غریبِ مدینه

امام حسن مجتبی علیه السلام در شب نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود پدرش امیرالمومنین علی علیه السلام و مادرش مهتر زنان جهان فاطمه س دختر پیامبر خداست

امام حسن مجتبی علیه‌السلام در شب نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود. پدرش امیرالمومنین علی علیه‌السلام و مادرش مهتر زنان جهان فاطمه(س) دختر پیامبر خداست. در تاریخ از این عزیزتر و در عالم نسب‌ها از این با شرافت تر نسبی نبوده و نخواهد بود. آری او با انوار الهی خود فیض بخش عالم خاکی بود و مردم را از ظلالت و تاریکی دنیا به روشنی هدایت و نجات رهنمون شد. رسول اکرم پس از ولادت امام حسن علیه‌السلام در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت و برای او گوسفندی قربانی کرد. سر امام را تراشید و هم وزن موی سرش به مستمندان نقره داد، او را حسن نامید و کنیه اش را ابومحمّد قرار داد.

● شمایل آن حضرت

آن چنان که مورخان گفته اند: امام حسن مجتبی علیه‌السلام در صورت و سیرت و مجد و بزرگواری شبیه تر از همه مردمان به رسول اکرم صلی ا... علیه و آله بود. ایشان آیینه تمام نمای سیمای اخلاقی و سیره عملی جدش رسول اکرم صلی ا... علیه و آله بود. مردم سیمای پیامبر(ص) را در سبط اکبرش حسن مجتبی علیه‌السلام می‌دیدند.

● با امام حسین(ع)

امام حسین علیه‌السلام همواره با امام حسن مجتبی علیه‌السلام در تمامی حوادث تاریخی همراه و همگام و در تمام مصیبت‌های آن زمان یار و غمخوار برادرش بود و چه در جنگ و سیاست و چه در صحنه زندگی برادر و امامش را تنها نمی‌گذاشت. در مدت ده سال امامت امام مجتبی علیه‌السلام ، از یاران شجاع و وفادار آن حضرت بود در واپسین روزهای زندگی امام حسن علیه‌السلام برادر و غمخوارش امام حسین بر بالین او آمد، وقتی امامش را در آن حال دید، سخت گریست به طوری که محاسنش از اشک چشمانش خیس شد. امام حسن علیه‌السلام وقتی گریه برادر را دید فرمود: «گریه نکن چرا که من در حالی از این دنیا می‌روم که همه در کنارم هستند اما تو وقتی شهید می‌شوی کسی در کنارت نیست و زمین و زمان بر تو می‌گریند.»

● مظلومیت امام حسن(ع)

امام حسن مجتبی علیه‌السلام از مظلوم ترین امامان معصوم هستند. هنوز هفت سال از عمر شریف ایشان نگذشته بود که جد بزرگوارش پیامبر صلی ا... علیه و آله از دنیا رحلت کردند. با وفات پیامبر(ص) مظلومیت و غربت او و خاندانش نیز آغاز شد. دوران کودکی را با غم از دست دادن مادر به سر رساند و دوران جوانی را با غم خانه نشینی پدر و مشاهده مظلومیت‌های آن امام خار در چشم و استخوان در گلو و شهادت مظلومانه اش به پایان رساند. امام حسن مجتبی علیه‌السلام دوران امامت خود را با از دست دادن حکومتی که حق مسلم او بود تحمل کرد. مظلومیت آن بزرگوار به اندازه‌ای بود که هنگام دفن بدن مطهرش نیز جنازه مبارکش را تیرباران کردند.

● از وصایای آن حضرت

«جُناده» که یکی از یاران امام حسن مجتبی علیه‌السلام بود در آخرین لحظات زندگی آن حضرت، از ایشان تقاضای نصحیت کرد، حضرت در پاسخ او فرمودند: «مهیای مرگ باش و قبل از رسیدن مرگ، زاد و توشه‌ای برای سفر آخرت و قبر مهیا کن. برای دنیا کوشا باش به گونه‌ای که گویا همیشه زنده هستی و برای آخرت کوشا باش به قدری که گویا فردا خواهی مُرد. اگر عزت می‌خواهی بدون این که عشیره و نزدیکانی داشته باشی و اگر ابهت و شخصیّت اجتماعی می‌خواهی بدون این که سلطنتی داشته باشی لباس ذلت و معصیت را به درآور و لباس اطاعت حق تعالی را بر تن کن».

● شهادت امام حسن مجتبی(ع)

دومین ستاره تابناک آسمان امامت و ولایت، امام حسن مجتبی علیه‌السلام در سال چهلم هجرت به امامت رسید و دوران امامتش ده سال بود و سرانجام در ۲۸ صفر سال پنجاه هجری در سن ۴۷ یا ۴۸ سالگی به دستور معاویه و توسط همسر خائن خود در شهر مدینه مسموم شده و مظلومانه به شهادت رسید.