سینما و مدیران شهری

وقتی یک تازه وارد برای اولین بار به شهری سفر می‌کند، در پایان سفر وقتی از او درباره شهری که مدتی درآن بوده می‌پرسند، اولین معیارش برای ‌توصیف شکل و قیافه و ظاهر است.
وقتی یک تازه …

وقتی یک تازه وارد برای اولین بار به شهری سفر می‌کند، در پایان سفر وقتی از او درباره شهری که مدتی درآن بوده می‌پرسند، اولین معیارش برای ‌توصیف شکل و قیافه و ظاهر است.

وقتی یک تازه وارد برای اولین بار به شهری سفر می‌کند، در پایان سفر وقتی از او درباره شهری که مدتی درآن بوده می‌پرسند، اولین معیارش برای ‌توصیف شکل و قیافه و ظاهر است. او بدن شک درباره تمیزی خیابان‌ها ، سطل‌های زباله، شلوغی‌و خلوتی پیاده‌روها، تعدادمتکدیان و رهگذران، تابلو‌های راهنما ، مبادی ورودی، هتلها و مهمان‌پذیر‌ها، سرویس‌های بهداشتی، سیستم حمل‌و نقل و ترافیک سخن خواهد گفت. او برای معیار خوب یا بد بودن شهر بدون شک اشاره‌ایی به فرهنگ و هنر جاری در شهر نخواهد کرد. اشاره به فرهنگ فقط در دو وضعیت می‌افتد: وقتی مسافر برای یک سفر فرهنگی معین راهی آن شهر شده باشد یا آن شهر به خاطر یک موقعیت فرهنگی ممتاز مورد توجه باشد و اولین چیزی که از آن شهر مورد نظر پرسشگران از مسافر باشد شهرت فرهنگی شهر باشد.

کمتر اتفاق می‌افتد که مردم از مسافری تازه رسیده از تهران بپرسند که از سینماهای تهران چه خبر؟ یااز ساخت سینماهای تازه در تهران سئوال کنند یا مسافر را سئوال پیچ‌کنند که آیا سینما آزادی واقعا یک سال دیگر افتتاح می‌شود؟ این که این سئولات هرگز از مسافران پرسیده نمی‌شود افشاگر نکته مهمی است که سال‌هاست به فراموشی سپرده شده است. تهران شهر فرهنگ نیست. شهری است که با مشکلاتش مانند شلوغی و ترافیک و ازدحام توصیف می‌شود. زمانی تهران نماد راحتی و پول فراوان و کارکم زحمت بود اما دیگر حتی به این هم شناخته نمی‌شود. بلکه تهران در چشم مسافرانش خیابان‌هایی است مملو از ماشین با ترافیک بی پایان. شلوغی و گمشدگی در تهران بزرگ زندگی و زمان را یک جا می‌بلعد.

تهران بیشترین تعداد سینما را در کشور در دل خود جای داده. اغلب فیلم‌های ایرانی در تهران ساخته می‌شوند. مسکن و محل زندگی اغلب هنرمندان و ستاره‌های سینمای کشور است و بزرگترین رویداد سینمایی کشور یعنی جشنواره فیلم فجر درآن برگزار می‌شود.اما برای یک ‌مسافر که به هر دلیلی به تهران آمده تهران شهر سینما نیست، شهر فیلم دیدن نیست، شهر ملاقات با هنرمندان نیست، شهر حضور در جشنواره‌های و هفته‌های فیلم نیست ، شهر بودن با فیلم و سینما نیست . بلکه‌شهری است بزرگ که سینماهایی دارد. در چشم مسافر هراسان در تهران که از شلوغی و آلودگی هوا در حال فرار است، بدون شک سینماهای تهران در ردیف همان چیزی هستند که تهران از آنها هویت می‌گیرد، مانند شلوغی و ازدحام و ترافیک......

تهران می‌تواند شهری باشد با سینماهایی که در کشور نمونه ندارد. کیفیتی از نمایش در این سینماها ارائه شود که در سینماهای دیگر همتا‌ ندارد. سینما می‌تواند برای تهران آبرویی بخرد که سفرهای یک روزه و تورهای خانوادگی برای دیدن فیلم‌های تازه و هنرمندان و رویداد‌های سینمایی از سوی شهرستان‌ها به سمت تهران راه بیفتد. زمینه ایجاد چنین ویژگی برای تهران در دست مدیران شهری است. مدیرانی که اگر به جای حمایت از تولید فیلم و نمایش بی کیفیت فیلم‌ها در پارک‌ها دست بردارند می‌توان از سینما به عنوان مکانی برای شکل دادن به الگوی زندگی اجتماعی استفاده کرد. سینما می‌تواند روزنه‌ایی باشد برای آموزش دوباره زندگی درکنار هم به شهروندانی که زندگی در کنار هم را فراموش کرده‌اند. تهران با سینماهای ممتازش می‌تواند بانی این خدمت بزرگ فرهنگی شود.

نمایش فیلم در پارک‌ها اعتباری برای پارک نیست. راهی است برای تبدیل پارک به چیزی که نباید باشد. مدیران شهری در طول این سال‌ها سینما و راهکار بزرگش‌ برای آموزش و تربیت زندگی شهری درست را به شهروندان را فراموش کرده‌اند. در یک سالن تمیز و با استاندارد‌های بالای فنی که مردم در کنار هم با نظم و ترتیب فیلم تماشا کنند و آشغال‌هایش در سطل‌ها بریزند، بلند بلند حرف نزنند، حقوق دیگران را رعایت کنند، به زنان و کودکان و سالمندان حق تقدم بدهند و از امکانات عمومی خوب استفاده کنند، بهترین امکان برای آموزش به شهروندان مهیاست . لازم نیست برای هر چیزی تیزر بسازیم، کافی است نمونه خوبش را خودمان ارائه کنیم.

سینما آدم تربیت می‌کند به شرط آنکه نیت صد ساله داشته باشیم.