تاثیر مقادیر پلیمر سوپرجاذب Tarawat A۲۰۰ و سطوح تنش خشکی بر عملکرد و اجزای عملکرد سویا Glycine max L

تنش خشکی یکی از مهمترین مشکلات تولید گیاهان زراعی در مناطق خشک و نیمه خشک جهان نظیر ایران می باشد

تنش خشکی یکی از مهمترین مشکلات تولید گیاهان زراعی در مناطق خشک و نیمه خشک جهان نظیر ایران می باشد. با کاربرد برخی مواد افزودنی نظیر پلیمرهای سوپرجاذب، می توان از بارندگی های پراکنده و سایر منابع محدود آب در امر حفظ و ذخیره آب در خاک استفاده نموده و با بهبود شرایط فیزیکی خاک، چنین موادی می توانندمانع از تنش های رطوبتی در مناطق خشک و نیمه خشک گردند. در این بررسی تاثیر چهار مقدار پلیمر سوپرجاذب Tarawat A۲۰۰ (صفر، ۷۵، ۱۵۰ و ۲۲۵ کیلوگرم در هکتار) و سه فاصله آبیاری (۶، ۸ و ۱۰ روز یکبار) روی رشد و عملکرد سویا رقم L۱۱ تحت شرایط مزرعه ای در مزرعه پژوهشی پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران در بهار سال ۱۳۸۲، مورد بررسی قرار گرفت.

در این آزمایش برای صفات عملکرد دانه، وزن صد دانه، تعداد غلاف در شاخه فرعی، تعداد غلاف در ساقه اصلی، تعداد شاخه در بوته، ارتفاع بوته و درصد پروتئین دانه اختلاف معنی داری بین دورهای آبیاری وجود داشت و روند تاثیر دور آبیاری روی هریک از صفات مذکور به صورت خطی بود. از سوی دیگر عملکرد دانه، وزن صد دانه، تعداد غلاف در شاخه اصلی، عملکرد روغن دانه، درصد پروتئین و عملکرد پروتئین دانه تحت تاثیر مقادیر مختلف سوپرجاذب قرار گرفتند. بطوریکه با افزایش مقادیر سوپرجاذب هریک از صفات مذکور روند افزایشی داشت. نتایج این پژوهش نشان داد که کاربرد ۲۲۵ کیلوگرم پلیمر سوپرجاذب در هکتار بین مقادیری که در این آزمایش بررسی شدند، بهترین تاثیر را بر رشد وعملکرد سویا در تمامی شرایط آبیاری (آبیاری معمول و یا تحت شرایط تنش خشکی) از خود نشان داد.

عنوان	فایل
تاثیر مقادیر پلیمر سوپرجاذب (Tarawat A۲۰۰) و سطوح تنش خشکی بر عملکرد و اجزای عملکرد سویا (.Glycine max L)	application/pdf tasire maghadire polimere sooper jazab.pdf 368 KB	دانلود

فیروزه یزدانی

ایرج اله دادی

غلام عباس اکبری

محمودرضا بهبهانی