نهمین دوره بازی های المپیک, ۱۹۲۸ آمستردام هلند

هلندی ها بسیار مشتاق بودند که میزبانی بازیهای المپیک را بر عهده گیرند به همین علت از ۴ دوره قبل درخواست برگزاری این بازیها را داشتند برافروختن مشعل المپیک و رها ساختن کبوتران سفید در روز افتتاحیه از این دوره باب شد هلندی ها برای برگزاری بهتر این بازیها یک ورزشگاه ۴۰ هزار نفری جدید ساختند که دارای پیست دو به طول ۴۰۰ متر بود

▪ زمان برگزاری: ۱۷ می- ۱۲ آگوست ۱۹۲۸

▪ تعداد کشورهای شرکت ‌کننده: ۴۶ کشور

▪ تعداد ورزشکاران: ۳۰۱۴ نفر (۲۷۲۴ مرد، ۲۹۰ زن)

تعداد رشته‌های ورزشی: ۱۴ رشته

▪ تعداد رویدادها: ۱۰۹ رویداد

▪ رشته‌های ورزشی:

دو و میدانی، مشت‌ زنی، دوچرخه ‌سواری، اسب‌ دوانی، شمشیربازی، فوتبال، ژیمناستیک، هاکی، پنجگانه مدرن، پاروزنی، قایقرانی بادبانی، شنا، وزنه ‌برداری و کشتی.

هلندی‌ها بسیار مشتاق بودند که میزبانی بازیهای المپیک را بر عهده گیرند. به همین علت از ۴ دوره قبل درخواست برگزاری این بازیها را داشتند. برافروختن مشعل المپیک و رها ساختن کبوتران سفید در روز افتتاحیه از این دوره باب شد. هلندی‌ها برای برگزاری بهتر این بازیها یک ورزشگاه ۴۰ هزار نفری جدید ساختند که دارای پیست دو به طول ۴۰۰ متر بود. (مدتی بعد همین مسافت، یعنی ۴۰۰ متر به عنوان طول استاندارد پیست دو تعیین شد.) علاوه بر استادیوم ۴۰ هزار نفری، چند ورزشگاه دیگر به منظور برگزاری مسابقه‌های بوکس، کشتی، شمشیربازی و استخر شنا آماده شد. فقط قایقرانی در بیرون از مجموعه المپیک انجام شد. مردم هلند این بازیها را جشن ملی تلقی می‌کردند و علاقه کم‌نظیری نشان می‌دادند. آلمان‌ها پس از جنگ جهانی اول برای نخستین بار به بازیها دعوت شدند.

با همه علاقه‌ای که کوبرتن به اجرای بازیها داشت، پیوسته در این اندیشه بود که گستردگی آن، حضور زنان و مسائل سیاسی به بنیان بازیها لطمه‌ای وارد نسازد و شاید به همین دلیل بود که به رقابت زنان و بازیهای زمستانه‌ای علاقه‌ای نشان نمی‌داد.

در روز افتتاحیه بازیها، رژه ورزشکاران آلمان با تشویق هلندی‌های حاضر در استادیوم همراه شد و این موضوع با اعتراض فرانسوی‌ها و خودداری آنها از رژه همراه شد.

در آمستردام ۳۰۱۴ ورزشکار از ۴۶ کشور جهان حضور داشتند که در میان آنها ۲۹۰ ورزشکار زن نیز دیده می‌شدند.

در فوتبال دو تیم از آمریکای جنوبی با تکیه بر سرعت خود و مهارتهای فردی به دور پایانی رسیدند و تیمهای ایتالیا، آلمان، اسپانیا و بلژیک را پشت‌سر نهادند. تیم اروگوئه پیروزی در پاریس را تکرار کرد و آرژانتین را در دیدار دوم با نتیجه دو بر یک شکست داد و قهرمان شد. (این قهرمانی را اروگوئه دو سال بعد در نخستین جام جهانی فوتبال تکرار کرد.)

رادیو بی‌بی‌سی برای نخستین بار مسابقات این دوره را از شبکه رادیویی به طور زنده پخش نمود. زنان برای اولین بار اجازه یافتند در پیست دو بازی‌های المپیک ظاهر شوند. چند نفر از ورزشکاران زن در ماده ۸۰۰ متر پس از رسیدن به خط پایان بر اثر خستگی زیاد از حال رفتند. همین امر باعث شد که مسابقات زنان در مسافت‌های بالاتر از ۲۰۰ متر برای مدتی از طرف فدراسیون بین‌المللی دوومیدانی ممنوع اعلام شود. البته پس از ۳۲ سال مسابقات زنان در مسافت‌های طولانی‌تر برگزار گردید.

در المپیک نهم یک ژاپنی موفق شد اولین مدال طلای المپیک ژاپن را به گردن‌‌ آویزد. می‌ کی‌ یوادا این مدال طلا را با ثبت رکورد ۱۵/۲۱ متر در پرش سه گام به دست آورد. ۳۶ سال بعد ژاپنی‌ ها به افتخار نخستین طلای المپیک خود، ستون یادبودی به ارتفاع ۲۱/۱۵ متر در مقابل استادیوم المپیک توکیو برپا داشتند و می‌کی یوادا آن را افتتاح کرد.

هند تیم‌ هاکی خود را در این دوره از بازیها به میدان فرستاد که در نهایت، برنده مدال طلای این رشته شد. آنها در پنج بازی خود حتی بدون یک گل خورده پیروز شدند. این‌، آغاز یکی از جالب‌ترین وقایع المپیکی بود. هند در پنج دوره بعدی بازیهای المپیک، مدال‌ های طلا را به خود اختصاص داد؛ آن هم با ۱۷۰ گل زده و تنها ۷ گل خورده. تیم هاکی هند در بازیهای المپیک رم مدال نقره گرفت. چهار سال بعد، یعنی در بازیهای المپیک ۱۹۶۴ توکیو هفتمین مدال طلای المپیک خود را به دست آورد. در ژیمناستیک، جرج‌میز ژیمناست سوئیسی با کسب ۴ مدال (۳ طلا و یک نقره) موفق‌ترین شرکت کننده بود.

ورزشکاری از سوئیس در رشته قایقرانی پارویی با ۱۴ سال سن به مدال طلا دست یافت و یک دختر ۱۱ ساله از ایتالیا با نام لوئیجینا جیاوتی توانست در رشته ژیمناستیک صاحب گردن‌آویز برنز شود.

در کشتی که در دو رشته آزاد و فرنگی برگزار شد، سوئدی‌ها و فندلاندی هر یک دو مدال طلا در آزاد کسب کردند.

در وزنه‌ برداری، مصری‌ ها بسیار خوب ظاهر شدند و حتی سید ال‌ نصیر توانست در دسته ۵/۸۲ کیلوگرم به مدال طلا دست یابد. در شنا، تیم ایالات متحده پیشتاز بود و با کسب ۱۰ نشان طلا برتری فوق‌العاده‌ای بر سایرین داشت. در بوکس، ایتالیایی‌ ها موفق شدند ۳ مدال طلا کسب نمایند تا بالاتر از آرژانتین (۲ مدال طلا) در رده‌بندی قرار گیرند.