیات مرصاد نقطه عطفی در ریشه کن شدن نفاق شد.

راوی: ابراهیم. ح