روش های برخورد با کودکان لوس

اگر کودک دلبندتان برای رسیدن به خواسته هایش سلاحی به نام گریه و جیغ دارد, اگر نسبت به شما و سایر بزرگ ترها بداخلاق یا بی ادب می شود, اگر خودش را بالاتر از همسالانش می داند و می خواهد در مرکز توجهات باشد یا با دیدن هر چیز جدیدی آن را طلب می کند, باید بگوییم شما دارای یک کودک لوس و ننر هستید که با وجود سن کم و جثه ریزش می تواند با سلاحی همچون اصرار کردن یا گریه و قهر کردن بر چاردیواری خانه حکومت کند

اگر کودک دلبندتان برای رسیدن به خواسته‌هایش سلاحی به نام گریه و جیغ دارد، اگر نسبت به شما و سایر بزرگ‌ترها بداخلاق یا بی‌ادب می‌شود، اگر خودش را بالاتر از همسالانش می‌داند و می‌خواهد در مرکز توجهات باشد یا با دیدن هر چیز جدیدی آن را طلب می‌کند، باید بگوییم شما دارای یک کودک لوس و ننر هستید که با وجود سن کم و جثه ریزش می‌تواند با سلاحی همچون اصرار کردن یا گریه و قهر کردن بر چاردیواری خانه حکومت کند!

خوشبختانه هیچ کودکی از بدو تولد لوس به دنیا نمی‌آید و این ویژگی رفتاری، ارتباط مستقیم با نوع تربیت والدین دارد. تا زمانی که والدین شیوه فرزندپروری خود را اصلاح نکنند کودکان راهی جز لوس شدن ندارند. نیازی به یادآوری نیست که از نظر کودک، پدر و مادر خوب، پدر و مادری است که اجازه می‌دهد کودکش هر چه می‌خواهد بکند، به همه چیز دست بزند، هیچ کس سد راه او نشود و ضمنا تمام خواسته‌های او را برآورده کند پس اگر بخواهید دل به دل کودک عزیزتان بدهید باید در انتظار روزهایی باشید که همین کودک معصوم و دلبند، قبل از هر کسی در مخالفت با خود شما قد علم کند.

شاید بپرسید این یادگیری از چه سنی آغاز می‌شود و کودکان تا چه مدت آزادند لوس و ننر باشند!؟ پاسخ این است که تا شش ماهگی با خیال راحت او را در آغوش بگیرید و راه ببرید. هر وقت دلتان خواست او را ببوسید. اگر دلش شیر می‌خواست به او شیر بدهید و بگذارید پادشاه خانه شما باشد، چرا که او تا شش ماهگی خود را جزئی از وجود شما می‌داند، پس نگران بغلی شدن یا زیاد شیر خوردنش نباشید. از شش ماهگی به بعد نوزاد کم‌کم می‌فهمد از مادرش جداست و به همین دلیل هم کودکان در این زمان نگران جدایی از مادرشان می‌شوند. روان‌شناسان پیشنهاد می‌کنند تا یک سالگی، کودکتان را زیاد در آغوش بگیرید تا احساس امنیت بیشتری کند، اما کم‌کم او را وارد برنامه‌ای کنید که خودتان ریخته‌اید مثلا هر روز در ساعات مشخصی با او بیشتر بازی کنید یا در زمان‌های مشخصی به او غذا دهید یا او را بخوابانید؛ اما از یک سالگی به بعد برنامه‌ها را جدی‌تر کنید. شما باید به گونه‌ای رفتار کنید که فرزندتان با مسئولیت و مستقل بار بیاید.

محبت کنید ولی قاطع​ باشید: بسیاری از والدین گمان می‌کنند قاطع بودن یعنی پرخاشگر بودن در حالی که قاطع بودن به معنای پیروی از اصول و قوانینی است که برای فرزند خود وضع کرده‌اید مثل ساعت خواب یا ساعت تلویزیون نگاه کردنش.

کارهای خوبش را تشویق کنید: به محض انجام دادن یک کار خوب، او را تشویق کنید. تشویق‌ها گاهی کلامی‌اند، همچون «آفرین، خیلی خوب انجامش دادی، کارت درست بود و...» و گاهی هم خریدن جایزه یا هدیه‌ای است که کودک دوست دارد، اما به خاطر داشته باشید​ این تشویق‌ها را بدون فاصله زمانی به کودک بدهید تا بداند پاداشی که دریافت کرده نتیجه کار خوبش بوده است و مراقب این زنگ خطر هم باشید که مبادا در تشویق کردن کودک، افراط کنید؛ افراط در این زمینه سبب می‌شود​کودک شما فقط برای به دست آوردن جایزه کار انجام دهد.

​ به کودک رشوه ندهید: امیرطه پسربچه پنج ساله‌ای است که در صورت وعده بستنی و شکلات غذایش را کامل می‌خورد. مادرش می‌گوید «او هیچ وقت غذایش را خوب نمی‌خورد. یک بار به او قول دادم اگر غذایش را کامل بخورد برایش شکلات بخرم، اما از آن روز به بعد امیرطه فقط در ازای شکلات یا بستنی غذایش را می‌خورد» هیچ گاه کودک را در ازای ترک یک عمل بد، تشویق نکنید، رشوه دادن، عمل بد او را تقویت می‌کند، به جای وعده دادن یا بهتر است بگوییم رشوه دادن، وقتی کودک کارش را خوب انجام داد او را به صورت کلامی تشویق کنید یا گا​هی برایش یک هدیه کوچک بگیرید تا کار خوبش را تکرار کند.

ـ گریه و داد و فریاد را بی‌فایده کنید: وقتی برای اولین بار​برای دریافت چیزی شروع به گریه و داد و فریاد کرد ، آن وسیله را به او ندهید تا از همان ابتدا بداند ​ شما از گریه او نمی‌ترسید. اگر از ابتدا در مقابل گریه او مقاومت کنید، یاد می‌گیرد ​ برای رسیدن به خواسته‌اش گریه و اصرار بیجا فایده‌ای ندارد.

هنگامی که به او «نه» گفتید دیگر حرفتان را عوض نکنید: وقتی کودک بداند​ بالاخره به او پاسخ مثبت می‌دهید بارها با اشکال مختلف درخواستش را تکرار می‌کند تا سرانجام شما را تسلیم کند. زهرا نیازی کودک چهار ساله‌ای است که این موضوع را تجربه کرده است. او بارها پس از ساعت‌ها گریه یا اصرار سرانجام مادر و پدرش را به قدری خسته و کلافه کرده که آنها تن به خواسته‌اش داده‌اند. او برای رسیدن به خواسته‌های غیرمنطقی‌اش، ساعت‌ها گریه می‌کند و خسته هم نمی‌شود، چراکه می‌داند گریه‌های طولانی سرانجام او را به خواسته‌اش می‌رساند.

به او بیاموزید که نیاز با خواسته تفاوت دارد: هر بچه‌ای به یک جفت کفش نیاز دارد، اما نه یک جفت کفش صد هزار تومانی! برای این که خواسته‌های کودک را در حد نرمال نگه دارید، در خرید کردن بیشتر مراقب باشید. اگر شما از آن دسته والدینی هستید که به محض بیرون رفتن برای کودک خرید می‌کنید، حتما کودک را متوقع بار می‌آورید. ضمن این که کودکان لباس‌ها را از روی مدل و رنگشان می‌پسندند نه از روی مارک و جنسشان. اما گاهی اوقات اصرار والدین بر مارک‌دار بودن لباس سبب می‌شود کودکان از همان چهار ​پنج سالگی بدانند چیزی به نام مارک وجود دارد که لباس‌ها را گران‌تر می‌کند و حتما چیز خوبی است!

خانه مادربزرگ جایی برای آزادی: مژگان حسینی مادری است که برنامه مشخصی برای کودکش تنظیم کرده و فرزندش هم معمولا در اجرای این برنامه منظم است. او می‌گوید «تا وقتی در خانه خودمان هستیم پسرم حرفم را گوش می‌دهد و مشکلی نداریم، اما برای رفتن به خانه پدرو مادرم حسابی لحظه شماری می‌کند، چرا که به محض ورود انگار به خانه‌ای بی‌قانون برای بازیگوشی قدم گذاشته است و هیچ تذکری او را محدود نمی‌کند! اگر من هم بخواهم تنبیه‌اش کنم مادر و پدرم می‌گویند بگذار راحت باشد!» در این مواقع بهتر است قبل از مهمانی رفتن با فرزندتان درباره رفتارش صحبت کنید و با او قرار و مداری بگذارید که در صورت بدرفتاری و شیطنت، ممکن است خانه مادربزرگ را ترک کنید یا هر کار دیگری که فکر می‌کنید برای او تنبیه محسوب می‌شود.