شیر در زمان مائو و دنگ در چین ناشناخته بود

رسوایی شیر آلوده در چین هرگز ممکن نبود در زمان مائو تسه‌دونگ یا دنگ شیائو پنگ اتفاق بیفتد، چرا که لبنیات تنها زمانی بر سر سفره‌های چینی‌ها راه یافت که این کشور درهایش را به …

رسوایی شیر آلوده در چین هرگز ممکن نبود در زمان مائو تسه‌دونگ یا دنگ شیائو پنگ اتفاق بیفتد، چرا که لبنیات تنها زمانی بر سر سفره‌های چینی‌ها راه یافت که این کشور درهایش را به روی جهان خارج گشود.

به گزارش خبرگزاری فرانسه غربی‌هایی که ۲۰ یا ۳۰ سال پیش از چین دیدار می‌کردند، برای پیدا کردن لبنیات به زحمت می‌افتادند، و تنها می‌توانستند از کوزه‌ای سنگی که شخصیت‌های چینی بر روی آنها حکاکی شده بود، و هنوز هم در این کشور وجود دارد، با نی ماست بنوشند.

اما در چند سال گذشته، قفسه‌های سوپرمارکت‌ها با شیر خشک یا معمولی، ماست و نوشیدنی‌های حاوی شیر در ظرف‌های و پاکت‌های بی‌شمار با انواع رایحه‌ها پر شده است.

بر اساس گزارش اداره ملی آمار چین، یک فرد چینی که در سال ۱۹۸۰،هنگامی که دنگ - معمار اصلاحات چین- در قدرت بود، به طور میانگین ۱.۲ کیلوگرم شیر در سال می‌ نوشید، سال گذشته ۲۶.۷ کیلوگرم شیر مصرف کرده است.

این مقدار هنوز ۱۰ بار کمتر از میزان مصرف شیر در کشورهای توسعه‌یافته است.

یک زن بازنشسته در حال خرید در سوپرمارکت واندرفول در پکن در این باره می‌گوید: "قطعا شیر جایگزین برخی از نوشیدنی‌های سنتی، مانند هلیم، شیر سویا یا آش رشته شده است."

در اوائل دهه ۱۹۸۰،مردم در شهرهای بزرگ چین، برای اولین بار شروع به خرید فراورده‌های لبنی کردند، و خریدن یک لیتر شیر علامت ثروت و تجمل محسوب می‌شد.

سپس دوره‌ا‌ی از گرایش بازاریابی تهاجمی در میان تولیدکنندگان بزرگ شیر در چین، از جمله سه شرکت پیشگام در بازار که در رسوایی آلودگی اخیر دخیل بودند، پیش آمد، که در آن از ستاره‌های ورزشی و سینمایی چینی در هیات افراد سالمی که در حال نوشیدن شیر بودند، در آگهی‌های تبلیغاتی استفاده شد.

یک زن بازنشسته دیگر در پکن در این باره می‌گوید: "سی‌ سال پیش بزرگسالان نمی‌توانستند شیر بنوشند، چرا که پول اضافی برای خریدن چیزی که ضروری محسوب نمی‌شد، نداشتند. اکنون ما شیر می‌نوشیم چرا که در دسترس است و همانطور که آگهی‌ها می‌گویند می‌تواند کلسیم و پروتئین به بدن ما برساند و به آسانی هضم می‌شود."

بر اساس گزارش Euromonitor International علیرغم شیوع گسترده عدم تحمل به لاکتوز در چین، در طول ۵ سال گذشته فروش شیر در این کشور ۱۲۸ درصد و فروش شیرخشک ۱۸۵ درصد افزایش داشته است.

یک اقتصاددادن چینی در این باره می‌گوید: "صنعت لبنیات چین به صورت غیرمعمولی با کمک دولت رشد داشته است- الگوی رشد چین منحصر به فرد است."

نخست‌وزیر چین ون جیابو در سال ۲۰۰۶ اعلام کرد: "آرزوی من این است که هر چینی، و اول از همه کودکان، بتوانند هر روز یک کیلوگرم شیر بنوشند."

پس از این سخنان، شرکت منگیو، یکی از شرکت‌های مهم تولیدکننده لبنیات که در جریان رسوایی اخیر در کانون توجه قرار گرفته است، کارزاری را برای اهدای شیر به مناطق روستایی با کمک سازمان‌های دولتی آغاز کرد.

شعار این کارزار این بود: "یک لیتر شیر در روز مردم چین را قدرتمندتر می‌کند."

بازشدن درهای چین به روی دنیای خارج، پس از دهه‌ها انزوای کمونیستی، به برانگیختن مصرف شیر در این کشور کمک کرد.

یک بررسی که در مورد مصرف فراورده‌های لبنی چینی در سال ۲۰۰۵ بوسیله دانشگاه دولتی آیوا انجام شد نشان داد: "رسانه‌های گروهی بسیاری از خانواده‌های چینی را بدون اینکه مجبور باشند به کشورهای خارجی مسافرت کنند، در معرص ایده‌ها، فراورده‌ها و سبک‌های زندگی خارجی قرار می‌دهند."

کارزارهای تبلیغاتی همانطور که در مورد شیر خشک، که باعث مرگ چهار نوزاد در رسوایی اخیر شد، موثر بوده‌اند، در مورد منافع بهداشتی آنها هم بسیار تاثیربخش بوده‌اند.

در شانگهای اکنون ۵۰ درصد زنان به نوزادان‌شان شیرخشک می‌دهند- نوزادان چینی دیگر حریره برنج یا هلیم سویا نمی‌خورند و اغلب آنها تا مدت‌ها پس از پایان سال اول زندگی شیرخشک می‌نوشند.

در همین حال زنان مدرن شهری، در شهرها و شهرک‌ها، استفاده از شیرخشک را راهی برای بازگشتن سریع به سرکار پس از زایمان می‌بینند، بنابراین بعید به نظر می‌رسد که بحران اخیر اشتیاق جدید مردم چین را برای محصولات لبنی فروبنشاند.