احیای اسلام ناب

امام صادق (ع) در دوران ضعف حكومت امویان و دوران انتقال حكومت اموی به عباسی و درگیری های سیاسی، نظامی به سر می برد. عباسیان با استفاده از شعار دعوت به اهل بیت (ع) موفق شده بودند بسیاری …

امام صادق (ع) در دوران ضعف حكومت امویان و دوران انتقال حكومت اموی به عباسی و درگیری های سیاسی، نظامی به سر می برد. عباسیان با استفاده از شعار دعوت به اهل بیت (ع) موفق شده بودند بسیاری از شیعیان و علویان را به خود جذب كنند و با مقدس نشان دادن هدف و تحریك احساسات دینی ـ قومی و به كمك گروه های درگیر و خراسانیان، به بهانه خونخواهی از قاتلان امام حسین(ع) و احقاق حق اهل بیت پیامبر (ص) نهضت و انقلاب خویش را پیش برند و با آن كه پیشتر با محمدبن عبدالله نفس زكیه به عنوان امام بیعت كرده بودند، چندی نگذشت كه وی را كشتند.

شرایط و مقتضیات زمان به گونه ای بود كه گرایش های كلامی و تنوع جریان های فكری همچون زیدی، كیسانی، اسماعیلی، غلات، معتزله و فرقه های فقهی دیگر روبه گسترش بود. احساس می شد اساس اسلام در خطر است و این مدعیان بی مایه، بیش از آن كه برای حكومت ها خطرناك باشند، برای اسلام خطرساز بودند و پاسداری از آیین و جلوگیری از انحراف و بدعت ها و حفظ مرزها، ارزش ها، معارف و دانش های اسلامی، جبهه جدیدی از جهاد مقدس علمی و فرهنگی را گشوده بود و امام فرماندهی جهاد را در این جبهه بر رهبری قیام مسلحانه ترجیح داد و با تمام قوا ایستاد و پیروزمندانه از آن خارج شد.

سیاست مشت آهنین و خشونت عباسیان، منازعان سیاسی را خفه كرده و سرجایشان نشانده بود. آنان به چاكران سراپا گوش خویش نیز اعتنا نداشتند و كارگزارانی چون ابومسلم و ابوسلمه را كه حكومت عباسیان مرهون خدمات ایشان بود، به سادگی از سر راه برداشتند.

امام صادق (ع) بهترین راه را انتخاب كرد و در یك نزاع سراسر مكتبی كه نزدیك بود اساس اسلام از بین برود، به حفظ آیین و كیش پرداخت . مذهب راستین تشیع، مرهون فعالیت علمی آن امام همام است. حركت علمی، بهترین جایگزین برای حركت سیاسی محكوم به شكست بود.

مجتبی سلطانی احمدی