تنهایی بهتر از همنشینی با آدم‌های نادان است

ما انسان‌ها خواه ناخواه در اثر تکرر دچار عادت می‌شویم که با مرور زمان و گذر عمر ترک اون برامون سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود.
چیزی که هست اینه که کم و بیش این قضیه رو قبول داریم که تنهایی …

ما انسان‌ها خواه ناخواه در اثر تکرر دچار عادت می‌شویم که با مرور زمان و گذر عمر ترک اون برامون سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود.

چیزی که هست اینه که کم و بیش این قضیه رو قبول داریم که تنهایی بهتر از دمخور شدن با آدم‌های نادانی هست که نه تنها خلا‌های شخصیتی و مادی و معنوی آدم رو پر نمی‌کنند، بلکه داشته‌هامون رو هم ازمون می‌گیرن یا به عبارتی نه تنها چیزی نمی‌دهند، بلکه چیزی یا بدتر چیزهایی ازمون می‌گیرن که جاشون هیچ وقت پر نمی‌شود.

فرار از تنهایی و پیوستن به کسی یا کسانی دیگر مستلزم گذشتن از خیلی چیزهاست. از این رو آدم‌های خودخواه و کم‌انعطاف همواره در این مقوله با مشکلات عدیده‌ای مواجهند. چون قانون تغییرناپذیر طبیعت این رو به ما آموخته که زندگی بده بستان است. اینجاست که عقل وارد عمل شده و داده‌ها و دریافتی‌ها رو تو ترازو می‌ذاره و وای بر اون روزی که کفه داده‌ها از دریافتی‌ها سنگین‌تر باشه که حسرت و خسران سنگینی است.

از اصول حسابداری که بگذریم بیشتر ما توازن این کفه رو گاها با بی‌فکری خودمون و گاها هم به دلیل تاثیرات محیطی و خانوادگی یا خیلی دلایل مشابه دیگه از دست می‌دهیم و کنج عزلت رو برمی‌گزینیم. عده‌ای مشکل رو در خودشون می‌بینند و درصدد اصلاح برمی‌آیند که اغلب هم موفق نمی‌شوند و عده‌ای هم مشکل رو گردن دیگران میندازن و راحت‌ترین راه‌حل ممکن یعنی تنهایی رو انتخاب می‌کنند. راستی کدام بهتر است؟