گردشگران جوان

نزدیک به ۷۰ درصد از جوانان دنیا به منظور یادگیری زبان, کار یا تحصیل و یا برای خوش گذرانی به کشورهای خارجی سفر می کنند از این رو تقریبا ۶۰درصد از سازمان های گردشگری جهان نقش گردشگران جوان را در توسعه صنعت گردشگری کشورهای خود بسیار مهم ارزیابی کرده اند

نزدیک به ۷۰ درصد از جوانان دنیا به منظور یادگیری زبان، کار یا تحصیل و یا برای خوش گذرانی به کشورهای خارجی سفر می کنند از این رو تقریبا ۶۰درصد از سازمان های گردشگری جهان نقش گردشگران جوان را در توسعه صنعت گردشگری کشورهای خود بسیار مهم ارزیابی کرده اند.

تقاضای جهانگردی تقاضایی است ویژه و مشخص که از علت یابی و انگیزه های کلی آن متولد می شود. انگیزه ها و علت یابی باید پاسخگوی این نیازها باشد: نیاز به امنیت، نیاز به خودتاییدی و نیاز به آزادی. براساس تحقیقات به عمل آمده بر روی مشخصه ها و ویژگی های روانی، به نظر می رسد که این نیازها، انگیزه های رفتاری افراد بشر را تشکیل می دهند.

در این جا برای جلوگیری از اطاله کلام تنها به انگیزه های جهانگردی در ارتباط با سن اشاره می کنیم. چنانچه سه گروه و مرحله سنی شامل جوانان، میان سالان و سالخوردگان را در نظر بگیریم به خوبی درمی یابیم انگیزه های جهانگردی برای هر کدام از این مراحل سنی متفاوت است.

● جهانگردی جوانان

در این نوع از جهانگردی به طور ریشه ای نیاز به آزادی و خودمحوری به چشم می خورد. خواست های این طبقه از جهانگردان در قالبی ناهمگون، تازه، ماجراجویانه، ضدنظم و ترتیب و خودمحور متجلی می شود. در این مرحله سنی افراد به هیچ وجه جهانگردی سازمان یافته و گشت های منظم را نمی پذیرند.

اساسا مطالعه گردشگری جوانان جدا از سایر رفتارهای جوانان و خرده فرهنگ جوانی، میسر نیست. از این منظر، فرهنگ جوانان از دریچه مصرف قابل بررسی است، بر همین قیاس گردشگری جوانان از مصرف زمان، مکان و نشانه ارزیابی می شود.

گردشگری جوانان و فرهنگ جوانی در تعامل و تاثیر و تاثر متقابل با هم قرار دارند؛ همان طور که گردشگری جوانان براساس شاخصه های فرهنگ جوانی قابل فهم است، فرهنگ جوانی نیز بر اعمال توریستی مبتنی و متکی است. به عبارت دیگر فهم گردشگری جوانان بر مبنای مولفه های خرده فرهنگ جوانی- که خود با رویکرد مصرف قابل بررسی است- استوار است.

براساس آمارهای سازمان جهانی گردشگری (WTO)، طی چند سال اخیر، مسافرت جوانان، بیشترین سهم را در گسترش صنعت گردشگری داشته است. مسافرت جوانان تقریبا ۲۰درصد از گردشگران بین المللی را تشکیل داده و یکی از سریع ترین بخش های گردشگری در حال رشد طی چند سال اخیر شده است.

همچنین بر طبق آمار به دست آمده این سازمان و کنفدراسیون مسافرت های علمی و آموزشی جهان (WYSE) هزینه جوانان در هر سفر تا ۴۰ درصد افزایش پیدا کرده و تقریبا ۸۰ درصد از جوانان از مکان های مورد بازدید خود با هیجان و به خوبی یاد کرده اند.

گزارش ها حاکی از آن است که نزدیک به ۷۰ درصد از جوانان به منظور یادگیری زبان، کار یا تحصیل و یا برای خوش گذرانی به کشورهای خارجی سفر می کنند از این رو تقریبا ۶۰ درصد از سازمان های گردشگری جهان نقش گردشگران جوان را در توسعه صنعت گردشگری کشورهای خود بسیار مهم ارزیابی کرده اند. کشورهای استرالیا، آمریکا و فرانسه از جمله مهم ترین کشورهایی هستند که مورد توجه جوانان قرار گرفته اند.

جمعیت کشور ما، از نظر جمعیتی، ساختار جوانی دارد، لذا این امر در نگاه بسیاری از صاحب نظران و سیاستگذاران دنیا، به عنوان فرصتی مناسب برای رشد و توسعه یک کشور و سرزمین قلمداد می شود، لیکن همگان بر این امر واقفند که اگر زمینه های رشد و تعالی درست و مناسب، این نیروی عظیم و پتانسیل بالقوه، به نحو شایسته و مناسبی ایجاد نشود، خود می تواند به بستری برای ایجاد بحران های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی تبدیل شود. از این رو، ضروری است تا با به کارگیری راهکارهای جدید و خلاقانه، از یک سو، فرصت گذران اوقات فراغت و تخلیه هیجانی دوران پر شر و شور جوانی را فراهم کنیم و هم از سوی دیگر با کانالیزه کردن این امر به سمت توسعه گردشگری جوانان، زمینه های اشتغال آنان را در مقاصد گردشگری، فراهم سازیم.

به این ترتیب هم فرصتی جهت غنی سازی اوقات فراغت جوان فراهم کرده ایم تا مسیر پر تنش و بعضا پراضطراب این دوران به سلامت و نشاط سپری شود و هم موفق شده ایم، تا با مدیریت لایق و کارآمد و خوش سلیقه، بسترهای اشتغال زایی پایدار و مولد را برای همین جوانان در نقاط مختلف کشور فراهم سازیم.

البته شاید سخن گفتن در این خصوص آسان و لیکن در مقام عمل بسیار سخت و دشوار باشد، چرا که اجرایی شدن، طرح هایی از این دست، در وهله نخست، نیازمند وقوف سیاستگذاران و برنامه ریزان کلان کشور به این نکته است، که اصولا گردشگری،مشروط به باز تعریفی منطبق با فرهنگ اسلامی و ویژگی های بومی فرایندی خطرساز نیست، بلکه امری آرامش ساز و نرم افزاری است، که می بایست با همکاری همه جانبه همه دستگاه ها (البته فارغ از شعارهای مرسوم ولی غیرپایدار) و با ایجاد فضای همدلی و همفکری با قشر جوان (البته در چارچوب قواعد عرفی و لیکن منعطف و منطبق با خواسته های به حق و معقول جوانان) به منصه ظهور رسد.