خبری که ایران را داغ کرد

بی گمان خبر داغگذاری بر بدن سه کودک بی گناه در یکی از مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست و بدسرپرست بهزیستی زنجان از چنان ارزشی برخوردار بود که توجه همگان را به خود معطوف داشت

بی‌گمان خبر <داغگذاری بر بدن سه کودک بی‌گناه در یکی از مراکز نگهداری کودکان بی‌سرپرست و بدسرپرست بهزیستی زنجان> از چنان ارزشی برخوردار بود که توجه همگان را به خود معطوف داشت. ‌بازتاب گسترده این خبر در سراسر جهان و واکنش‌های سلبی و ایجابی در مقابل آن علا‌وه بر ارزش‌های نهفته در خبر از چشم‌انداز دیگری نیز قابل بررسی است؛ در تعریفی از <خبر> آورده‌اند: <خبر آن است که همه سعی در پنهان کردنش دارند، اما خبرنگار آن را کشف می‌کند.> جست‌‌وجوی رسانه‌ها برای یافتن خبرهایی که با این تعریف مطابقت داشته باشد، معمولا‌ ره به جایی نمی‌برد.

اکنون اغلب رسانه‌ها محتوای خبری خود را بر محور <فرمایشات و خرده‌فرمایشات> این مسؤول و آن مقام قرار داده‌اند و بعضی از این رسانه‌ها تا آن حد از وظیفه خود دور می‌مانند و در دام تملق گرفتار می‌آیند که تداعی‌گر آن شعر معروف <سحر آمدم به کویت به شکار رفته بودی> می‌شوند.

در چنین وانفسایی که بر عرصه مطبوعات و رسانه‌ها سایه افکنده است، مدیرمسوول یک نشریه محلی(بهار زنجان) در قامت یک خبرنگار به کشف رویدادی نائل می‌آید که تمام ویژگی‌های خبری را یکجا در خود دارد. باید توجه داشت که خبرهای به ظاهر اینچنینی معمولا‌ در صفحه حوادث روزنامه‌ها مشاهده می‌شوند اما این خبرها نتیجه فرآیندی هستند که پیش از اقدام خبرنگار به سطح ارتباط رسانه‌ای رسیده‌اند. مثلا‌ شکایتی صورت گرفته، دادگاهی برگزار شده و در نهایت خبرنگار به نقل این فرآیند پرداخته است.

اما خبر <داغگذاری بر بدن سه کودک در یک مرکز بهزیستی> این تفاوت ماهوی را دارد که خبرنگار آن را کشف کرده و خود در رأس این فرآیند جای گرفته است. انتشار این خبر از ابعاد انسانی نیز بهره‌های فراوانی ارزانی جامعه کرد؛ بهره‌هایی مانند اینکه از این پس امکان وقوع رویدادهای دردناکی از این سنخ در مراکز بهزیستی به حداقل می‌رسد، نظارت در این مراکز به صورت گسترده‌تر و جدی‌تری انجام می‌یابد، تخصص‌های لا‌زم برای اداره این مراکز مورد بررسی بیشتری قرار می‌گیرد و...

حال این نکته اساسی می‌تواند برای همه عبرت‌آموز باشد که اگر روحیه و منش خبرنگاری در رسانه‌های ما جاری و ساری شود و خبرنگاران در حوزه‌های مختلف امکان عمل به وظایفشان را داشته باشند تا چه میزان تاثیر مثبت در جامعه باقی خواهند گذاشت. از سوی دیگر نگرش حاکمی که رسانه‌ها را به ورطه محدودیت‌ها و خطوط پررنگ قرمز هدایت می‌کند باید به این نتیجه برسد که ایجاد محدودیت و ممنوعیت به شکل‌های مختلف برای خبرنگاران و رسانه‌ها، شراکت بی‌چون و چرا در اعمال ناپسندی است که قلم حتی یک خبرنگار می‌تواند از آن جلوگیری کند. ‌

علیرضا اسکندریون

‌سردبیر سابق روزنامه مردم‌نو و مدرس روزنامه‌نگاری