آمریکا در عراق و افغانستان بمب اتمی انداخته است

در آن زمان فردی به نام حسین کمال حسن که خود شیعه بود رئیس برنامه های صنایع نظامی ارتش سنی صدام بود و چون مورد اعتماد وی بود بی هیچ مشکلی می توانست کامیونهای مملو از “کیک زرد” را از کارخانه الجزیره در حوالی موصول به سوی ایران روانه کند

شهر باستانی بصره بر سر راه جاده اصلی منتهی به ایران واقع است. در اوایل سال ۱۹۹۱ فرماندهان نظامی آمریکا به بهانه جلوگیری از انتقال سلاحهای کشتار جمعی صدام به ایران )!!( این شهر را هدف قرار دادند.‌

به ادعای آنان ایران اگر به آن سلاحها دست می یافت ممکن بود در طرحهای پنتاگون برای حمله به عراق ایجاد اخلال کند.

در آن زمان فردی به نام حسین کمال حسن که خود شیعه بود رئیس برنامه های صنایع نظامی ارتش سنی صدام بود و چون مورد اعتماد وی بود بی هیچ مشکلی می توانست کامیونهای مملو از “کیک زرد” را از کارخانه الجزیره در حوالی موصول به سوی ایران روانه کند. از این ماده که از معادنی در همان اطراف استخراج می شد، می توان برای تبدیل اورانیوم ناخالص به مواد فوق العاده غنی سازی شده جهت ساخت سلاحهای هسته ای استفاده کرد.

به ادعای آمریکا در میان آن موارد انتقالی به ایران یک کامپیوتر هولت پاکارد پیشرفته و یک دستگاه تولید اشعه ایکس از نوع لیناترون وجود داشت که می شد از آن برای ساخت سلاح هسته ای استفاده کرد.

بنا بر این ادعا کاروانی متشکل از شش کامیون برای انتقال سلاحهای کشتار جمعی و و مواد و تجهیزات مربوطه در نظر گرفته شده بود. آن کاروان قرار بود بعد از تکمیل بارگیری در نقطه دیگری در بغداد به سوی مرز ایران که در آنجا رانندگان و کامیونهای ایرانی به انتظار ایستاده بودند، حرکت کند.

پس قرار شد با ادعای جلوگیری از این نقل و انتقال مخفی، نیروی هوائی آمریکا نیروهای عراقی را مورد حمله قرار دهد و قرار شد در آن حمله از بمبهای غول پیکر BLU‌-‌‌۸۲ استفاده گردد که هم میادین مین را پاک می کرد و هم پیاده نظام صدام را به وحشت انداخته و وادار به تسلیم می ساخت. جورج گری، فرمانده رسته اول عملیات ویژه ارتش آمریکا با خوشحالی اعلام کرد در صورت استفاده از این بمب، هر کسی که در شعاع سه مایلی انفجار قرار داشته باشد کشته خواهد شد.

در جمع فرماندهان آمریکا یک ژنرال به نام کالوین والر هم با خوشحالی تمام گفت: خدای من، یعنی چند نفر را خواهیم کشت؟

به گزارش سایت ‌psywarrior.com‌ در آن عملیات دست کم یازده بمب از نوع BLU‌-‌‌۸۲ بر روی مواضع عراقی ها ریخته شد.

در آن زمان هنک جزء نیروهائی بود که برای سرکوب نیروهای صدام به کویت می رفت. (او یک نظامی بسیار موثق و خط و ربط دار و از کارکشته های عملیات طوفان صحرا است و ۱۵ سالی است که با هم همکاری داریم، و من در اینجا از او با نام مستعار “هنک” یاد می کنم) هنک می گوید به افراد ما گفتند اگر اواضاع به هم ریخت و بی ریخت شد ممکن است ما درگیر زد و خورد مختصری با نیروهای عراقی شویم اما قرار است از گلوله بزرگتری هم استفاده کنیم که می توان آنرا هم از کشتی شلیک کرد و هم می توان از هواپیماها انداخت. او بعدا دریافت که آن گلوله که از آن با عنوان کلیک - ۵ یاد می شد یک بمب هسته ای ۵ کیلوتنی است.

ادعای حمله به جاده اصلی بصره به ایران برای جلوگیری از انتقال سلاحهای کشتار جمعی صدام به ایران و همچنین زهر چشم گرفتن از آن کشور ظاهرا فرصتی عالی برای آزمایش میدانی نسل جدید از سلاحهای هسته ای را برای آمریکا بوجود آورده بود.

همچنین شوک الکترومغناطیسی حاصل از انفجار آن بمب هسته ای می توانست نیروگاه برق منطقه را نابود ساخته و باعث ایجاد منطقه ای تاریک در میان خطوط دفاعی جنوبی نیروهای صدام بوجود آورد.

به گفته هنک استراتژی پنتاگون این بود که هرجا که “بشود قسر در رفت” ، باید از سلاح هسته ای استفاده شود. و می بایست در جائی دورافتاده باشد که بغداد متوجه آن نشود اما تهران آنرا حس کند.

‌هنک می افزاید آن جاده محل خوبی برای آزمایش آن بمب هسته ای بود چون از بغداد به دور بود و آن متوجه نمی شد تا با سلاحهای کشتار جمعی ای که خود آمریکا به او داده بود پاسخ حمله را بدهد.

با این حال استفاده از سلاح هسته ای در آن عملیات با خطراتی هم همراه بود. چون اگر صدام به هر صورتی متوجه قضیه می شد ممکن بود سد دربندی خان در نزدیکی شهر حلبچه را منفجر کند. اگر صدام آن کار را می کرد دیگر آبی به اسرائیل نمی رسید و نیروهای آمریکائی هم اگر می خواستند بغداد را اشغال کنند باید سوار قایقهای لاستیکی می شدند.

بر اساس سند موسوم به دکترین عملیات هسته ای مشترک که رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا در سال ۱۹۹۵ منتشر گردید، دستور و مجوز استفاده پیشگیرانه از سلاحهای هسته ای در مقابل احتمال استفاده دشمن از سلاحهای کشتار جمعی و یا نمایش قصد و قابلیت ایالات متحده برای استفاده از اینگونه سلاحها باید در وهله اول توسط مرجع فرماندهی ملی موسوم به . ‌NCA‌ این مرجع هم متشکل از دو نفر است. وزیر دفاع و رئیس جمهور.

هنک می گوید بدین ترتیب دونالد رامسفلد وزیر دفاع وقت آمریکا و دیک چنی معاون بوش فرصت بسیار خوبی بدست آوردند تا در عراق بمب اتمی بیاندازند چون اگر ادعای وجود کیک زرد در هنگام حمله در منطقه بصره وجود داشت آن ماده باعث تشدید تاثیرات مخرب انفجار هسته ای می شد.

در روز هفتم فوریه سال ۱۹۹۱، دست کم یک بمب اتمی ۱۵ هزار پوندی در منطقه بصره فرو انداخته شد. گلوله آتشی که آن بمب به هوا بلند کرد دو مایل مربع را پوشش داد. در بیرون منطقه انفجار در اثر نیست شدن ناگهانی اکسیژن که انفجاری عظیم آنرا مصرف کرده بود شش و ریه هر موجود زنده ای متلاشی شد.

سایت ‌casi.org.uk‌ هشدار داد بمب BLU‌-‌‌۸۲ نماد سلاحی است که آمریکا پس از آن مورد استفاده قرار خواهد داد... یعنی بمب هسته ای ضد سنگر.

به گزارش سایت ‌indymedia.nl; psywarrior.com‌ در همان حین کماندوهای یک تیم شناسائی مخفی از نیروهای سرویس جاسوسی اس آ اس انگلیس از فاصله ۱۱۰ مایلی قارچ هسته ای را مشاهده کرده و با بی سیم به سرفرماندهی خود اینگونه گفتند: “قربان، همکاران همین الآن کویت را با اتم زدند.”

اما درواقع “همکاران” عراق را با بمب اتمی زده بودند. به گفته منابع نظامی آمریکا اولین انفجار هسته ای این کشور علیه کشوری دیگر بعد از سال ۱۹۵۴ حدودا در یازده مایلی شرق بصره و بین روزهای دوم تا پنجم فوریه سال ۱۹۹۱ صورت گرفته است.‌

در آن هنگام بصره منطقه “آتش به اختیار” اعلام شده و مرتب مورد بمباران منطقه ای اسکادرانهای متشکل از هواپیماهای بمب افکن هشت موتوره بی ۵۲ قرار داشت. یک سخنگوی نظامی به نام ژنرال ریچارد نیل به مطبوعات گفت: زیرساخت نظامی و غیرنظامی در خود شهر بصره با هم آمیخته است.

با اینکه آن ژنرال که اندکی بعد از کار برکنارش کردند مدعی شد در بصره هیچ غیرنظامی ای وجود ندارد اما آن شهر در واقع ۸۰۰ هزار ساکن غیرنظامی داشت که فوق العاده هم وحشت زده بودند. بمب افکنهای بی ۵۲ با نقض آشکار بند ۵۱ پروتکلهای ژنو که بمباران مناطق غیرنظامی را ممنوع کرده، مناطق غیرنظامی بصره را با بمب اشباع کردند. آن بمب ها محله های مختلف شهر را کاملا با خاک یکسان کرد. روزنامه های لس آنجلس تایمز گزارش داد انفجار بمبها در بصره گودالهائی به وسعت زمین فوتبال ایجاد کرده و کسی نمی داند چند نفر کشته شده اند.

روزنامه لس آنجلس تایمز در روز پنجم فوریه سال ۹۱ گزارش داد شاهدان می گویند در اثر آتش و دود ناشی از بمبارانهای گسترده گاهی اوقات تا چندین روز آفتاب را نمی توان در بصره به وضوح دید. به گزارش سایت ‌deoxy.org‌ در میان سر و صدای آن همه انفجارهای مهیب، انفجار یک بمب اتمی ۵ کیلوتنی از نوع GB‌-‌‌۴۰۰ در یازده مایلی و در بیابانهای اطراف توجه کسی را به خود جلب نکرد.

به گفته هنک نفرات نیروهای شناسائی به وی گفتند در محل انفجار به شعاع ۴۰۰ الی۵۰۰ متر از منطقه عملیاتی از هر آدم و خودرو “پاکسازی” شده بود. هنک دریافت که زمین لرزه ناشی از انفجار آن بمب هسته ای که شعاعی در حدود نیم مایل تا یک مایل از محل افتادن بمب را تحت تاثیر قرار داد واقعا مخرب بوده است. آن زمین لرزه بعلاوه چپه کردن همه خودروها و زمین زدن افراد دشمن هر مین موجود در منطقه را نیز منفجر ساخت.‌

در زمان آن انفجار اتمی که در زیر زمین و در میان ماسه فشرد روی داد باد از شمال غربی به سوی جنوب شرقی در جریان بود یعنی از سوی بصره به طرف ایران. اما باد در آن منطقه شبها ۱۸۰ درجه تغییر جهت می دهد. به گفته هنک بدین صورت همه در منطقه از عوارض آن انفجار نصیبی بردند. وی گفت ما که در آن زمان در آن سوی مرز و در کویت مستقر بودیم خودروهای شناسائی عوامل هسته ای، شیمیائی و رادیو اکتیو موسوم به فاکس در اختیار داشتیم تا اطمینان حاصل کنیم نتیجه کار همانی خواهد شد که ما می خواهیم. ‌

وی می گوید تصور ما این بود که افزایش شدید ذرات رادیو اکتیو هوازی به سرعت افت خواهد کرد و برای انجام عملیات توفان صحرا که قرار بود در روز ۲۵ فوریه در کویت صورت گیرد نیروهای ائتلاف در معرض خطر آن ذرات نخواهند بود. اما بر اساس گزارش روز پنجم ماه مه سایت ucsusa.org‌، “اتحادیه دانشمندان نگران” تا این حد در مورد کم خطر بودن انفجارهای هسته ای زیرزمینی کم قدرت مطمئن نبودند. این سایت نوشت: متخصصان امور هسته ای با اشاره به انفجارهای هسته ای زیر زمینی در سایت انفجارهای هسته ای آزمایشی در صحرای نوادا می گویند حد اقل عمق محل انفجار برای مهار آلودگی ناشی از انفجار یک بمب هسته ای یک کیلو تنی حدودا ۱۰۰ متر است.‌

اما حتی در ماسه هم بمبهای سنگر کوب قادر نیستند تا این حد زمین را بشکافند. تحقیقات موسسه مطالعاتی هارپر نشان داده است که یک بمب هسته ای یک کیلوتنی که در مقایسه با بمبهای هسته ای دیگر مثل یک ترقه است حتی اگر در عمق ۵۰ متری از سطح زمین هم منفجر شود باز می تواند یک میلیون متر مکعب خاک رادیواکتیو به هوا پرتاب کند.‌

باید توجه داشت که بمبی که در نزدیکی بصره منفجر شد پنج برابر قوی تر از این حرفها بود. هنک گفت بسته به مرور زمان، این خاک و ماسه آلوده به جای اینکه افراد معدودی را به شدت آلوده کند، تعداد زیادی از افراد را به مقادیر کمتر آلوده می سازد. درست مانند غبار بر جا مانده از انفجار بمبهای مسلح به اورانیوم ضعیف شده. روزنامه دیلی استار چاپ بیروت در ۱۴ سپتامبر سال ۲۰۰۴ با اشاره به سلاحهای مسلح به اورانیوم ضعیف شده نوشت: چیزی که می تواند تا چهار و نیم میلیون سال بعد هر ارگانیسم زنده ای که غبار آنرا بخورد و یا استنشاق کند، بکشد اصلا هم “ضعیف” نیست.

یک دانشمند علوم هسته ای آزمایشگاهی به نام لورنس لیور مور می گوید استنشاق چنین غباری کشنده است چون با عبور از بینی و موانع سر راه مغر وارد آن می شود. غبار برجامانده از انفجار بمبهای مسلح به اورانیوم ضعیف شده و انفجارهای هسته ای سمی است که وقتی وارد بدن شود به همه جای آن نفوذ می کند.

نشریه ‌Project Censored‌ به نقل از دانشمند مذکور نوشت: این ذرات آلوده که ۱۰۰ برابر ریزتر از گلوبول سفید خون هستند سوار بر باد به سراسر جهان پخش شده و مستقیم وارد جریان خون انسان می شوند. وی افزود: این ذرات به سراسر بدن و همچنین به داخل استخوان، مغز استخوان و مغز و جنین داخل شکم زنان باردار راه پیدا می کنند.

لیورمور می گوید ذرات آلوده مزبور حتی به داخل غشای سلول ها نفوذ کرده و پس از وارد شدن در سلول، کار آنرا مختل می کنند. وی می گوید چون سلولها با هم نوعی ارتباط - مانند گفتار - دارند و کارهایشان را با هم هماهنگ می کنند، ذرات آلوده باعث اختلال در علامت دهی سلولها به هم می شوند. بدین ترتیب فعل انفعالات مغز به هم می ریزد. و چون ذرات رادیواکتیو قابل حل نیستند پس از بدن دفع هم نمی شوند. مثلا ذرات آلفا معمولا با فسفات موجود در استخوان انسان امزجاج کرده و وارد دی ان ای می شوند. نشریه ‌ American Free Press‌ در شماره ۲۷ اوت سال ۲۰۰۴ خود نوشت فقط یک گرم اورانیوم ۲۳۸ در اثر انفجار سلاحهای مسلح به اورانیوم ضعیف شده و یا انفجار هسته ای می تواند در بدن انسان در هر ثانیه ۱۲ هزار ذره آلفا متساعد کند. به گفته اریک رایت، استاد دانشکده خون شناسی دانشگاه دونی Dundee(‌‌) انگلستان، حتی سلولهائی که در بدن آدم آلوده به این مواد به ظاهر سالم مانده اند تا چند نسل از تکثیر سلولی ، سلولهای ناقص تولید کرده و باعث ابتلا به سرطان و سقط جنین می شوند. در همین حال به گزارش شماره ۱۰ اکتبر ۲۰۰۲ روزنامه سانفرانسیسکو کرانیکل مطالعاتی که پنتاگون قبل از عملیات توفان صحرا صورت داده نشان می دهد که ذرات هوازی آلوده به اورانیوم می تواند باعث بروز سرطان ریه، استخوان، آسیبهای کلیوی، انواع عوارض ریوی، اختلالات سیستم عصبی، آسیب کروموزومی و معلولیتهای مادرزادی شود.

به گزارش شماره ماه نوامبر نشریه Vanity Fair‌، تحقیقات دیگری که هزینه ها انجام آنرا هم پنتاگون تامین کرده بود نشان داده است که قرار گرفتن در معرض ذرات آلوده به اورانیوم پیش از تولد و در دوران حساس رشد جنین تاثیرات مخرب و منفی ای بر رشد سیستم عصبی جنین و رفتار کودک بعد از تولد خواهد داشت.‌

هنک خاطرنشان ساخت که انفجار بمب هسته ای مشکل دیگری نیز به بار می آورد. او گفت: ممکن است بعد از انفجار این‌گونه بمبها فعل و انفعالات هسته ای ثانویه ای نیز روی بدهد. ممکن است در زمین موادی وجود داشته باشد که به شیوه هایی ناشناخته عمل کند. مواد رادیواکتیو برجا مانده از انفجار بمب هسته ای در حوالی بصره در فوریه ۱۹۹۱ با غبار رادیواکتیوی بر جا مانده از حملات قبلی نیروهای آمریکایی با سلاحهای مسلح به اورانیوم ضعیف شده، مخلوط شد. از طرف دیگر به خاطر بسته شدن یکی از سه میدان نفتی بزرگ عراق فشار در حوزه‌های نفتی زیر زمینی افزایش یافته و از آن حوزه‌ها گاز رادون به سطح زمین می رسید و در محیط پخش می شد. هنک گفت اورانیوم ضعیف شده سیستم ایمنی بدن افراد را از کار می اندازد و اگر این افراد در معرض رادون متصاعد شده از حوزهای نفتی زیر شهر قرار می گرفتند نتیجه کار خیلی بدتر می شد، چون تشعشع هسته ای مردم را مستعد صدمه دیدن از غبار برجامانده از اورانیوم ضعیف شده می کند و همین غبار افراد را مستعد صدمه دیدن از رادون می سازد. اگر تشعشعات امواج قوی رادیویی دستگاههای مخابراتی و راداری و جنگ الکترونیک نیروهای آمریکایی را به همراه غباری که مرتبا به خاطر حرکت خودروهای نظامی امریکایی ها در نظر بگیریم باید گفت نتیجه زیست محیطی برای سکنه آن منطقه فاجعه بار بوده است. هنک افزود: ایالات متحده بدین ترتیب مردم عراق را مورد ضربات مکرر قرار داد و عبارت “فاجعه بار” برای توصیف بلایی که بر سر مردم آن کشور آمد حق مطلب را ادا نمی کند.

اما این تازه شروع یک فاجعه هسته ای اعلام نشده است که مردم و حیات وحش در جنوب عراق را تا پایان عمر زمین مسموم خواهد ساخت. هنک در ادامه گفت: هر بمب هسته ای سنگر کوب که در عمق ۲۰ تا ۱۶۰ پائی از سطح زمین منفجر شود بی تردید هر منبع آبی را در آن منطقه آلوده خواهد ساخت. یعنی سفره های زیرزمینی آب آلوده شده و این آلودگی هم ظرف یک هفته برطرف نخواهد شد. در واقع در کتابچه های راهنما و آموزشی ارتش آمریکا آمده افرادی که می خواهند تا ۲۵ متری خانه ها، تجهیزات و یا عوارض زمینی ای که به اورانیوم ضعیف شده آلوده شده، نزدیک شوند، ابتدا باید خود را با تجهیزات حفاظتی تنفسی و پوستی مجهز سازند. اتحادیه اروپا در روز نهم آوریل سال ۲۰۰۲ طی گزارشی اعلام کرد که هرگونه آلودگی جدی به مواد رادیواکتیو احتمالا با هوا و آب به مناطق وسیعتر و پر جمعیت تر منتقل خواهد شد. هنک گفت آنهایی که دستور انداختن بمب هسته ای روی عراق را دادند می دانستند که آلودگی زمین به ذخایر آب راه پیدا کرده و آن‌را غیرقابل آشامیدن خواهد کرد اما با این حال مدعی بودند که تشعشع آن بمب اندک است و به جز برای کسانی که از آن آب می آشامند و زنان باردار، برای کس دیگری مشکل خاصی به وجود نخواهد آورد.

هنک می گوید واقعیت این است که آب آلوده به چنین مواد و تشعشعاتی برای هر کاری خطر ناک است. برای ظرف شستن، برای استحمام - هر کاری که با آن کنند برای انسان زیان بار است. همینطور که هنک داشت این حرف را می زد از خاطرم گذشت که ما هرروز چقدر با آب سروکار داریم. وی گفت تازه اگر آدم نداند که آب آلوده است هم که برای جلوگیری از خطر کاری نمی کند. روزنامه کریستین ساینس مانیتور در روز دهم ماه مه سال ۲۰۰۵ گزارش داد یکی از خبرنگاران این روزنامه به نام اسکات پترسون در قلب بغداد یک دستگاه سنجش میزان رادیواکتیویته را به توده ای بسیار سیاه اما کوچک از خاک که بچه ها مشغول بازی در اطراف آن بودند، نزدیک کرد و با دیدن شماره ای که دستگاه انداخت از وحشت یکه خورد و عقب پرید. میزان رادیواکتیویته آن توده ۱۹۰۰ بار بیشتر از میزان رادیواکتیویته زمین بود. طی دوره اول بمباران عراق بیش از ۲۰۰ موشک کروز مسلح به کلاهک اورانیومی از کشتی ها و زیردریایی های آمریکایی به سوی مناطق مختلف آن کشور شلیک شد. بعد از آن صدها موشک و بمب و گلوله اورانیومی دیگر در خاک عراق فروریخته شد.

در آن دوره بیش از ۳۰۰۰ بمب از این دست فقط در نواحی شهری بغداد و خانه های شش میلیون عراقی شلیک شد. سایت ‌deoxy.org‌ نوشت تنها در جریان عملیات توفان صحرا نیروهای ائتلافی ۲۵۰ هزار بمب روی عراقی ها فروریختند. با توجه به اینکه طی ۱۶ سال بعد از آن، که باد غبار آلوده به اورانیوم ضعیف شده را با خود به همه جا می برد و حملات هوایی آمریکا تقریبا هفته ای یک بار علیه عراق صورت می گرفت، میراثی که از شیوع رادیواکتیویته سطح پائین در سراسر عراق برجا ماند را چیزی نمی توان نامید جز قتل عام و کشتار جمعی.‌

نویسنده:ویلیامتوماس

مترجم:جمشیدسلمانیان