کمی دستم را بگیر

می توانم مثل تو باشم

آمار وزارت بهداشت نشان می‌دهد که ۱۰ درصد خانواده‌ها به هیچ عنوان تحمل و توان مراقبت از کودکان مبتلا به سندرم‌داون را ندارند و بقیه خانواده‌ها هم دچار افسرگی یا مشکلات جدی در روابط مادر ـ فرزند یا فرزند ـ فرزند هستند.

در کشورهای اروپایی مانند آلمان و فرانسه پزشکان موظف هستند تصویر درستی از تولد یک نوزاد مبتلا به نشانگان داون و آینده وی را در مقابل والدین قرار دهند و این خانواده‌ها تحت حمایت‌های انجمن‌ها و بنیادهای خیریه هستند اما در کشور ما چنین نیست.

افراد دارای این سندرم تفاوت‌هایی با دیگران دارند که بخشی از این تفاوت‌ها مربوط به خصوصیات ظاهری و بخش دیگر مربوط به ویژگی‌های ذهنی می‌شود.

این دسته از بیماران مراحل رشد جسمی و ذهنی را نسبت به دیگران با تاخیر سپری می‌کنند و نسبت به همسالان خود نشستن، راه رفتن، صحبت‌کردن، بازی‌کردن و فعالیت‌های دیگر را دیرتر می‌آموزند، اما در دنیای امروز با آموزش به رشد حرکتی و ذهنی آنها سرعت داده‌اند که در کشور ما هم با کمک علم توانبخشی تا حدی در این زمینه خوب عمل شده است، زیرا تحقیقات نشان داده است مراقبت‌های اولیه مورد نیاز که باید در مدت کوتاهی پس از تولد ارائه شود، زمینه‌ای فراهم می‌کند تا کودک مبتلا به این سندرم حداکثر استعداد خود را بروز دهد.

محققان و متخصصان معتقدند که برخی از کودکان مبتلا به سندرم‌داون که از بدو تولد تحت تعلیم باشند، تفاوت کمی نسبت به سایر کودکان دارند، به همین دلیل این کودکان می‌توانند در بازی‌های گروهی کوچک، مدارس استثنایی و در واقع تمامی فعالیت‌های گروه سنی خود حضور داشته باشند، افراد دارای سندرم‌داون نسبت به جنبه‌های اجتماعی محیط خویش بسیار حساس و تاثیرپذیرند، آنها عواطف و نیازهایی مثل سایرین دارند و باید از فرصت‌های یکسانی برخوردار شوند. اما در کشور ما آموزش به این کودکان از هفت سالگی آغاز می‌شود.

همچنین آموزش و محیط آموزشی برای کودکان مبتلا به بیماری سندرم‌داون بسیاراهمیت دارد، برای همین در بیشتر کشورهای دنیا این کودکان در مدارس عادی و در کنار کودکان عادی تحصیل می‌کنند، اما در ایران به گفته مسئولان بهزیستی به دلیل وجود نظام قبولی و مردودی و محتوای سنگین و نظری کتب درسی، بسیار مشکل است.

در کشورهایی مانند انگلیس و فرانسه سطح آموزش و کلاس‌ها تفاوت کمی با مدارس عادی دارند، چون این کودکان حافظه بلندمدت خوبی دارند، اما به گفته دکتر نسرین نصری، یکی از اعضای انجمن سندرم‌داون ایران، اولین مدرسه کودکان استثنایی حدود ۴۰ سال قبل در ایران تأسیس شده و روند پیشرفت آموزش کودکان مبتلا به کودکان سندرم بسیار قدیمی است.

در این کشورها بسیاری از کودکان مبتلا به سندرم از بسیاری فعالیت‌های مناسب سنشان بهره‌مند هستند و توانسته‌اند به زندگی نیمه مستقل دست یابند.

مطالعات تازه نشان می‌دهد توان مبتلایان به داون در حدی است که می‌توانند تحصیلات و شغل داشته باشند و در اجتماع به موفقیت‌هایی دست یابند؛ در سال‌های گذشته عده‌ای نیز به دانشگاه راه یافته‌اند؛ یکی از مشهورترین آنها پابلو پیندا، هنرپیشه اسپانیایی‌ است که در سال ۲۰۰۹ از جشنواره فیلم سن‌سباستین نیز جایزه گرفته است.

اما در کشور ما به این کودکان اهمیت کمی داده می‌شود و حتی به دلیل عدم فرهنگسازی برخی خانواده‌ها این کودکان را از دیگران پنهان می‌کنند.

روان‌شناسان معتقدند چنانچه افراد دارای سندرم‌داون تحت مراقبت‌های مناسب قرار گیرند و در فعالیت‌های روزمره دخالت داده شوند، در زمینه تحصیل، رفتار اجتماعی و امور شخصی موفق می‌شوند.

زهرا تالانی