پفکی به جای قهوه

این هم یکی از آن نوستالژی‌های خاص دهه پنجاهی‌ها و شصتی‌ هاست. پفک نمکی را می‌گویم. بسته‌های زرد و قرمز کوچک پر از لوله‌های نارنجی خوشمزه‌ای که در دهان آب می‌شد که تا قبل از آن …

این هم یکی از آن نوستالژی‌های خاص دهه پنجاهی‌ها و شصتی‌ هاست. پفک نمکی را می‌گویم. بسته‌های زرد و قرمز کوچک پر از لوله‌های نارنجی خوشمزه‌ای که در دهان آب می‌شد که تا قبل از آن هیچ وقت مزه‌اش را نچشیده بودیم. پفک آنقدر خوشمزه و خوردن آن آنقدر جذاب بود که در زمان کمی ‌به پر طرفدارترین هله‌هوله بچه‌های نسل ما بدل شد. انواع و اقسام بازی‌ها را با خوراکی محبوب‌مان درمی‌آوردیم. مثلا یک مدت مد شده بود پفک را در کاسه خرد می‌کردیم و با قاشق می‌خوردیم. آن را با آدامس جرقه‌ای مخلوط می‌کردیم یا با ماست می‌خوردیم. آنقدر پفک دوست داشتیم که حتی تبلیغات منفی که دهان به دهان می‌گشت هم نمی‌توانست جلوی پفک خوردن ما را بگیرد. بارها و بارها پفک را جلوی‌مان آتش می‌زدند و نشان می‌دادند چه‌طور مثل پلاستیک جمع و آب می‌شود و از آن نتیجه می‌گرفتند پفک از نفت و پلاستیک و مواد سمی‌و مضر دیگر ساخته می‌شود و خوردن آن ما را می‌کشد! اما فایده‌ای نداشت. کم‌کم بسته‌ها بزرگتر شد و تبلیغ تلویزیونی به یاد ماندنی پفک نمکی را همه حفظ شدند. «می‌خورم پفک‌نمکی، چاق می‌شم، چله می‌شم، بعد میام تو منو بخور». سال‌های بعد شرکت‌های دیگر تولید مواد غذایی، اسنک‌های دیگری تولید کردند اما پفک نمکی آنقدر معروف و محبوب بود که اسمش روی تمام اسنک‌های دیگر ماند. اسنک‌ها کم‌کم خوشمزه‌تر شد.از آن خشکی و سفتی پفک نمکی اولیه درآمد، طعم‌ها و شکل‌های مختلفش به بازار آمد. اما هنوز هم مزه پفک نمکی برای ما چیز دیگری است. اگر یک دانه پفک نمکی- البته دقیقا باید همین مارک باشد- را به دهان بگذارید و چشم‌هایتان را ببندید، بدون شک برمی‌گردید به ۲۰ سال پیش، به زمان بازی کردن در کوچه.

بچه‌های طرفدار پفک نمکی امروز بزرگ شده‌اند و می‌توانند بدون اینکه برای گرفتن پنج تومان پول پفک نمکی گردن‌شان جلوی پدر و مادر خم شود، خودشان دست توی جیب کنند و هر اسنکی که دوست دارند، بخرند. قفسه هله‌هوله‌های اینچنینی درسوپر مارکت‌ها پر است از اسنک‌های رنگ و وارنگ با طعم‌ها و شکل‌های متنوع. لوله‌ای و حلقه‌ای، فلفلی و پنیری. بین همه این برندها اکثر پفک‌خورها اعتقاد دارند که برند چی‌توز بهترین اسنک‌ها را تولید می‌کند. «چی‌توز موتوری» خوشمزه‌ترین پفک بازار است که چند سال است بی‌رقیب مانده.

کنار همه این محصولات، چی‌توز اسنک‌های فوق‌العاده دیگری تولید می‌کند به اسم کرانچی و مانچی. فرق این دو نوع اسنک با پفک این است که کمی ‌سفت‌تراند و شکل صاف و منظمی ‌ندارند. کرانچی پنیری، فلفلی و ساده دارد. فلفلی آن زیاد تند نیست و هر کسی می‌تواند آن را بخورد. اما مانچی چیز دیگری است. شاهکار چی‌توز است. بسته آن سیاه‌رنگ است و روی آن نوشته شده تند و آتشین. اگر اهل خوردن چیزهای تند نیستید یا معده‌درد دارید به هیچ وجه آن را امتحان نکنید چون حتی تندخورهای حرفه‌ای هم بعد از خوردن سومین دانه کرانچی باید یک لیوان آب سرد بخورند. اما اگر به خوردن تندی عادت دارید به هیچ وجه طعم فوق‌العاده و منحصر به فرد آن را از دست ندهید. مانچی آتشین غیر از مزه خوب، کاربرد دیگری هم دارد. فرض کنید بعد از ظهر است و شما برای کارهایتان به اندازه کافی انرژی ندارید، خواب‌تان می‌آید یا خسته هستید. معمولا در این شرایط باید یک لیوان قهوه یا اگر خیلی حال‌تان بد است یک قوطی نوشابه انرژی‌زا بخورید. در این شرایط مانچی هم به دردتان می‌خورد. بعد از خوردن فقط نصف پاکت، آنقدر دهان‌تان می‌سوزد که خواب از سرتان می‌پرد و بیشتر از خوردن دو لیوان قهوه انرژی می‌گیرید!