رمـضـان فـصـل سـبـز دعـاسـت

بهار از راه می‌رسد. نه تنها بهار خاک که بهار افلاک. نسیم بهار رمضان نه تنها حیات بخش گل‌هاست که روان‌آفرین دل‌هاست. رمضان بهار دل است و سرچشمه فضایل. نسیم آن خوشگوار است و شمیم …

بهار از راه می‌رسد. نه تنها بهار خاک که بهار افلاک. نسیم بهار رمضان نه تنها حیات بخش گل‌هاست که روان‌آفرین دل‌هاست. رمضان بهار دل است و سرچشمه فضایل. نسیم آن خوشگوار است و شمیم آن مشکبار. در کوله بار هر لحظه صد انبان عطر عشق نهفته و صد غنچه معطر شوق شکفته است.

نسیم بهار آفرین رمضان بسیار نرم‌خیز است و مشک‌بیز. زیرا از چمن‌زار بهشت برخاسته است.

رمضان فصل سبز دعاست. در رمضان از حنجره هر پنجره آوای تلاوت قرآن می‌تراود و عطر آن در کوچه‌ها جاری است.

گل تکبیر بر شاخساران گلدسته‌ها می‌شکفد و رایحه معطر آن در سطح شهر می‌پیچد.

از ساقه‌های ترد دعا جوانه‌های سبز راز و شکوفه‌های سرخ نیاز در حال رویش است.

رمضان فصل دل‌های طوفانی است و دیدگان بارانی. فصل پنجره‌های نورانی است و حنجره‌های آسمانی.

رمضان موسم شکوفایی نیلوفرهای نیایش است و کوکب‌های همایش. در رمضان معراج حراج است و دل‌ها سرای سراج است. چه مهربان‌اند شب‌های رمضان و چه رخشان‌اند کوکب‌های آن. مهتاب بر هودج سیمین خود می‌نشیند...

رمضان فصل چکیدن دل‌هاست از دیده‌ها و موسم تراویدن تسبیح است از گلوی پدیده‌ها.

در رمضان با تپش آیینه آبگینه دل‌ها می‌شکند و حرارت سینه‌ها برودت کینه‌ها را آب می‌کند.

در رمضان غنچه‌های مشکبار بر لب‌های روزه‌دار رشک می‌برند و بر این حسرت اشک می‌بارند. مروارید شبنم در هر صبحدم شاهد این غم و گواه این ماتم است.

در این ماه میهمانان خدا بر سر سفره " رضا " از چشمه نور شراب طهور می‌نوشند. مست از می‌"الست" بر سر پیمانه صفا پیمان وفا می‌بندند. با ملایک دوشادوش گام برمی‌دارند و نوشانوش جام می‌زنند.

دلدادگان در معبد زمردین " مرابطه " نفس را تهذیب و ضمیر را تادیب می‌کنند. معبدی که بر چهار ستون لعل " مشارطه " یاقوت " مراقبه " عقیق " محاسبه " و برلیان " معاتبه استوار و افراشته است.

بال‌های دعا دل را از قفس کینه و قفسه سینه رهایی می‌بخشد و او را سبک‌تر از رویا و لطیف‌تر از نسیم صبا تا خلوتگاه خورشید به پرواز در می‌آورند.

سرود سپید سحر ترانه سبز رهایی است برای زنجیریان خاک. هر سفره افطار سکوی مطار است برای پرواز به افلاک.

چه دلپذیر است سر بر دامان رمضان نهادن و شکوه خدایی را نگریستن و اندوه جدایی را گریستن.