گر خلق وا گذارند او وا نمی گذارد

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی
چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن …

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی

که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد

دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن

تو چو روی باز کردی در ماجرا ببستی

نظری به دوستان کن که هزار بار از آن به

که تحیتی نویسیّ و هدایتیّ فرستی

دل دردمند ما را که اسیر توست یارا!

به وصال مرهمی نه چو به انتظار خستی

برو ای فقیه دانا به خدای بخش ما را

تو و زهد و پارسایی من و عاشقی و مستی

دل هوشمند باید که به دلیری سپارد

که چو قبله ایت باشد به از آن که خودپرستی

چو زمام بخت و دولت نه به دست جهد باشد

چه کنند اگر زبونی نکنند و زیر دستی

گله از فــراق یـــــاران و جفــــــای روزگـــــاران

نه طریق توست سعدی!سر خویش گیر و رستی

سعدی شیرازی