ما و تحولات لیبی

بین دخالت نظامی ناتو آن هم با تفسیری دلبخواه از قطعنامه شورای امنیت, سرکوبگری و دیکتاتوری به روش سرهنگ قذافی و مردم ستمدیده و به پا خاسته لیبی, طبیعی است که انتخاب ملت و دولت ایران, مردم مسلمان و به حرکت درآمده لیبی باشد, مردمی که همچون خواهران و برادران خود در مصر, تونس, بحرین و دیگر کشورهای اسلامی منطقه از تحمل استبداد فاسد و استعمار و بازی کشورشان در پازل حفظ امنیت رژیم صهیونیستی و تحقیر به تنگ آمده و به حرکت درآمده اند

بین دخالت نظامی ناتو آن هم با تفسیری دلبخواه از قطعنامه شورای امنیت، سرکوبگری و دیکتاتوری به روش سرهنگ قذافی و مردم ستمدیده و به پا خاسته لیبی، طبیعی است که انتخاب ملت و دولت ایران، مردم مسلمان و به حرکت درآمده لیبی باشد، مردمی که همچون خواهران و برادران خود در مصر، تونس، بحرین و دیگر کشورهای اسلامی منطقه از تحمل استبداد فاسد و استعمار و بازی کشورشان در پازل حفظ امنیت رژیم صهیونیستی و تحقیر به تنگ آمده و به حرکت درآمده‌اند. حرکتی مشابه آنچه ملت ایران ۳۰ سال پیش آغاز کرد و امروز ثمره این حرکت اسلامی ملت ایران پیش روی ملت‌های منطقه قرار دارد.

ملت‌های به پا خاسته این روزها در کشورهای عربی و مسلمان البته که راه و روش و تجربه خود را خواهند داشت، اما تجربه ایران اسلامی پیش روی آنها قرار دارد، ایرانی که امروز با تحمل فشارهای سیاسی بین‌المللی در مسیر رشد و توسعه قرار داشته و عزت خود را چنان حفظ کرده که می‌تواند به آمریکا و ناتو و استبدادگران منطقه‌ای که از سوی ملت‌های خود مورد طرد قرار گرفته‌اند، نه بگوید.

این همان تجربه ایران در عراق و افغانستان است که مورد تحسین ملت‌ها و دولت‌های این دو کشور قرار گرفته است. البته اجرای این سیاست شاید چندان خالی از اشکال هم نبوده و ایراداتی متوجه آن باشد ولی کلیات و جهت‌گیری سیاسی امروز ایران و ملت فرهیخته آن سرمایه‌گذاری روی مخزن اصلی و موتور محرک تحرک‌های منطقه است، تحرک‌هایی که پرشتاب آمریکا، اسرائیل و متحدان منطقه‌ای آنها را پشت سر گذاشته و آنها تلاش دارند خود را به پای این تحولات رسانده و به اصطلاح در مدیریت آن نفوذ کنند، از این روست که حامیان دیروز مبارک و بن علی و دیگران و حتی شرکا و دوستان قذافی ناگهان تغییر موضع داده و می‌شوند هوادار دموکراسی و آزادی!

باید توجه داشت که عملکرد ایران در قبال تحولات منطقه حتما بی‌نقص نیست، اما نه آن گونه و در گفتمانی که مخالفان ایران ترسیم می‌کنند، چرا که این مخالفان خود می‌دانند، موضع اصولی ایران در قبال تحولات و وقایع در کشورهای همسایه و منطقه به گونه‌ای مستمر و بویژه به حساب آوردن ملت‌ها در حال پیگیری است و آثار و نتایج آن امروز در عراق، افغانستان، مصر و دیگر نقاط قابل مشاهده است.

ایران با حفظ و تحکیم روابط با دولت‌ها و ملت‌های منطقه با وجود مزاحمت‌های قدرت‌های خارجی توانسته منافع خود و کشورهای دوست و برادر را تامین و امنیت منطقه‌ای و بین‌المللی خود را گسترده کند و الگو و پیشنهادهای خود را در اختیار دیگران قرار دهد؛ همین سیاست اصولی در مورد لیبی نیز در حال پیگیری است. این سیاستی است که نظام مدت‌هاست آن را در رابطه با تحولات کشورهای اسلامی منطقه در دستور کار دارد.

شورای انتقالی لیبی حتی قبل از به رسمیت شناخته شدن رسمی، دوست و همکار ایران محسوب می‌شود و ارتباطات با آن مدت‌هاست به جریان افتاده، به رسمیت شناخته شدن آن هم در شرایط مناسب قطعا صورت خواهد گرفت، شاید وقتی اعضای این شورا از مرحله شورا گذشته و به دولت لیبی رسیده باشند.

اما امروز مهم‌تر از اینها همراهی با اصیل‌ترین خواسته‌های ملت لیبی است، خواسته‌هایی به اصالت خون آزادیخواهانی که خون خود را نثار راه نفی استبداد و استعمار و سرافرازی ملت مسلمان لیبی کرده‌اند.

محمد تقوی