به قلم بان کی مون دبیر کل سازمان ملل

ننگ, بزرگترین مانع در مبارزه علیه ایدز

اینجانب بسیاری از افراد عالیرتبه شامل رئیس جمهورها، پادشاهان، دیپلمات ها را در طول عمر خود ملا قات کرده ام. یکی از خاطره انگیزترین این دیدارهاو قطعا جالب ترین آنها تقریبا کمی بیش از یک سال پیش هنگامی بود که گروهی از کارکنان اچ آی وی مثبت را در سازمان ملل ملا قات کرده ام.

برای من لحظه تجلی بود. به دلیل شهامت آنان و بیشتر به خاطر رک گویی درباره زندگیشان مبهوت شده بودم. ناگهان چهره انسانی اچ آی وی را مشاهده کردم. شگفت زده از خود پرسیدم چه اقدام دگرگونه ای می توانم انجام دهم، چگونه می توانم کمک کنم؟

غیرممکن بود تبعیض در مورد اغلب آنانی که با اچ آی وی در بسیاری از نقاط جهان شامل آسیا زندگی می کنند را به خاطر نیاورد. با وجود چنین پیش زمینه ای، من به همکارانم در سازمان ملل به دلیل به پا خاستن و سخن گفتن، به چالش گرفتن ننگ و تبعیض همچنین برای کمک به این که سازمان ملل متحد الگویی باشد برای چگونه واکنش نشان دادن محل کار نسبت به ایدز، افتخار می کنم.

این هفته بیش از ۲۰ هزار فعال، دانشگاهی و سیاستگذار در مکزیکوسیتی در هفدهمین کنفرانس بین المللی ایدز گردهم آمده اند تا منادی درخواست برای «عصر نوین» مبارزه علیه این بیماری باشند. برای نخستین بار افراد کمتری به اچ آی وی مبتلا می شوند و افراد کمتری می میرند. گزارش ۲۰۰۸ برنامه مشترک ملل متحد در زمینه ایدز که اخیرا انتشار یافته نشان دهنده پیشرفت دلگرم کننده درباره پیشگیری از اچ آی وی در تعدادی از کشورهای آسیب پذیر است. باید از تغییر رفتار جنسی (به ویژه در میان جوانان) و دسترسی به داروهای ضدریتروویوس قدردان بود.

این دستاوردها بدون حمایت قوی جامعه بین المللی غیرممکن بود. ماه گذشته در هوکایدو، کشورهای گروه ۸ تعهد خود را برای همکاری به سوی دسترسی جهانی به درمان اچ آی وی تا سال ۲۰۱۰ تجدید نمودند. اخیرا رئیس جمهور جورج بوش قانونی را امضا کرد که بر اساس آن ۴۸ میلیارد دلا ر برای مبارزه علیه ایدز، سل و مالا ریا طی ۵ سال آتی تخصیص یافت. در عین حال باید به یاد داشته باشیم یکی از موانع بر سر واکنش جهانی علیه ایدز روان شناسانه است.

آن عامل ننگ است. کم و بیش و تقریبا در تمامی جهان، تبعیض به عنوان واقعیتی در زندگی روزمره مردمی که با اچ آی وی زندگی می کنند، برجا مانده است. یک سوم تمامی کشورها عملا قانونی برای حمایت از حق افرادی که با اچ آی وی زندگی می کنند، ندارند. تقریبا همه این کشورها اجازه نوعی تبعیض را می دهند - علیه زنان و کودکان که مبتلا به این بیماری شده اند و علیه تمامی جوامعی که در معرض خطر هستند.

ننگ تنها مانع مهم در برابر اقدام عمومی است. دلیل اصلی است برای اینکه تعداد زیادی از مردم به دلیل واهمه از آن، معاینه در مورد مبتلا بودن به ایدز و درمان آن را پشت گوش اندازند و به پزشک مراجعه نکنند. ننگ، ایدز را تبدیل به قاتل پنهان کرده زیرا مردم به دلیل ترس از بی آبرویی اجتماعی درباره آن صحبت نمی کنند و به آسانی پیشگیری های موجود درباره آن را به کار نمی گیرند. ننگ دلیل عمده ای است بر اینکه اپیدمی ایدز هنوز موجب نابودی جوامع در سراسر جهان می شود.

می توانیم با ننگ مبارزه کنیم. کلید کار قوانین و سیاست های روشنفکرانه است. اما این مبارزه با صراحت و شهامت در سخن گفتن آغاز می گردد. خوشبختانه صدای افراد بیشتر و بیشتری همانند همکارانم در سازمان ملل شنیده می شود. در کنفرانس ایدز با بوسه ای از جانب فعالی جوان از هندوراس که تنها ۱۲ سال داشت مورد استقبال قرار گرفتم. او از هنگام تولد مبتلا به ایدز بود. کرن گونزالس نه تنها با اچ آی وی زندگی می کند بلکه پیشرفت نیز می کند. وی مجله ای که برای کودکان مبتلا به ایدز است (با هزینه یونیسف) را ویرایش می کند و در دوره های آموزشی فشرده در مورد آگاهی و حساسیت ایدز شرکت دارد که در سراسر آمریکای لاتین برگزار می شود. او به خوبی درد ننگ را درک می کند. وقتی وی به مهد کودک رفت، مربیان به او گفتند در کناری بنشیند و دست به کتاب و اسباب بازی دیگران نزند. اما با درک، پذیرش نیز همراه شد. او با غرور می گوید «من محبوب ترین دختر کلاس هستم». بزرگترین وحشت وی وضعیت او نیست بلکه نحوه رویارویی و استقبال از وی در مدرسه راهنمایی است.

در دهکده جهانی، مرکزی که برای فعالیت اجتماعی در کنفرانس ایدز تاسیس شد، دیگران نیز حضور داشتند - رقصندگان، رهبران جامعه مدنی و حتی آرایشگران - که به گونه ای باز، شاد و غنی با ایدز زندگی می کردند. در میان آنان زنی حضور داشت از مالاوی به نام مارکودافنه یوونده که در سال ۱۹۹۹ بعد از بیماری شوهرش، از ابتلای خود به این بیماری آگاه شده بود. وی که از آن زمان با تبعیض مبارزه کرده - یک بار همکارش از او خواسته بود از بشقاب های آشپزخانه مشترکشان استفاده نکند - از من خواست از داستان وی برای «ایجاد تغییر در جهان» استفاده کنم.

چنین افرادی در قلب تلاش جهانی علیه ایدز هستند. عدم تحسین شهامت و تعهد آنان غیرممکن است. در عین حال تلاش آنان به تنهایی کافی نیست. در مکزیکوسیتی من از رهبران جهان خواستم به این افراد ملحق شوند و علیه تبعیض سخن بگویند و حقوق مردمی که با اچ آی وی زندگی می کنند را تضمین کنند. مدارس باید احترام و درک را آموزش دهند. رهبران مذهبی باید درباره بردباری وعظ کنند. رسانه ها باید تعصب را محکوم و از نفوذ خود برای پیشبرد تحولات اجتماعی از تامین حمایت های حقوقی گرفته تا دسترسی به مراقبت های بهداشتی استفاده کنند.

از همه مهمتر، ما باید تصدیق کنیم کسانی که ننگ اچ آی وی را بر دوش دارند نباید آنانی باشند که با اچ آی وی زندگی می کنند. بلکه کسانی هستند که اجازه می دهند این ننگ وجود داشته باشد.