فوتبال ما و ژاپن

وقتی علی دایی به عنوان شناخته شده‌ترین چهره فوتبال ایران در دنیا اذعان دارد فوتبال ایران دیگر قدرت درجه اول آسیا هم نیست، بیراه نمی‌گوید. قدرت درجه اول آسیا آن تیمی است که …

وقتی علی دایی به عنوان شناخته شده‌ترین چهره فوتبال ایران در دنیا اذعان دارد فوتبال ایران دیگر قدرت درجه اول آسیا هم نیست، بیراه نمی‌گوید. قدرت درجه اول آسیا آن تیمی است که در المپیک لندن، اسپانیا را شکست می‌دهد؛ ژاپن!

المپیک آخر ورزش است، کارزار فوق العاده‌ای که سراسر آن می‌تواند درس‌های بزرگ و کوچکی برای ورزش کشورهایی چون ما داشته باشد.

درس‌هایی که البته هیچگاه جدی گرفته نمی‌شود و فردای هر المپیک، ورزش ایران دوباره به خواب غفلت فرو رفته و وعده، وعید و شعار در پیش می‌گیرد. یکی از این درس‌های قابل توجه را دیروز ژاپنی‌ها به فوتبال ما دادند.

آنها در ادامه سیر صعودی و روند رو به رشد خود این بار تیم زیر ۲۳ سال اسپانیا را یک ـ صفر شکست دادند. یک پیروزی که فارغ از روند و جریان بازی، به هر حال گویای قدرت فوتبال ژاپن به عنوان قدرت درجه اول فوتبال آسیاست.

کشوری که زمانی در مقابل فوتبال ایران هیچ حرفی برای گفتن نداشت، حاصل سال‌ها برنامه‌ریزی و پشتوانه‌سازی خود را به نظاره نشسته است، ژاپنی‌ها که پیش از این در رده سنی بزرگسالان و در دیدار دوستانه بر غول‌های بزرگی چون برزیل غلبه کردند، با شکست دادن اسپانیا نشان دادند که روند پشتوانه‌سازی فوتبال آنها با قدرت ادامه دارد.

وقتی فوتبال ژاپن لژیونر ۱۶ میلیون یورویی به منچستریونایتد تحویل می‌دهد و صدای به به و چهچه فرگوسن از ستاره‌ای به نام کاگاوا همه مرزها را در می‌نوردد، مشخص است فوتبال در این کشور خاور دور بخوبی راهش را یافته است.

راستی چه خبر از پشتوانه‌های فوتبال ایران؟ اساسا چه سیستمی برای کشف و شناسایی استعداد در فوتبال ایران و حتی کل ورزش کشورمان وجود دارد؟ بالاخره چه زمانی از کشف جرقه‌ای قهرمان خارج شده و به کارهای بنیادین رو می‌آوریم؟، فوتبال ما چه زمانی روی ریل می‌افتد؟! فوتبالی که چهار دهه حسرت به دل حضور در المپیک مانده است، باید به خودآمده و پایه‌هایش را مستحکم سازد.

امید توفیقی