شهید مهدی ورمزیاری

هشتم تیرماه سال ۱۳۴۸، نوزادی به نام «مهدی»، در شهر تهران به جمع خانواده «ورمزیاری» پیوست. آغوش پر مهر و محبت مادر و پدر، كانون رشد و نمو او شد. از همان دوران كودكی، در عقاید مذهبی‌اش، …

هشتم تیرماه سال ۱۳۴۸، نوزادی به نام «مهدی»، در شهر تهران به جمع خانواده «ورمزیاری» پیوست. آغوش پر مهر و محبت مادر و پدر، كانون رشد و نمو او شد. از همان دوران كودكی، در عقاید مذهبی‌اش، راسخ و استوار بود. او از همان زمان در مجالس سخنرانی «مرحوم كافی» حاضر می‌شد. در ۱۴ سالگی با ذوق و شوقی كه برای رفتن به جبهه داشت، سنش را در شناسنامه،‌ یكسال بزرگتر كرد و در ۲/۸/۱۳۶۳ برای اولین بار از پادگان ابوذر به عنوان بسیجی به منطقه اعزام و به عنوان تیرانداز كاتیوشا در واحد زرهی تیپ ذوالفقار لشگر ۲۷ محمد رسول الله مشغول انجام وظیفه شد. مهدی در طول دوران دفاع مقدس در عملیاتهای مختلف، حضوری عاشقانه داشت. او هر بار كه به مرخصی می‌آمد بیشتر از ۲ یا ۳ روز طاقت ماندن نداشت و سریع به منطقه باز می‌گشت. مهدی در عملیاتهایی كه در منطقه فاو و شلمچه انجام شد، در سالهای ۱۳۶۴ و ۱۳۶۵، از ناحیه سر، كتف و پا مورد اصابت تركش قرار گرفت و مجروح گشت و در سال ۱۳۶۷ در منطقه شلمچه شیمیایی شد(۱). پس از جنگ، بیشتر اوقاتش را در مسجد می‌گذراند و فرماندهی بسیج مسجد حضرت یوسف (ع) را بر عهده گرفت. همچنین در لشگر ۲۷ نیز به عنوان پاسدار، انجام وظیفه می‌نمود و در مخابرات استان تهران نیز فعالیت داشت. او مدتی نیز به عنوان معلم آموزش رزمی دبیرستان پسرانه، در جمع جوانان نقش آفرینی كرد. بالاخره آثار مصدومیت شیمیایی در زمستان سال ۱۳۷۰ آشكار شد و مهدی طی دو مرحله در بیمارستان بستری گردید و پس از پنج بار عمل جراحی، در بیمارستان شركت نفت در بامداد روز بیست و هشتم اردیبهشت سال ۱۳۷۱ شفا یافت و در دارالشفای شهیدان منزل گزید.

۱) در سال ۱۳۶۴ نیز گازهای شیمیایی را استنشاق كرده بود