شنبه, ۶ بهمن, ۱۴۰۳ / 25 January, 2025
مجله ویستا

نگاهی به فیلم "تلفن همراه رئیس جمهور"


نگاهی به فیلم "تلفن همراه رئیس جمهور"

آخرین ساخته علی عطشانی از یک ایده جذاب برخوردار است.ایده ای که فارغ از بحث های سیاسی و البته مشکلات ممیزی، می توانست مصالح مناسبی را برای نگارش فیلمنامه ای تاثیرگذار در اختیار …

آخرین ساخته علی عطشانی از یک ایده جذاب برخوردار است.ایده ای که فارغ از بحث های سیاسی و البته مشکلات ممیزی، می توانست مصالح مناسبی را برای نگارش فیلمنامه ای تاثیرگذار در اختیار فیلمنامه نویس (جابر قاسمعلی) قرار دهد. فیلم برخلاف تصور اولیه، یک کمدی سیاسی محسوب نمی شود. کمدی نیست چرا که اساساً قصه در نهایت آن قدر رو به تلخی می گراید که چندان تناسبی با قواعد این ژانر پیدا نمی کند. حتی سخت می توان آن را در رده فیلم های سیاسی این سال ها جای داد. فیلم بیشتر یک اثر اجتماعی است که قرار است از تاثیرات تصمیمات سیاسی و سیاستمداران در زندگی افراد جامعه حکایت کند.

جابر قاسمعلی به واسطه شناختش از فرهنگ و گویش شمالی، در شخصیت پردازی قربانعلی کیسمی (مهدی هاشمی) و خانواده اش و نیز دیالوگ های رد و بدل شده میان آن ها، نکات جالبی را مطرح ساخته است .با این وجود در اجرا لهجه ی شمالی بازیگران آنچنان که باید در نیامده و در لحظاتی توی ذوق می زند. در عین حال ایده اولیه فیلم آنچنان که باید پرداخت نشده و در میانه های فیلم از دست رفته به نظر می رسد. آنجا که آن قدر اشارات و کنایه های سیاسی (نظیر سکانس های دادگاه) و حاشیه ای (همچون ماجرای گلکار) در اولویت قرار می گیرند که چگونگی تحول شخصیت قربانعلی کم اهمیت شمرده شده و ازخودگذشتگی وی تا حدی غیر منطقی می نماید.

اینچنین است که پایان بندی فیلم نیز آنچنان که باید باورپذیر نمی نماید. مجنون شدن شخصیت قربانعلی می توانست بسیار مستدل تر و معقول تر از شکل و شمایل کنونی به تصویر درآید و پایانی تکان دهنده را برای فیلمی با چنین مضمون جالب توجهی رقم زند. شاید اگر فیلم به وسیله یکی از کاندیداهای پیشین کارگردانی این سناریو (محمدرضا هنرمند یا کمال تبریزی) به تصویر در می آمد، اینک با اثری متفاوت و قابل بحثی در سینمای ایران رو به رو بودیم، اما با کارگردانی عطشانی با فیلمی مواجه هستیم که از سطح فراتر نمی رود. با این همه تلفن همراه رئیس جمهور پس از فیلم ناامید کننده در امتداد شهر قدمی رو به جلو در کارنامه علی عطشانی محسوب می شود.کارگردانی که نشان داده است به حواشی بیش از متن علاقه دارد.

فرهاد خالدار