۲۲ اوت ـ در دهمین سالروز حمله موشکی آمریکا به مخفیگاه بن لادن ...

در دهمین سالروز حمله آمریکا به مخفیگاه اسامه بن لادن در کوههای مشرق افغانستان با موشک کروز، در نقاط متعدد از پاکستان تا الجزایر انفجاری های انتحاری که شیوه ای رو به گسترش است …

در دهمین سالروز حمله آمریکا به مخفیگاه اسامه بن لادن در کوههای مشرق افغانستان با موشک کروز، در نقاط متعدد از پاکستان تا الجزایر انفجاری های انتحاری که شیوه ای رو به گسترش است صورت گرفت و تلفات سنگین ببارآورد. حمله موشکی بیستم اوت ۱۹۹۸ آمریکا از ناوهای این کشور به مقرّ بن لادن در «توره بوره» به انتقام انفجار هفتم اوت سفارتخانه های آن کشور در کنیا و تانزانیا صورت گرفت. ناوهای آمریکایی همزمان به یک کارخانه تولید دارو در حاشیه شهر خرطوم سودان که تصور می رفت متعلق به بن لادن است نیز موشک زدند. این حملات آسیبی به بن لادن وارد نساخت ولی «بهانه» مناسبی به دست یک قدرت مشخص داد که به نام سرکوبی تروریسم به تامین هدف های دیگر خود بپردازند. رویدادهای نیویورک و واشنگتن معروف به «یازدهم سپتامبر» که در سال ۲۰۰۱ انجام گرفت لشکرکشی به افغانستان و عراق، سختگیری های امنیتی ـ پلیسی از جمله استراق سمع و بازداشت و نیز نفوذ هرچه بیشتر در پاکستان و جلب همکاری محدود برخی از کشورهای آسیای میانه را به دنبال داشت که بتدریج با واکنش هایی رو به رو شده است. تیره شدن مناسبات روسیه با غرب در آگست جاری این واکنش ها سخت تر خواهد ساخت. با وجود این، بن لادن همچنان باقی مانده و به گفته برخی از مفسّران، تاریخ مصرف آن هنوز منقضی نشده است.

از آغاز سال ۲۰۰۸ زد و خوردها درافغانستان رو به شدت گذارده و به روش عراق درآمده است؛ انفجار انتحاری، انفجارخودرو بمبگذاری شده، قتل مقامات دولتی و ازمیان برداشتن همکاران داخلی نظامیان «ناتو». به همین نسبت هم بر میزان تلفات و تخریب و شمار نیروهای اعزامی «ناتو» افزوده شده است. در برابر، مبارزه با کشت و قاچاق تریاک، فساد اداری و فقر عمومی رو به کاهش است. در این میان اعتراض به مداخلات غرب و بویژه آمریکا درافغانستان دارد گسترش می یابد و یکی از اعتراض کنندگان؛ برهان الدین ربّانی رئیس پیشین دولت کابل بوده است.

در سالهای ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ سران و وزیران کشورهای عضو «ناتو» یکی پس از دیگری از افغانستان دیدن کردند تا نشان دهند نه تنها در منطقه اتلانتیک شمالی (غرب)، بلکه در همه جهان حضور دارند که به باور مورخین، هدف از این حضور حفظ منافع اقتصادی است که مستلزم محافظت از فعالیت کمپانی های خود در گرفتن امتیاز صدور مواد خام ارزان، استفاده از نیروی کار با دستمزد کم، کنترل بازار مخصوصا معاملات پول و سرمایه بوده و به علاوه، جلوگیری از ورود رقبای غیر خودی و همچنین آوردن و بردن مقامات ملل مورد نظر و پیشگیری از هرگونه بپاخیزی مخالفان و سرکوب مبارزان است.