ماه پرفضیلت شعبان و اعیاد خجسته آن فرخنده باد

بزرگان, پیوسته ماه شعبان را مقدمه ورود به «ضیافهٔ الله » در ماه رمضان دانسته اند از این رو, كسب آمادگیهای فكری و روحی برای درك هر چه بیشتر فیض معنوی از این «مهمانی خدا», لازم است

بزرگان، پیوسته ماه شعبان را مقدمه ورود به «ضیافهٔ ‏الله‏» در ماه رمضان دانسته ‏اند. از این‏رو، كسب آمادگیهای فكری و روحی برای درك هر چه بیشتر فیض معنوی ‏از این «مهمانی خدا»، لازم است.

«شعبان» هم، ماه دعا و ذكر و یاد و توجه و عبادت و استغفار است. بنده خاضع هر شبانه روز پنج نوبت، چراغ دل قامت به نوری می‏افرازد، تا فارغ از حجابها، جلوه ‏های آشكار یار را در وسعت آفرینش به تماشا برخیزد و سفر معنویت و عرفان را، ره توشه ‏ای بایسته فراهم آورد. از روشنایی تا روشنایی، پنج نوبت بلور نازك دل در خود می‏شكند تا در سایه عطوفت بی ‏مرز محبوب، پیوند گیرد و آینه تجلی نور خدا شود.

مناجات شعبانیه، سهمی از این ره توشه دارد كه امامان معصوم علیهم السلام بر خواندن آن استمرار داشته ‏اند. خوان رحمت الهی در ماه شعبان گسترده‏ تر است، و «مناجات»، وسیله حضور در كنار این مائده معنوی است. نمازگزاران و متهجدان و نیایشگران، در محرابی می ‏ایستند كه همه عارفان و سالكان و پیامبران و امامان، مقیم و معتكف آن بوده ‏اند. اهل دعا، پیمانه از بحر بیكران رحمت خدا می ‏كشند و مستانِ سر خوشِ باده ‏های سحرگاهی و شبهای پر ستاره و روشن از تهجد و سجودند.

آنكه به «نماز» می‏ایستد و به «دعا» می‏نشیند، بر سفره رزق روح نشسته است و روزی رحمت و استجابت در محراب عبودیت او نازل می‏شود.

«مناجات شعبانیه»، درخواست «روشنایی دل» از خدایی است كه هم «نور» است، هم فروغ آفرین. شعبانیه، گامی در زدودن «حجاب» از چهره «جان» است، تا جلوه ربوبی، در این آینه بهتر انعكاس یابد و نجوای او در ضمیرهای روشن به گوش دل رسد. در مناجات شعبانیه، با امامان معصوم همنوا می‏شویم تا همه ایام عمر را در سایه نیایش مبارك گردانیم.

«بركت»، خیر و نیكی ماندگار و پایدار در یك چیز است. «مبارك» بودن یك روز یا یك ماه یا یك مكان و ساعت و لحظه، به سرشاری آن از اینگونه نیكی‏های جاودانه است و شعبان و رمضان از همین رو «مبارك» است. آنان كه در این ماه‏ها، دست نیكی به سوی دیگران دراز می ‏كنند و گام یاری به سوی منزل محرومان بر می ‏دارند و زبان خیرخواهی به نفع مستمندان می‏گشایند، در همین دنیا بار سفر آخرت خویش را می‏بندند و برای آن «روز نیاز»، ذخیره سازی می‏كنند.

به قول صائب تبریزی

ای رهروی كه خیر به مردم رسانده‏ ای

آسوده رو، كه بار تو بر دوش مردم است

باری، ایام ما با عبادت و عمل صالح ما «مبارك» می‏شود و اگر به غفلت و سستی بگذرد، «بی‏بركت» خواهد شد. شب ‏زنده داری ‏های عابدان، اشكهای شب بیداران، استغفارهای متهجدان، «یا رب، یا رب» سحر خیزان، نجوای خالصانه دعا خوانان، همه و همه جلوه هایی از «بركت» است كه در ساعات و لحظات این ماه «مبارك» نهفته است.

●اعیاد خجسته شعبانیه

سوم شعبان – میلاد مبارک سومین امام معصوم، حسین بن علی حضرت اباعبدالله (ع)، سرور آزادگان جهان، دومین ثمره پیوند فرخنده علی (ع) و حضرت فاطمه، دختر پیامبر اسلام (ص) در خانه وحی و ولایت؛ روز پاسدار.

چهارم شعبان- میلاد با سعادت حضرت ابوالفضل العباس (ع)، سمبل مقاومت و وفاداری در راه آرمان مقدس جهاد فی سبیل الله و پرچم گذشت و فداكاری و جانبازی در صحرای كربلا؛ روز جانباز.

پنجم شعبان - میلاد مسعود زینت عبادت كنندگان و سرور نیایشگران، معصوم چهارم حضرت امام علی بن الحسین زین العابدین صلوات الله و سلامه علیه.

نیمه شعبان - فرخنده‌ میلاد دوازدهمین پیشوای معصوم، حضرت حجهٔ بن الحسن المهدی، امام عصر و زمان - عجل الله تعالی فرجه - گلشن‌‏‎ گل‏‎ فروز‏‎ مهر گیتی‏‎ آل ‌محمد (ص)، مصلح الهی و طلایه دار رهایی بشر.

در فضیلت و اعمال ماه شعبان است بدانیم كه شعبان ماه بسیار شریفی است و منسوب است به حضرت سید انبیاء صَلَّی اللَّه عَلیه وَ اله و آن حضرت این ماه را روزه می داشت و وصل می كرد به ماه رمضان و می فرمود شعبان ماه من است هر كه یك روز از ماه مرا روزه بدارد بهشت او را واجب شود.

از حضرت صادق (ع) روایت است كه چون ماه شعبان داخل می شد حضرت امام زین العابدین (ع) اصحاب خود را جمع می نمود و می فرمود:

ای گروه اصحاب من می دانید این چه ماهی است این ماه شعبان است و حضرت رسول (ص) می فرمود شعبان ماه من است، پس روزه بدارید در این ماه برای محبّت پیغمبر خود و برای تقرّب به سوی پروردگار خود بحقّ آن خدایی كه جان علیّ بن الحسین به دست قدرت اوست سوگند یاد می كنم كه از پدرم حسین بن علی (ع) شنیدم كه فرمود شنیدم از امیرالمؤ منین (ع) كه هر كه روزه دارد شعبان را برای محبّت پیغمبر خدا و تقرّب بسوی خدا دوست دارد خدا او را و نزدیك گرداند او را به كرامت خود در روز قیامت و بهشت را برای او واجب گرداند.

بدرستی كه رسول خدا (ص) هرگاه می دید هلال شعبان را امر می فرمود مُنادی را كه ندا می كرد در مدینه:

ای اهل مدینه من رسولم از جانب رسول خدا صَلَّی اللَّهِ عَلِیهِ وَاله بسوی شما.

می فرماید آگاه باشید بدرستی كه شعبان ماه من است پس خدا رحمت كند كسی را كه یاری كند مرا بر ماه من یعنی روزه بدارد آن را. پس گفت: حضرت صادق (ع) كه امیرالمؤ منین (ع) می فرمود كه فوت نشد از من روزه شعبان از زمانی كه شنیدم منادی رسول خداصَلَّی اللَّهِ عَلِیهِ وَاله ندا كرد در شعبان و فوت نخواهد شد از من تا مدتی كه حیات دارم ان شاء الله تعالی. پس می فرمود كه روزه دو ماه كه شعبان و رمضان باشد توبه و مغفرت است از خدا.

از حضرت صادق (ع) منقول است كه از آن جناب سؤ ال كردند از فضیلت روزه رجب فرمود چرا غافلید از روزه شعبان راوی عرض كرد: یابن رَسول الله چه ثواب دارد كسی كه یك روز از شعبان را روزه بدارد؟ فرمود: به خدا قسم بهشت ثواب اوست. عرض كرد: یابن رسول الله بهترین اعمال در این ماه چیست فرمود تصدّق و استغفار هر كه تصدّق كند در ماه شعبان حق تعالی آن را تربیت كند.

كاش كاهش چشمگیر خطاها و تخلفات و شكایت ها و نزاعها كه در این ماه‏ها جلوه ‏گر است، تا ماههای دیگر هم دامن بگستراند و همه ایام، در «طهارت» و «آرامش»، مانند شعبان و رمضان گردد.

زیانكار، كسی است كه رمضان بگذرد و او در «كوره روزه» نگدازد و پاك نشود. خسران زده كسی است كه ماه مغفرت بر او بگذرد و غفران الهی شامل حالش نشود و حالش تحول نیابد. مگر ما چه قدر فرصت «تجدید دیدار» با «فطرت» داریم؟ مگر در طول سال، چند «شب قدر» داریم؟ ماهیِ جان در دریای «یاد خدا» ست كه حیات می‏یابد. و گرنه دلهای جدا از خدا، مشتی گوشت است، سخت‏ تر از سنگ!...

كاش چراغ «ذكر» و شمع «یاد» در شبستان همه دلها روشن شود و ظلمت گناه و غفلت، از زاویه همه قلوب، زدوده گردد. ان شاء ا...