ببخشید تا زندگی کنید

برای کسی که از کینه و عصبانیت مثل دیگ روی آتش می‌جوشد، حرف زدن از بخشش و گذشت مثل سرریز کردن یک ملاقه روغن داغ روی سرش است؛ غافل از این‌که این همه قل قل کردن و بالا و پایین پریدن …

برای کسی که از کینه و عصبانیت مثل دیگ روی آتش می‌جوشد، حرف زدن از بخشش و گذشت مثل سرریز کردن یک ملاقه روغن داغ روی سرش است؛ غافل از این‌که این همه قل قل کردن و بالا و پایین پریدن نه به درد می‌خورد، نه گرهی باز می‌کند. بتازگی پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا هم با ما هم عقیده شده‌اند.

آنها یک جامعه آماری ۲۰۰ نفره را که همه دل پری از دوستانشان داشته‌اند و مدام با خاطرات بد مربوط به آنها زندگی می‌کنند انتخاب کرده‌اند و از آنها خواسته‌اند تا به دو گروه تقسیم شوند و گروه اول همچنان به خاطرات بد گذشته فکر کند و گروه دوم به آشتی و برقراری صلح.

این ۲۰۰ نفر طبق خواسته محققان عمل کردند در حالی که نمی‌دانستند پژوهشگران مشغول اندازه‌گیری ضربان قلب و فشار خون شان هستند و نتایج جالب توجهی را ثبت می‌کنند.

دکتر بریتا لارسن سرپرست این پژوهشگران می‌گوید او و همکارانش در آزمایشگاه به وضوح دیده‌اند که وقتی آدم‌ها به خاطرات تلخ گذشته که مملو از کینه و احساس منفی است، فکر می‌کنند، چطور فشار خونشان اوج می‌گیرد.

معنی حرف‌های دکتر لارسن به زبان ساده این است وقتی ما قلبمان را پر از کینه و خصومت می‌کنیم فشار خونمان بالا می‌رود و وقتی فشار خون بالا برود، اولین جایی که آسیب می‌بیند قلب است؛ برای همین است که او و همکارانش به همه مردم جهان توصیه می‌کنند که اگر می‌خواهید قلبی سالم داشته باشید، خطاهای دیگران را ببخشید و از گناه آنها درگذرید.

حالا شاید عده‌ای که خودشان را کینه شتری می‌دانند، بخواهند در مقابل این یافته علمی مقاومت کنند و مثل مرغی که یک پا دارد، پا در یک کفش کنند و تا خون طرف مقابل را نریزند و آبرویش را بر باد ندهند، دست بردار نباشند.

البته این گروه در انتخاب این روش آزادند اما باید بدانند که این قلب ظریف و شکننده خودشان است که زیر بار این همه کینه خم می‌شود و تاب نمی‌آورد ولی بد نیست وقتی برای بد بودن و بد دیدن، همه راه‌ها را امتحان می‌کنیم یک بار هم تا ته خوب بودن برویم و بدانیم آنها که خیر دنیا را در گذاشتن و گذشتن می‌بینند چه حسی دارند؛ آنگاه شاید ما هم هم‌قبیله کسانی بشویم که باور کرده‌اند مهربانی و لبخند زدن، ارزان‌ترین راهی است که می‌شود با آن نگاه‌ها را وسعت داد.

مریم خباز