۲۲ ژانویه ۲۰۰۵ ـ شکست سیاسی ولادیمیر پوتین! در جریان بحران اوکراین، و اظهار نظر مفسران در این زمینه

برخی از رسانه های غرب تبریک ۲۲ ژانویه ۲۰۰۵ ولادیمیر پوتین رئیس جمهوری روسیه به «یوشچنکو» را که پس از اعتراف یانوکویچ به شکست خود، راه برای رئیس جمهور اوکراین شدنش هموار شده …

برخی از رسانه های غرب تبریک ۲۲ ژانویه ۲۰۰۵ ولادیمیر پوتین رئیس جمهوری روسیه به «یوشچنکو» را که پس از اعتراف یانوکویچ به شکست خود، راه برای رئیس جمهور اوکراین شدنش هموار شده بود به نوعی شکست سیاسی مسکو تعبیر کرده بودند زیرا که پوتین در پی دور قبلی انتخابات اوکراین، با عجله پیروزی یانوکویچ را تبریک گفته بود و بعدا هم پیش بینی کرده بود که اگر انتخابات دور دوم اوکراین ۲۵ بار تکرار شود نتیجه نخواهد داد مگر این که از نو برگذار شود. وی علنا دولتهای اروپای غربی، آمریکا و اسرائیل را به کمک مالی به انتخابات یوشچنکو متهم کرده بود. «یوشچنکو» هوادار غرب و «یانوکویچ» طرفدار نزدیکی اوکراین به روسیه بود. مفسرانی که در جریان بحران انتخاباتی اوکراین در این باره نظر داده بودند نوشته بودند: درجایی که پوتین نتواند در اوکراین که نزدیک به نیمی از جمعیت آن روس هستند نفوذ موثر داشته باشد در نقاط دیگر هم نخواهد داشت و باید نسلهایی را که در روسیه تزارساز و شوروی ساز بودند «منقرض» و از میان رفته تلقی کرد که جانشین هم نخواهند داشت. اوکراین قرنها بخشی از امپراتوری روسیه و بعدا شوروی بود و این وضعیت تا سال ۱۹۹۱ ادامه داشت.

کولن پاول وزیر امورخارجه وقت آمریکا با این که از عمر وزارت او بیش از سه روز باقی نمانده بود، از این فرصت کم استفاده کرد، به اوکراین شتافت و بیست و دوم ژانویه ۲۰۰۵ و پیش از این که یوشچنکو کار ریاست جمهوری را آغاز کند با او ملاقات و پیروزی اش را تبریک گفت و این عکس صمیمانه (عکس مقابل) را با او گرفت. این اقدام پاول بسیار با معنا خوانده شده ، و نشان دهنده پیروزی غرب در او کراین در معارضه اخیر تلقی گردیده بود. برخی روزنامه ها با چاپ این عکس، به کنایه مطالبی نوشته بودند که دهن کجی به پوتین از آنها استنباط می شد. بعضی نوشته بودند که پوتین بالاخره یاد نگرفت که چگونه با غرب باید صحبت کند. او باید مروری بر گزارش ها و عکسهای مطبوعات شوروی پیش از دهه ۱۹۸۰ کند تا برخورد با غرب را از آنها یاد بگیرد. روسیه از نظر قدرت چیزی از کشورهای اروپای غربی و دیگران کم ندارد که نمی تواند بمانند آنها قاطع باشد و در جای خود تشر بزند، و کوتاه نیاید. قدرت نظامی تنها برای حمله و دفاع نیست، برای اتکاء به آن در مذاکرات و اعمال نظر هم هست و ....