از شیطنت تا بیش فعالی

بسیاری از والدین از شیطنت‌ زیاد کودک خود شکایت دارند و برخی نیز معتقدند فرزند آنها بیش فعال است. اما بین بیش فعالی و شیطنت طبیعی کودکان فرق‌های بسیاری وجود دارد. کودکان‌ بیش …

بسیاری از والدین از شیطنت‌ زیاد کودک خود شکایت دارند و برخی نیز معتقدند فرزند آنها بیش فعال است. اما بین بیش فعالی و شیطنت طبیعی کودکان فرق‌های بسیاری وجود دارد. کودکان‌ بیش ‌فعال‌ بسیار پرتحرک‌اند و نمی‌‌توانند یکجا آرام‌ بنشینند. آنها اضافه‌ بر ناآرامی‌ بسیار زیاد، نوعی‌ اضطرار و اجبار برای‌ خرابکاری‌ نیز دارند. اختلالات یادگیری، مشکلات عصبی، عدم تشخیص دست راست و چپ از یکدیگر،‌ اضطراب، افسردگی و مشکلات اختلالات سلوکی و رفتاری از دیگر مشخصات این کودکان است. مهم‌ترین علائم و نشانه‌های این بیماری در کودکان،‌ فعالیت بیش از اندازه حرکتی، عدم تمرکز حواس و بروز حرکات تکانه‌ای در فرد به معنی دست زدن به کاری بدون هیچ فکر و اندیشه قبلی است. کودکان‌ بیش ‌فعال‌ در مورد کارها و اشیایی‌ که‌ به‌ طور طبیعی‌ باید در برابر آنها احساس‌ خطر کنند، خطری‌ احساس‌ نمی‌کنند. همچنین‌ گرایش‌ به‌ دروغگویی‌ در آنها بسیار بالاست‌ و اغلب‌ دروغ‌ می‌‌گویند. این کودکان اغلب، وسایل‌ خود را گم‌ می‌کنند و دچار فراموشکاری‌اند. همچنین به ‌طور افراطی‌ حرف‌ می‌‌زنند.

مشکل این کودکان در سنین دبستان بیشتر می‌شود زیرا نمی‌توانند روی فعالیت‌های درسی خود متمرکز شوند و در کلاس به درس و حرف‌های معلم خود توجه کافی ندارد. آنان بدون دلیل از جای خود بلند شده و راه می‌روند و حتی باعث حواس‌پرتی سایر همکلاسی‌های خود می‌شوند. همین مساله موجب افت تحصیلی آنها می‌شود. این افت در سال‌های بعد که درس‌ها سخت‌تر است و نیاز به تمرکز بیشتری دارد، افزایش می‌یابد و حتی می‌تواند منجر به ترک تحصیل آنان شود.

این عارضه در پسر‌ان به نسبت ۴ تا ۸ برابر شایع‌تر از دختران است. این بیماری اغلب در پسران اول خانواده دیده می‌شود.

علت چیست

روانپزشکان معتقدند مهم‌ترین علت این بیماری حوادث دوران بارداری یا حوادث حین زایمان است که بر مغز نوزاد تاثیرات سوء می‌گذارد. وجود ویروس‌های حین تولد فرد در فصول خاص سال مثل فصل زمستان، اختلالا‌ت شیمیایی و فیزیولوژیک مغز و محرومیت عاطفی کودک از طرف والدین از دیگر علل بوجود آمدن این بیماری است.

درمان

بهترین سن برای درمان بیماری بیش فعالی کودکان زیر سن ۵ سالگی است. در صورت تشخیص این بیماری قبل از سن دبستان با مصرف دارو علائم بیماری کاهش می‌یابد. اما دارو تنها قسمتی از درمان است. حمایت روحی روانی ‌خانواده از کودک بیش فعال در درمان او بسیار ضروری است و موجب می‌شود از شدت بیماری کاسته شده و کودک بتواند بر مشکلات خود فائق آید. پدر و مادر کودک بیش فعال هر چقدر آگاهی خود را در مورد بیماری فرزندشان افزایش دهند، بیشتر و بهتر می‌توانند به کودک خود کمک کنند.

رژیم غذایی این کودکان هم مهم است. غذاهای شیرین، غذاهای تند، شکلات و کافئین باعث‌ تحریک‌پذیری‌ این کودکان می‌شوند؛ پس به این کودکان نباید ‌کاکائو، شکلات، قهوه، نسکافه و نوشابه‌ داد.

خواب‌ شبانگاهی‌ این‌ کودکان‌ نیز بسیار مهم است؛ این کودکان باید شب‌ها زود به‌ رختخواب‌ بروند. والدین باید بکوشند تا انرژی‌ زیاد‌ این‌ کودکان‌ با بازی و ورزش‌ کردن، مصرف‌ شود.

در نهایت باید توجه داشت علاوه بر پیگیری درمان پزشکی، بردباری و صبر و استفاده از ابزارهای تشویقی به جای سرزنش و تنبیه، عامل اساسی در کنترل و بهبود کودک مبتلا به بیش فعالی است.