در زندگی​«منم منم» نداریم

گفت وگو با حمید ابراهیمی, هنرمند کوتاه قامت بلند همت و خانواده اش

آنهایی که برنامه‌های کودک تلویزیون را تماشا می‌کنند، حضور عروسک‌های تن‌پوش را در برخی مسابقات و برنامه‌های عروسکی شاهد بوده‌اند.

این عروسک ها توسط هنرمندان کوتاه قامت به حرکت در می آیند که در بسیاری مواقع چهره شان ناشناخته می ماند، اما می کوشند خاطره خوشی در ذهن مخاطبان کوچک تلویزیون باقی بگذارند. یک عصر گرم تابستانی مهمان حمید ابراهیمی و خانواده اش شدیم. با همسرش سهیلا محرمی و دخترش کیمیا به گفت وگو نشستیم. ابراهیمی سال هاست در حرفه بازیگری تئاتر و سینما فعالیت می کند و این اواخر در برنامه «شادونه در سرزمین دونه ها» نقش نازدونه را بازی می کرد.

آقای ابراهیمی چطور شد وارد عرصه هنر شدید؟

من کارم را به صورت تجربی شروع کردم. تحصیلاتم دیپلم است، اما از ابتدا با افرادی چون زنده یاد سعدی افشار و بهروز تقوایی شروع به فعالیت کردم.تئاتر روحوضی اجرا می کردم و کم کم وارد عرصه تلویزیون و سینما شدم. اکنون هم برای شرکت ها و سازمان هایی که دعوت می شوم برنامه اجرا می کنم و همچنین در پارک ها و بوستان های مختلف برنامه دارم.به برخی کشورهای خارجی نیز برای اجرای برنامه دعوت شده ام.

از زندگی مشترک تان بگویید.

بعد از سال ها کار مثل دیگران من هم دوست داشتم وارد مرحله جدیدی از زندگی شوم و برای خودم خانواده ای مستقل داشته باشم. دلم می خواست همسرم خانه دار باشد و مدیریت خانه را خوب بداند این بود که سال ۷۸ بعد از معرفی همسرم توسط یکی از آشنایان به خواستگاری رفتم و ازدواج کردم.

خانم محرمی قد و قامت همسرتان در تصمیم گیری شما برای ازدواج اثر داشت؟

محرمی: من دورادور از خانواده ایشان خبر داشتم و می دانستم که برادرشان هم که کوتاه قامت هستند، ازدواج کرده اند و خوشبختانه زندگی خوبی نیز با همسرشان دارند، برای همین این مسأله زیاد برایم اهمیت نداشت.

آن زمان چه ملاک هایی برای ازدواج داشتید؟

محرمی: آقای ابراهیمی بسیار پرتلاش بود و به اصطلاح مرد زندگی بود و اخلاق خوب و روحیه شادابی داشت.

تا به حال نگاه های برخی افراد در جامعه باعث رنجش شما شده؟

ابراهیمی: این مسائل برای من حل شده.من اصلا تفاوت نگاه ها را نمی بینم، اما می خواهم نظر بسیاری از دوستانم را بگویم که در بسیاری موارد مورد آزار و اذیت قرار گرفته و رنجیده اند. حتی در خانواده خودشان مورد تمسخر قرار گرفته اند.

محرمی: ابتدای زندگی مشترک مان من خیلی ناراحت می شدم. گاهی در خیابان بچه ها دنبال ما راه می افتادند و به ما می خندیدند، اما همسرم چون روحیه بالایی داشت همیشه مرا راهنمایی می کرد. اکنون دیگر این مسائل برایم بی رنگ شده ضمن این که فرهنگ مردم هم قدری بالاتر رفته است.

چه چیز شما را عصبانی و چه چیز خوشحال می کند؟

ابراهیمی: قدر ناشناسی مرا می رنجاند و سپاسگزاری خوشحالم می کند.

محرمی: سخن ناروا خیلی من را می آزارد و هدیه گرفتن شادم می کند.

همسرتان چقدر در پیشرفت شما اثر داشته؟

ابراهیمی: همسرم یک کدبانوی واقعی است و محیط خانه را برای من امن و آرام می کند تا با آسودگی خاطر به کارهایم برسم، اما در زمینه شغلی من تاثیری نداشته و تصمیم گیری ها با خودم است.

محرمی: اعتماد به نفس من بعد از ازدواج بیش از پیش شده و موفقیت های ایشان همیشه باعث افتخار و سربلندی من بوده است.

اولین هدیه ای که برای همسرتان خریده اید، به یاد دارید؟

ابراهیمی: یک انگشتر طلا خریدم.

محرمی: یک ادکلن بود.

می خواهم بدانم با توجه به شرایط خاص آقای ابراهیمی ایشان در خانه بیشتر کار می کنند یا خرابکاری؟

محرمی: ایشان تا دلتان بخواهد خانه را ریخت و پاش می کند. دست به سیاه و سفید نمی زند و حتی یک استکان جا به جا نمی کند .

ابراهیمی: کم لطفی نکنید. گاهی کارهای فنی انجام می دهم.

با مشکلات زندگی چگونه کنار می آیید؟

ابراهیمی: بخشی از مشکلات اقتصادی است که بیشتر جامعه درگیر آن هستند و ما هم مانند دیگران هستیم، اما روحیه من به گونه ای است که سعی می کنم با هر پدیده ای با آرامش برخورد کنم. دیر عصبانی می شوم و سعی می کنم از فکرم برای حل مسائل کمک بگیرم.

چقدر با هم روراست هستید؟

محرمی: خدا را شکر در زندگی ما دروغ هرگز جایی نداشته و ندارد.

اهل قهر و دعوا هم هستید؟

ابراهیمی: نه من هرگز قهر نمی کنم، اما گاهی وقتی ناراحت شوم سکوت می کنم.

محرمی: من کمی زودرنج هستم و قهر می کنم، اما زود هم طاقتم تمام می شود و خودم آشتی می کنم.

با ارزش ترین چیزی که در زندگی دارید، چیست؟

محرمی و ابراهیمی: دخترمان کیمیا. آرزو داریم به آرزوهایش برسد و روزی پزشک بشود و سربلند زندگی کند.

چه تفریحات و سرگرمی هایی دارید؟

ابراهیمی: من رفتن به طبیعت و بودن در جمع دوستان را خیلی دوست دارم.

محرمی: من مهمانی رفتن و بودن با خانواده را خیلی دوست دارم، در ضمن یکی از تفریحات من تغییر دکوراسیون خانه است.

گفتند شما کدبانوی خوبی هستید. دست پختتان چطور است؟

محرمی: من اهل شهر رشت هستم. غذاهای شمالی را خوب درست می کنم، خوراک مرغ، آبگوشت و خورش کرفس را زیاد درست می کنم چون غذای مورد علاقه همسرم است.

ابراهیمی: من هم دوران مجردی آشپزی ام ۲۰ بود، اما بعد از ازدواج صفر شد.

تعریف شما از زندگی چیست؟

ابراهیمی: زندگی مثل کتاب داستانی است که انسان ها شخصیت های آن هستند. ما می توانیم این شخصیت ها را تعریف کنیم و خودمان دنیای مان را آن جور که دوست داریم بسازیم.

به شانس هم اعتقاد دارید؟

ابراهیمی: شانس در واقع همان فرصت هایی است که سر راه انسان ها در زندگی قرار می گیرد.

محرمی: من به قسمت معتقد هستم و اراده خداوند.

رمز موفقیت یک زندگی مشترک را

در چه می دانید؟

ابراهیمی: بیش از هر چیز گذشت در همه زمینه ها و این که منم منم در زندگی نباشد.

آقای ابراهیمی جز بازیگری چه هنرهایی دارید؟

ابراهیمی: مدتی موسیقی کار کردم و ساز پرکاشن می نوازم. در ضمن دست فرمان و رانندگی ام خیلی خوب است.

با توجه به شرایط خاصتان چگونه رانندگی می کنید؟

ابراهیمی: من هم مانند دیگر افراد به کلاس رانندگی رفتم، البته آن آموزشگاه خاص بود و با شرایط افرادی مثل من آشنا بودند، اما مربی ویژه ای نداشتم. امتحان دادم. سه بار هم رد شدم و بار چهارم قبول شدم. الان هم راننده فرز و خوبی هستم. ماشینم را مناسب سازی کرده ام تا پایم به کلاچ و ترمز برسد.

این اواخر نقش عروسک نازدونه را بازی می کردید، کمی درباره آن بگویید؟

نازدونه یک شخصیت لوس و زودرنج است. دختر کوچولویی که می خواهد مورد توجه «خاله شادونه» باشد. برای بازی در این نقش خیلی خلاقیت به خرج می دادم و از ایده های دخترم کیمیا کمک می گرفتم.

از کار برای کودکان چه حسی دارید؟

ابراهیمی: از کار برای مخاطبان کوچک خیلی لذت می برم. هرچند خیلی سخت است، اما من ارتباط خوبی با کودکان دارم. رویاپردازی و صداقت در ذات بچه هاست. آنها بسیار تیزبین و نکته سنج هستند و مسائلی را که ما از آنها سرسری می گذریم ​جدی می گیرند، برای همین باید مسئولان در کار کودک بسیار سختگیر باشند تا از هر گونه آسیب احتمالی و بدآموزی جلوگیری شود.

شما مدیرعامل انجمن کوچولوهای ایران هم هستید. هدفتان از تشکیل انجمن چه بود؟

ابراهیمی: خدا را شکر من از زندگی شغلی و خانوادگی خوبی برخوردار بوده ام و همیشه دوست داشتم عاملی باشم تا افرادی که مانند خودم شرایط خاص دارند​ نیز به این موفقیت ها برسند. آرزویم این بوده سرمنشأ خیر برای همه باشم. هدف ما از تاسیس انجمن کوتاه قامتان بلند همت این بود که جامعه را از مشکلات آنها آگاه کنیم و بتوانیم نظر مسئولان را به امکانات مورد نیاز این افراد جلب نماییم. اعضا را به خود باوری برسانیم و به توانمندی هایشان آگاه سازیم و دیدگاه های منفی جامعه را اصلاح کنیم. اردیبهشت ۸۸ فعالیت رسمی انجمن آغاز شد و ​ اکنون حدود ۵۰۰ عضو داریم.

بزرگ ترین کار ما این بوده که اعضا را به اعتماد به نفس برسانیم و از حالت انزوا و خانه نشینی خارج کنیم. یک ماهنامه داخلی داریم که اخبار و گزارش ها را منتشر می کند. کلاس های مختلف آموزشی و هنری برگزار کرده ایم. تیم فوتبال کوتاه قامتان را تشکیل داده ایم و امیدواریم یک روز با تیم کوچولوهای برزیل مسابقه بدهیم. دائم در حال تلاش و رایزنی با سازمان های مختلف هستیم تا بتوانیم به اهدافمان نزدیک شویم. قصد داریم یک صندوق اعتباری برای پرداخت وام به اعضا داشته باشیم تا مشکلات معیشتی و ازدواج اعضا را برطرف کنیم. دفتر کار مناسب تری داشته باشیم و فضای اداری، آموزشی و حتی درمانی برای اعضا ایجاد کنیم. می کوشیم با رسانه های مختلف مانند مطبوعات و تلویزیون ارتباط برقرار کنیم تا هم نگاه های منفی جامعه اصلاح شود و هم زمینه اشتغال این افراد فراهم شود. دوست دارم به نکته ای اشاره کنم. افراد با فیزیک خاص مانند ما می توانند خیلی خوب در بخش های هواپیمایی مشغول کار شوند و به تعویض و تعمیر قطعات هواپیما بپردازند. قصد داریم یک تیم امداد و نجات از کوتاه قامتان تشکیل دهیم چون در شرایطی مانند زلزله یا آتش سوزی و دیگر بلایای طبیعی کوتاه قامتان خیلی راحت تر می توانند راه های مسدود را باز کرده و امدادرسانی کنند.

با جمله ای زیبا گفت وگویمان را به پایان برسانید.

از یادها نخواهند رفت آنان که بر قلب ها حکومت می کنند.

پدرم افتخار من است

کیمیا ابراهیمی ۱۲ سال دارد و تازه کلاس ششم را به پایان رسانده. او نیز مانند پدرش به کار هنری علاقه دارد و بتازگی در نمایش جینقیل و فینقیل نقش اول را بازی کرده و گروهشان در آموزش و پرورش منطقه ۱۴ موفق به کسب رتبه اول شده است.

کیمیا چقدر کارهای پدرت را تماشا می کنی؟

اجراهای زنده پدرم را خیلی دوست دارم و با او به پارک ها و بوستان ها می روم. او مردم را شاد و هیجان زده می کند. برنامه های تلویزیونی اش را هم می بینم. گاهی برنامه ها را ضبط می کنم و با هم تماشا می کنیم و من اشکالات او را می گویم، مثلا گاهی حرکات عروسک با صداپیشه اش هماهنگی ندارد.

دوست داری راه پدرت را ادامه دهی؟

نه. بازیگری حرفه سختی است. دوست دارم یا دندانپزشک بشوم یا متخصص زنان و زایمان، اما در کنارش به هنر هم می پردازم.

چه هنرها و مهارت هایی داری؟

خیلی اهل ورزش هستم. به کلاس والیبال و جودو می روم. در زمینه موسیقی هم با ساز گیتار آشنا هستم. الان هم که تابستان است عصرها می روم خانه مادربزرگم و از او خیاطی یاد می گیرم.

به پدر و مادرت چقدر کمک می کنی؟

به مادرم در آشپزی کمک می کنم. کوکو و ماکارونی خوب می پزم. به پدرم هم در شستن ماشینمان کمک می کنم.

با پدرت صمیمی تر هستی یا مادرت؟

بیشتر با پدرم. پدرم بهترین حامی و راهنمای من است. دوست دارم مانند او به مردم کمک کنم.

می دانی که پدرت شرایط جسمی خاصی دارد. تا به حال شده وقتی با او راه می روی احساس ناراحتی کنی؟

نه. من به او افتخار می کنم. البته وقتی کوچک بودم کمی ناراحت می شدم. به نظر من برخی نگاه های افراد حتی اگر ناراحت کننده باشد باعث می شود ما بیشتر تلاش کنیم و در یک سطح نمانیم.

پدرت برای اجرا به مدرسه ات آمده؟

بچه ها می دانند پدرم نقش «نازدونه» را بازی می کند و خیلی هم اصرار می کنند که بیاید، اما تا حالا که نیامده است.

بزرگ ترین تاثیری که پدرت روی تو داشته چه بوده؟

از او همدلی و کمک به دیگران را یاد گرفتم. این که حرف دیگران را به دل نگیرم و زود در مورد چیزی قضاوت نکنم و با همه مهربان باشم. / ضمیمه چاردیواری

سعیده موسوی