تریاک, تجاوز و روش آمریکا

علی رغم وعده هایی که اوباما در طول کارزار انتخاباتی خود به مردم آمریکا و جهان داد, نه تنها جنگ در افغانستان خاتمه نیافته و نیروهای اشغالگر از این کشور خارج نشده اند, بلکه جنگ در افغانستان گسترش یافته و دامنه آن به پاکستان نیز رسیده است

علی رغم وعده هایی که اوباما در طول کارزار انتخاباتی خود به مردم آمریکا و جهان داد، نه تنها جنگ در افغانستان خاتمه نیافته و نیروهای اشغالگر از این کشور خارج نشده اند، بلکه جنگ در افغانستان گسترش یافته و دامنه آن به پاکستان نیز رسیده است. نویسنده این مقاله با تکیه بر گفته های جویا ملالی، نماینده پیشین مجلس افغانستان، نگاهی دارد به هشت سال حضور نیروهای آمریکایی و ناتو در این کشور و وضعیت غمباری که حامد کرزای، با همدستی شرکا و متحدان خود که همان جنگ سالاران و اربابان مواد مخدر باشند، بر این کشور جنگ زده حاکم کرده است. آمریکا که با دستاویز حقوق زنان و حقوق بشر این کشور را به اشغال خود درآورده، با گذشت هشت سال نه تنها نتوانسته به وعده های خود در این زمینه ها عمل کند، بلکه در اکثر نقاط افغانستان، وضعیت زنان به طور خاص و وضعیت مردم این کشور به طور عام، در همه زمینه ها وخیم تر از قبل نیز شده است. ملالی تنها راه حل مشکل افغانستان را قطع حمایت های آمریکا از حامد کرزای و خروج نیروهای اشغالگر از این کشور می داند.

جنگ سالارانی که ما در افغانستان از آنها حمایت می کنیم، درست به اندازه طالبان، اهل رشوه، مخالف حقوق زنان و آزادی های دمکراتیک اساسی هستند و به طور گسترده در قاچاق تریاک دست دارند. خطوط اخلاقی که ما بین خودمان و دشمنانمان می کشیم، خیالی هستند. روایت های روحیه بخشی که برای توجیه جنگ در افغانستان به کار می روند، تلاش هایی رقت انگیز هستند برای لاپوشانی اقدامات سبعانه و سنگدلانه. جنگ نمی تواند هیچ فضیلتی را در مردم به وجود آورد، از جمله دمکراسی یا آزادی زنان را. جنگ همیشه به کسانی قدرت می بخشد که میلی وافر به خشونت و دستیابی به تسلیحات دارند. جنگ نظم اخلاقی را وارونه و تمامی حرف ها پیرامون حقوق بشر را بی معنا می کند. جنگ عدالت و وارستگی را به حاشیه های اجتماع می راند. تسلیحات جنگی بین بی گناه و گناهکار فرقی نمی گذارند. بمباران هوایی رونوشت ما در برابر وسایل منفجره سر هم بندی شده است. یک بمب آهنی خوشه ای، پاسخ ما به یک بمب گذار انتحاری است. غرش یک مسلسل دارای نوارهای طولانی فشنگ، یک نوع وحشت و خونریزی را در میان غیر نظامیان ایجاد می کند، فارغ از اینکه چه کسی ماشه را می کشد.

ملالی جویا که دو سال قبل به دلیل اعتراض نسبت به فساد دولتی و اشغال غرب از مجلس افغانستان اخراج شد، در دیدار هفته پیش خود از نیویورک به من گفت: «ما باید نقاب روی چهره جنگ سالاران بنیاد گرایی را که پس از تراژدی یازده سپتامبر جای طالبان را گرفته اند، پاره کنیم. آنها برای رسیدن به قدرت، از نقاب دمکراسی استفاده کردند. آنها همچنان به این فریب ادامه می دهند. این جنگ سالاران از نظر ذهنی همان طالبان هستند. تنها چیزی که تغییر کرده، ظاهر آنهاست. این جنگ سالاران در طول جنگ داخلی در افغانستان از سال ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۶، شصت و پنج هزار نفر از مردم بی گناه را کشته اند. آنها درست مثل طالبان علیه زنان و بسیاری از افراد دیگر، مرتکب تخلفات حقوق بشری بسیاری شده اند.

او ادامه می دهد: «در طول این هشت سال، کمتر از دو هزار طالب کشته شده اند، اما بیشتر از هشت هزار نفر از غیر نظامیان بی گناه به قتل رسیده اند. به اعتقاد ما، این جنگ علیه ترور نیست. جنگ علیه غیر نظامیان بی گناه است. به قتل عام هایی که توسط نیروهای ناتو در افغانستان انجام شده نگاه کنید. ببینید آنها در ماه مه در استان فراه چه کردند.

در این استان بیشتر از صد و پنجاه نفر کشته شدند که بیشتر آنها زنان و کودکان بودند. آنها از بمب های فسفری سفید و خوشه ای استفاده کردند. در نهم سپتامبر، دویست غیر نظامی در استان قندوز کشته شدند که باز هم بیشتر آنها زن و کودک بودند. برای آگاهی بیشتر از جنایات جنگی که به مردم افغانستان تحمیل شده، می توانید به وب سایت پرفسور مارک هرالد، این مرد دمکرات مراجعه کنید. ایالات متحده و سازمان ملل، هشت سال قبل کشورم را با شعار حقوق زنان و دمکراسی اشغال کردند. ولی تنها کاری که آنها کرده اند، انداختن ما از چاله به چاه بوده است. آنها کسانی را به قدرت رسانده اند که رونوشت طالبان هستند.»

شکوفایی تجارت تریاک در افغانستان که برای تولید هروئین به کار می رود، در طول هشت سال اشغال این کشور، صدها میلیون دلار را به جیب طالبان، القاعده، جنگ سالاران محلی، گروه های جنایتکار، آدم ربایان، ارتش های خصوصی، قاچاقچیان مواد مخدر و بسیاری از چهره های ارشد حاضر در دولت حامد کرزای ریخته است. «نیویورک تایمز» گزارش کرده که برادر پرزیدنت کرزای، احمد ولی کرزای از سیا پول گرفته است، او یکی از بازیگران عمده در کسب و کار قاچاق تریاک است. بنا بر برآورد سازمان ملل، افغانستان نود و دو درصد از کل تریاک جهان را در قالب تجارتی حدود شصت و پنج میلیارد دلاری تأمین می کند. این تریاک حدود پانزده میلیون معتاد را در سراسر جهان تغذیه می کند و هر سال صد هزار نفر را به کام مرگ می فرستد. به این تلفات باید کشتگان جنگ را نیز اضافه کرد.

آنتونیو ماریا کاستا مدیر اجرایی دفتر مواد مخدر و جرایم سازمان ملل گفته است که تجارت مواد مخدر، این امکان را برای طالبان فراهم آورده است تا با وجود حضور صد هزار تن از نیروهای ناتو، خود را توسعه دهد.

کاستا گفته است: «دخالت مستقیم طالبان در تجارت تریاک، به آنها اجازه داده تا بودجه ماشین جنگی ای را تأمین کنند که از نظر تکنولوژیک پیچیده تر شده و به شکلی فزاینده توسعه می یابد.»

این دفتر برآورد می کند که طالبان بین سال های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹، از مالیاتی که از تولید و قاچاق تریاک و هروئین کسب کرده اند، هر ساله نود تا یکصد و شصت میلیون دلار درآمد داشته که این مبلغ دو برابر مقداری است که در طول حکومت خود در قریب یک دهه قبل به طور سالانه به دست می آورد. کاستا مرز پاکستان ـ افغانستان را «بزرگ ترین منطقه آزاد تجاری در تجارت هر چیزی که غیر قانونی است» توصیف می کند، منطقه ای که گرفتار بلای مواد مخدر، تسلیحات و مهاجرت غیرقانونی است. او هشدار می دهد که «توفان واقعی مواد مخدر و تروریسم» شاید در امتداد مسیرهای قاچاق مواد مخدر از طریق آسیای مرکزی در حال حرکت باشد. کاستا می گوید، سودهای به دست آمده از قاچاق تریاک به دست گروه های مسلح در آسیای مرکزی می رسد و «بخش بزرگی از این منطقه می تواند در تروریسم در مقیاس گسترده غرق شود و منابع انرژی گسترده آن را در معرض خطر قرار دهد.»

جویا به من گفت: «افغانستان بعد از هشت سال اشغال به یک مرکز جهانی برای مواد مخدر تبدیل شده است. اربابان مواد مخدر کسانی هستند که در این کشور قدرت دارند. چگونه می توان انتظار داشت این افراد جلوی کشت تریاک را بگیرند و تجارت مواد مخدر را متوقف کنند؟چگونه است که طالبان زمانی که در قدرت بودند، مزارع تریاک را نابود می کردند و یک ابرقدرت نه تنها نمی تواند مزارع تریاک را نابود کند، بلکه اجازه رشد تولید آن را نیز داده است؟ در حالی که این ماجراها در جریان است، کسانی که از جنگ حمایت می کنند، در باره حقوق زنان با شما سخن می گویند.

هم اکنون در اکثر استان های ما اثری از حقوق بشر نیست. کشتن یک زن در کشور من به سادگی کشتن یک مرغ است. در برخی از شهرهای بزرگ مثل کابل، بعضی زنان به شغل و تحصیلات دست یافته اند، اما در بخش اعظم کشور، وضعیت زنان همچون جهنم است. تجاوز، آدم ربایی و خشونت های خانگی در حال افزایش هستند. این بنیادگرایان در طول به اصطلاح انتخابات آزاد، یک قانون زن ستیز را علیه زنان شیعه در افغانستان به تصویب رساندند. این قانون حتی از سوی حامد کرزای هم امضا شده است. تمام این جنایات به نام دمکراسی در حال رخ دادن است.»

هزاران تن از غیر نظامیان افغان در اثر خشونت های نظامی شورشیان و خارجی جان خود را از دست داده اند. مسئولیت مرگ تقریباً نیمی از غیر نظامیان در افغانستان بر عهده نیروهای آمریکایی و ناتو است. ده ها هزار تن از غیر نظامیان افغان نیز در اثر آواره شدن، گرسنگی، بیماری، قرار گرفتن در معرض تشعشعات، نبود مراقبت های بهداشتی و درمانی، جنایت و بی قانونی ناشی از جنگ جان باخته اند.

جویا می گوید که کرزای و رقیبش عبدالله عبدالله که از دور دوم انتخابات هفتم نوامبر کناره گیری کرد، هیچ کاری برای جلوگیری از تبدیل شدن افغانستان به یک کشور تریاک انجام نداده اند. او می گوید که ناتو در جنگ بین دو نیروی متخاصم فاسد و بی رحم، با کناره گزینی تمام، مشروعیت خود را در این کشور از دست داده است.

یکی از دلایل استعفای اخیر یکی از دیپلمات های عالی رتبه ایالات متحده در افغانستان به نام متیو ها، مشکل مواد مخدر بود. ها در نامه استعفای خود نوشت که دولت کرزای لبریز از «فساد آشکار و اختلاس لجام گسیخته» است. او نوشت: «کرزای رئیس جمهوری است که نزدیکان و مشاوران ارشدش با اربابان مواد مخدر و مرتکبان جنایات جنگی که حاکمیت قانون و تلاش های ضد مواد مخدر ما را به تمسخر می گیرند، مصالحه می کند...»

جویا می گوید: «فکر می کنید سی و شش میلیارد پولی که توسط جامعه جهانی به کشور ما سرازیر شده، به کجا رفته است؟ این پول به جیب اربابان مواد مخدر و جنگ سالاران رفته است. هجده میلیون نفر در افغانستان زندگی می کنند که با روزی کمتر از دو دلار زندگی می کنند، در حالی که این جنگ سالاران هر روز ثروتمندتر می شوند.

طالبان و جنگ سالاران با هم در این فاشیسم مشارکت دارند، در حالی که نیروهای اشغالگر در حال بمباران و کشتن غیر نظامیان بی گناه هستند. وقتی هیچ امنیتی نداریم، چگونه می توان در باره حقوق بشر یا حقوق زنان سخن گفت؟»

او می گوید: «این انتخابات زیر سایه جنگ سالاری و مواد مخدر سالاری افغانی و فساد قرار دارد و نیروهای اشغالگر به هیچ وجه مشروعیتی ندارند. نتیجه مثل همان ضرب المثلی می شود که می گوید، خر همان خر است پالانش عوض شده. این اهمیتی ندارد که چه کسی رأی می دهد. مهم این است که چه کسی آرا را می شمارد. مشکل ما این است. بسیاری از کسانی که با طالبان همکاری می کنند، از آنها حمایت نمی کنند، بلکه این جنگ سالاران و این بی عدالتی است که آنها را برای گرفتن انتقام به همکاری با طالبان وادار می کند. من با آنها موافق نیستم، اما آنها را درک می کنم. اکثر مردم کشور من با طالبان و جنگ سالاران مخالف هستند و به همین دلیل است که میلیون ها نفر در این درام غم انگیز انتخابات شرک نکردند.»

جویا که به دلیل تهدید به مرگ های متوالی چندین بار خانه اش در کابل را عوض کرده، می گوید: «ایالات متحده پول مالیات دهندگانش و خون سربازانش را با پشتیبانی سیستم مافیایی و فاسد حامد کرزای هدر می دهد. هشت سال برای شناختن کرزای و عبدالله زمانی کافی است. آنها کشور من را به مرکز مواد مخدر تبدیل کرده اند. اگر اوباما واقعاً صادق است، باید از افراد دمکراتی که در کشور من وجود دارد حمایت کند. تعداد بسیار زیادی از این قبیل افراد در کشور من وجود دارند. اما او این کار را نمی کند. او قصد دارد با حمله در منطقه مرزی پاکستان، جنگی را در این کشور به راه بیندازد. در طول دوران اوباما به نسبت دوران بوش جنایتکار، تعداد بیشتری از غیرنظامیان کشته شده اند.»

او ادامه می دهد: «مردم کشورم بین دو دشمن قدرتمند، در حال له شدن هستند. نیروهای اشغالگر از آسمان غیر نظامیان بی گناه را بمباران می کنند و می کشند. از زمین نیز طالبان و جنگ سالاران چهره فاشیستی خود را به نمایش می گذارند. همین طور که ناتو تعداد بیشتری از غیرنظامیان را می کشد، مقاومت در برابر نیروهای خارجی نیز افزایش می یابد. اگر دولت آمریکا و ناتو داوطلبانه از افغانستان خارج نشوند، مردم کشورم همان درسی را به آنان خواهد داد که به روس ها و انگلیسی هایی دادند که سه بار کوشیدند افغانستان را اشغال کنند. برای ما جنگیدن در برابر یک دشمن، راحت تر از جنگیدن در برابر دو دشمن است.»

نویسنده: کریس - هجز

منبع: ماه نامه - سیاحت غرب - ۱۳۸۸ - شماره ۷۸، دی - تاریخ شمسی نشر ۰۰/۱۰/۱۳۸۸ - به نقل از Truthdig.com