تولدو, سرباز فداکار پشت سنگر لاجوردی

در فوتبال ایتالیا جائی که درصد احساس آن نسبت به سایر نقاط بسیار بالا است یک دروازه بان با گذشته ای پر از مسائل عاطفی و دوران فعلی که با بدشانسی تعریف شده, حضور دارد

در فوتبال ایتالیا جائی که درصد احساس آن نسبت به سایر نقاط بسیار بالا است؛ یک دروازه‌بان با گذشته‌ای پر از مسائل عاطفی و دوران فعلی که با بدشانسی تعریف شده، حضور دارد. او فرانچسکو تولدو است. کسی که به یکباره در قرن جدید فرشته نجات لاجوردی‌ها نام گرفت؛ اما هنگام تکمیل کار خود، با لجاجت یک انسان صورت سنگی (تراپاتونی) آنقدر پشت دیوار رقیبش (بوفون) باقی ماند که از آسمان خوشبختی فروافتاده و تبدیل به یک زمینی خوشبخت شد!

تولد: ۲ دسامبر ۱۹۷۱

محل تولد: پادووا

قد: ۱۹۶ سانتی‌متر

وزن: ۹۰ کیلوگرم

ستاره بخت: سگیتاریوس

وضعت تأهل: متأهل، دارای همسری به‌نام مانوئلا

علایق: سینما، ماهیگیری

اسطوره‌ها: انریکو آلبرتوسی (دروازه‌بان سابق فیورنتینا و تیم ملی ایتالیا)

خصوصیات: صمیمیت، اخلاق نیکو

باشگاه‌های سابق: ترنتو، فیورنتینا.

هوادارانی که هم‌اکنون با افتخار نام تولدو را در سرودهای خود می‌آورند به خوبی واقفند وی فوتبال خود را از مدرسه فوتبال میلان (رقیب همشهری) آغاز نمود! بله، وی تنها ۱۶ سال داشت که اولین قدم‌ها را در راه حرفه‌ای شدن برداشت. اگر تصور می‌کنید تولدو در همان زمان، اولین ضربات را در چمن‌های مخملی به توپ وارد آورد در اشتباه هستید. تولدو دقیقاً ۷ ساله بود که اندکی پس از ورود به مدرسه با توپ وارد آشنا شد. پدر او با آنکه یک فوتبالیست حرفه‌ای نبود؛ اما مانند یک طرفدار عاشق، کوچکترین اتفاقات پیرامون این ورزش را تعقیب می‌کرد. پس عجیب نبود وقتی فرانچسکو بی‌پرده از آرزویش مبنی بر تبدیل شدن به یک بازیکن حرفه‌ای سخن گفت، هیچگونه مخالفتی ندید.

به هر حال اتفاقات مثبت چنان سریع رخ داد که تولدو از فوتبالیست آماتور محله خود به جوان اول آکادمی میلان تغییر چهره داد. دوران حضور تولدو در میلان قبل از آغاز امپراتوری برلوسکونی بود. او آرزو داشت روزی به دروازه‌بان اول میلان تبدیل شود، اما خیلی زود متوجه شد با توجه به سیاست خاص مدیران آن دوران باشگاه، این آرزو عملی نخواهد شد. پس راه چاره چه بود؟

سقوط به سری C۱

تولدو خشمگین از بی‌توجهی میلانی‌ها به ناچار سر از C۱ درآورد. تیم کوچک ”ترنتو“ پذیرای این استعداد خام بود. او تصور می‌کرد روزگار درازی را همراه با این تیم سپری کند؛ اما هنگامی که آخرین بار از ساختمان آجری باشگاه خداحافظی کرد، خود را یک ۲۳ ساله دید که ۴ سال از بهترین دوران حرفه‌ای خود را صرف حضور در این تیم کوچک کرده است! تولدو در این تیم، کوچکترین درخششی نداشت و عدم ثبات وی با ناتوانی باشگاه در کسب نتایج مطلوب توأم شد. ۴ سال ناکامی، حاصل کار تولدو بود. معلوم نبود آن درخواستی که از سوی باشگاه بزرگ فیورنتینا مبنی بر جذب وی ارسال شده بود چه معنائی داشت. تیم بزرگ ایتالیا کدام جنبه از نمایش یک دروازه‌بان سرخورده تیمی معلمولی از سری C۱ را پسندیده بود؟ به هر حال بخت با تولدو یار بود. وی چمدان‌هایش را به قصد فلورانس بست. سفری که در واقع شروع‌کننده قصه رؤیائی فرانچسکو بود. اولین مربی وی در فیورنتینا ”آلبرتو کاواسین“ بود. تولدو تحت نظر این مرد بزرگ قدم در راهی نورانی گذاشت. آن زمان تیم اهل فلورانس مملو از ستارگان بزرگ بود. تولدو به اعتماد مربی خود جواب داده و در مقابل بزرگترین تیم‌های ایتالیا و برترین مهاجمان دنیا سربلند بیرون آمد. هنوز یک سال از درخشش وی در فیورنتینا نگذشته بود که به کمک یک معجزه! موفق به انجام اولین بازی ملی شد.

سرنگونی ۲ دروازه‌بان و بخت خوش نفر سوم

روز ۸ اکتبر سال ۱۹۹۵ به تاریخی ویژه برای تولدو تبدیل شد. در جریان بازی ایتالیا مقابل کرواسی ”آنجلو پروتزی“ دروازه‌بان اول تیم به‌دلیل مصدومیت جای خود را به لوکا بوچی داد؛ اما وی نیز پس از ۱۰ دقیقه از بازی اخراج شد تا تولدو به‌عنوان دروازه‌بان سو درون چهارچوب بایستد! آن دیدار عجیب در نهایت با تساوی یک بر یک خاتمه یافت و تولدو به‌عنوان یکی از بهترین بازیکنان میدان شناخته شد. برای کسی که تا ۱۳ سالگی یک مدافع راست بود چنین وضعیتی رؤیائی بود. سیل ورود مربیان بزرگ به فیورنتینا برای تولدو در بردارنده نکته مثبتی بود. او حتی در دوران اوج از تجربیات امثال گوئیدولین، رانیه‌ری، مالسانی و... نهایت استفاده را می‌برد و جالب آنکه این مربیان همواره در هنگام تقاضا برای انجام یک مسئولیت دشوار به تولدو می‌نگریستند! این مسئله اعتماد به‌نفس تولدو را بسیار زیاد افزایش داد، هرچند با بازگشت پالیوکا کمتر مجار قدرتنمائی در عرصه ملی نصیب او می‌شد؛ اما در باشگاه فیورنتینا سنگربان شماره یک بود.از آن فصلی که ”فیو“ عنوان نایب قهرمانی سری A را کسب کرد روند پیشرفت تولدو بسیار کند شد. شاید دلیل این موضوع بی‌رقیب بودن وی در باشگاه ”ویولا“ بود. ”جوزپه تالیاتلا“ اسطوره مهار پنالتی‌ها از باشگاه جدا شده و تولدو را تنها گذاشت. فرانچسکو زندگی بی‌حاشیه‌ای داشت. در حالی که همبازیان او وقت خود را با دوستانش می‌گذراندند؛ تولدو در خانه کنار خواهرش می‌ماند و تنها هنگامی که دلتنگ می‌شد سراغ سینما و فیلم‌های معرکه ایتالیائی می‌رفت. به راحتی می‌شد او را آخر هفته کنار رودخانه و مشغول ماهیگیری دید. تولدو در سری A نیز ماهی‌های زیادی صید کرد! با پشت سر گذاشتن دوران پرفروغ، او، به نوعی روزمرگی دچار شد. دیگر، تیم ملی سراغی از تولدو نمی‌گرفت و در این میان مقصر اصلی خود او بود. یورو ۹۶ و جام‌جهانی ۱۹۹۸ به راحتی از دست رفت؛ آن هم در حالی که تولدو می‌توانست در بازی معروف مرحله یک‌هشتم نهائی جام‌جهانی جایگزینی برای پالیوکا باشد. فرانچسکو منتظر بود پس از خداحافظی پالیوکا، پروتزی، بوچی، مارکه جیانی و... سنگر تیم ملی را به انحصار خود درآورد؛ اما مسئله آن بود که کمی آن‌طرف‌تر در ”امیلیا“ جوان دیگری به‌نام ”جیان لوئیجی بوفون“ نیز چنین آرزوئی در سر داشت.

داستان رقابت جالب این ۲ نفر از همان زمان آغاز شد. تیم ملی در دستان میلانی‌ها بود. همان کسانی که یک دهه قبل استعداد تولدو را نادیده گرفته بودند. عجیب نبود که چزاره مالدینی ”تولدو“ را برای استفاده مؤثر در جام‌جهانی ۱۹۹۸ مدنظر قرار ندهد. حتی یک یوونتوسی به‌نام ”زوف“ ترجیح می‌داد ”بوفون“ سنگربان اصلی ایتالیا در یورو ۲۰۰۰ باشد؛ اما حساب آن اتفاقاتی که برخی اوقات به نفع تولدو رقم می‌خورد را نکرده بود!

قهرمان ایتالیا

یک هفته قبل از آغاز رقابت‌های یورو ۲۰۰۰ محرز شد که بوفون به‌دلیل شکستگی دست قادر به همراهی ایتالیا نیست. سرانجام نوبت به تولدو رسید تا از دروازه لاجوردی‌ها دفاع کند. وقتی بکن باوئر قبل از شروع جام گفت: ایتالیای موذی تا فینال پیش می‌رود، مردم می‌گفتند کدام شیطان آبی‌پوش این گفته را عملی خواهد کرد. جواب یک کلمه بود: تولدو. او به ایتالیا کمک کرد تا با غلبه بر ترکیه، بلژیک، سوئد و رومانی به نیمه نهائی برسد تا آنجا برابر هلند و هواداران متعصبش معجزه واقعی را رقم بزند. هلند در جریان بازی صاحب ۲ ضربه پنالتی شد که یکی توسط تولدو مهار شده و دیگری با خوش‌شانسی او به دیرک دروازه برخورد کرد. کار به ضربات پنالتی کشید. تولدو دیوانه‌وار ضربات پنالتی حریف را مهار می‌کرد. تیم با کمک دستان جادوئی تولدو به فینال رسید. مردم ایتالیا تولدو را قهرمان خود می‌دانستند، اما کار قهرمانانه وی در آخرین ثانیه‌های بازی فینال ناتمام ماند. لحظاتی قبل از به صدا درآمدن سوت پایان ”فریسک“، ایتالیا گل تساوی را دریافت کرد. ضربه ویلتورد حتی به دستان تولدو برخورد کرد؛ اما در نهایت از اختیار دروازه‌بان خارج شده و از زیر دستانش وارد دروازه شد. عکس‌العمل تولدو جالب بود: ثانیه‌ای قبل از رد شدن توپ از خط دروازه، تولدو در حالت بی‌تعادل ۲ دست خود را جلوی صورتش گرفت تا لرزیدن تور دروازه‌اش را شاهد نباشد. این حرکت به یکی از جلوه‌های ماندگار جام تبدیل شد. ایتالیا باخت. تولدو سر خود را کنار دیرک دروازه قرار داد و از بخت بد خود گله می‌کرد. وی وقت زیادی نداشت. آخرین دوران حضور تولدو در فیورنتینا چندان جالب نبود. باشگاه در ورطه مشکلات مالی افتاده بود. فرانچسکو یکی از آن بازیکنانی بود که مارک ”فروشی“ به پشتش چسبانده بودند! ”اینتر“ قدمی به جلو برداشت و با مبلغی کلان تولدو را به خدمت گرفت. فرانچسکو به‌جائی قدم گذاشت که برایش آشنا بود. میلان وی را در جمع خود نپذیرفت، اما تولدو قصد انتقام داشت. در ضمن هیچ کس دوران کوتاه حضور وی در مدرسه میلان را به یاد نمی‌آورد. در اولین فصل، تولدو و اینتر تا آستانه قهرمانی در سری A پیش رفتند؛ اما آن اتفاقات عجیب در هفته پایانی مانع تحقق آرزوی دیرینه هواداران شد. وی شانسی برابر ”بوفون“ نداشت. تراپاتونی تحت هر شرایطی تولدو را یک ذخیره‌نشین می‌دانست.ازدواج با ”مانوئلا“ از جمله اتفاقات دوران اخیر وی محسوب می‌شود. سرانجام فصل تلخ و پایانی دوره حرفه‌ای وی در تیم ملی ایتالیا با کناره‌گیری پس از پایان یورو ۲۰۰۴ رقم خورد. تولدو می‌دانست قانع کردن پیرمرد خرافاتی ایتالیا کار سختی است به همین جهت تصمیم گرفت، پشت سنگر تیم ملی با رؤیای لاجوردی خداحافظی کند. از طرفی تولدو همراه با اینتر نیز دستاورد درخشانی نداشته است. تنها، سال پیش بود که وی همراه با آبی‌های ”جوزپه مه‌آتزا“ جام حذفی را فتح کرد. تولدو از ابراز وفاداری به اینتر خودداری کرد، اما مایل است با حضور دورن دروازه اینتر از فوتبال خداحافظی کند. در پایان، این سؤال مطرح می‌شود که فوتبال حرفه‌ای به تولدو چه چیزهائی هدیه کرده است؟ پاسخ با خود او است.

همه‌ چیز و هیچ چیز

”من با فوتبال رؤیاهای خود را عملی نمودم. کاری که شاید با دنبال کردن حرفه‌ای دیگر محال بود“. این نظر تولدو است. او ادامه داد: ”البته در حرفه دوست‌داشتنی فوتبال دچار بدشانسی‌هائی نیز شدم، اما اگر منطقی به قضایا بنگریم متوجه می‌شویم آنچه به‌دست آوردم در قیاس با آنچه از دست دادم، فاصله‌ای بین ۱ تا ۱۰۰ دارد! من در فوتبال دوران خاطره‌انگیزی سپری کردم!“

Top Secret

٭ تولدو هنگامی برای یورو ۲۰۰۰ انتخاب شد که یک هفته قبل شروع جام همراه با دوستانش در آلبای ایسلند مشغول لذت بردن از تعطیلات بود. در یک شب جمعه با وی تماس می‌گیرند و می‌گویند به اردوی تیم ملی بیا!

٭ تولدو بیش از هر کسی از خانواده خود متشکر است؛ زیرا آنها به وی اجازه دادند هنگامی که کودک بود خانه را به قصد شروع دوران حرفه‌ای ترک کند.

٭ تولدو به مانند بوفون شخصی ”پرخور“ است. او به شکلات و کیک علاقه ویژه‌ای دارد.

٭ تولدو روابط صمیمی با ”جیولانا“ خواهرش دارد.

٭ تولدو قبل از ازدواج هرگز به مانوئلا نگفت که یک فوتبالیست حرفه‌ای است. هنگامی قضیه برملا شد که پدر مانوئلا از تلویزیون مصاحبه تولدو را تماشا کرد.

٭ تولدو قبل از ازدواج با مانوئلا با خواهرش زندگی می‌کرد.

٭ تولدو در سال ۱۹۹۹، یک روز باشکوه را تجربه کرد. وی در سالگرد تولد خود جایزه ویژه ”کامیکازی“ را برد.

٭ زمانی بزرگترین آرزوی تولدو شناخته شدن به‌عنوان دروازه‌بان شماره یک تیم ملی بود.

٭ یکی از بزرگترین حامیان تولدو، ”نورما“ مادربزرگ ۸۵ ساله‌اش است!

٭ تولدو از عادت همیشگی آلبرتوسی (قهرمانش) یعنی لمس کردن مدام سیبل‌هایش، لذت می‌برد!

٭ ”جیولانا“ یک هندبالیست حرفه‌ای و از نظر برادرش یک برنده واقعی است.

٭ تولدو خسیس است، اما به دوستانش تفهیم می‌کند که اینگونه نیست، بلکه اقتصادی فکر می‌کند!

٭ تولدو به‌خاطر قامت بلند خود، هنگام پیاده‌روی با دوستانش منظره عجیبی خلق می‌کند. دوستان او کوتاه‌قد هستند!

٭ تولدو ۹ ژوئیه ۲۰۰۰ ازدواج کرد. آن زمان مصادف به پایان یورو ۲۰۰۰ بود و عده‌ای از هوادارانش با حضور در کاخ مجلل محل برگزاری جشن، به نوعی از زحمات وی در این جام قدردانی کردند. شرکت در مراسم کلیسا یکی از معدود دفاعت حضور تولدو در یک مکان مذهبی بود.