فروتنی، میوه درخت دانش

هرکس از راهی دچار خودبزرگ بینی می‌شود. کسانی هم از راه معلومات و امتیازات، خود را گم می‌کنند و جایگاه خویش را از یاد می‌برند.

هرکس از راهی دچار خودبزرگ بینی می‌شود. کسانی هم از راه معلومات و امتیازات، خود را گم می‌کنند و جایگاه خویش را از یاد می‌برند. علم اگر همراه با ادب و تواضع نباشد و در دل، خاکساری و نوعدوستی و فروتنی و خشیت نیافریند، نه دانشور را مایه زینت است، نه طالب علم را به کمال و خداوند نزدیک‌تر می‌سازد و رشد روحی و قرب معنوی می‌آورد. تواضع، بستری برای جریان فیض الهی در دلهای جویای دانش و حکمت است و تکبر، مانع این فیض بردن است. در روایات بسیاری سفارش شده است که هم در برابر استادی که از او علم آموخته ایم و می‌آموزیم، فروتن باشیم، هم در مورد شاگردی که به او دانش می‌آموزیم، متواضعانه رفتار کنیم؛ از جمله در این حدیث شریف: «تواضَعوا لِمَن طَلَبتُم مِنهُ العِلمَ.» این برای جلوگیری از آفتی است که در چنین مواقع و مواردی سراغ انسان می‌آید و او را دچار «غرور علمی» می‌سازد. بعضی ها اگر تخصص و تبحر و دانشی دارند، آن را به رخ دیگران می‌کشند و با حالتی مغرورانه و با خودستایی، خود را پیراسته از هر نقص و عیبی می‌بینند و جلوه می‌دهند. این از نقاط ضعف اخلاقی یک دانش‌اندوخته است. قرآن کریم از چنین خودستایی و غروری با عنوان «تزکیه نفس» یاد می‌کند و از آن نهی می‌فرماید: «فَلا تُزَکُّوا أَنْفُسَکُمْ» نجم/۳۲؛ خود را تزکیه نکنید و بی‌عیب مشمارید. هر چیزی آفتی دارد.

آفت علم هم غرور و خودبرتربینی است. آفت زدگانِ بوستان دانش، قابل ترحمند. بر مرکب دانش سوارند و می‌تازند و گرد و خاک به پا می‌کنند و به دیگران اعتنایی نمی کنند، و به خاطر همین حالت، از چشم ها می‌افتند. خود را «برترین» می‌پندارند و از هر نقد و انتقاد و تذکری برمی آشوبند و آن را حمل بر غرض‌ورزی و دشمنی و حسادت می‌کنند. خود را از هر خطا مصون و ایمن می‌دانند و از این رو، از هیچ تذکری پند و موعظه و درس نمی گیرند. رعایت «حق استاد»، نخستین نشانه «ادبِ علم آموزی» است. برخورداری از تواضع و خاکساری و گم نکردن خویش، نشانه دیگری از «لیاقت معلمی» است. آیا درخت دانش ما، پربار است یا بی‌ثمر؟ از یاد نبریم که: فروتنی، میوه درخت دانش است.