کتاب‌های مقدس هندوان

ادعیه و آیین‌های هندوان در مجموعه‌ای به نام وداها (Vedas) به معنای دانش، به زبان سانسکریت گرد آمده است و به آن شروتی (Sruti) یعنی وحی و الهام و علوم مقدس موروثی لقب می‌دهند. پژوهشگران تاریخ …

ادعیه و آیین‌های هندوان در مجموعه‌ای به نام وداها (Vedas) به معنای دانش، به زبان سانسکریت گرد آمده است و به آن شروتی (Sruti) یعنی وحی و الهام و علوم مقدس موروثی لقب می‌دهند. پژوهشگران تاریخ تصنیف وداها را بین ۱۴۰۰ تا ۱۰۰۰ ق.م. می‌دانند، و بر این اساس سال‌های ۱۵۰۰-۸۰۰ ق.م. را دوره ودایی می‌خوانند. چهار ودا وجود دارد، به این شرح: ۱. ریگ ودا(Rigveda) یعنی ودای ستایش ۲. یجور ودا(Yajurveda) یعنی ودای قربانی ۳. سام ودا(Samaveda) یعنی ودای سرودها ۴. اتهرو ودا(Atharvaveda) یعنی ودای اتهروان (نام نویسنده این ودا). در زمان‌های بعد برهمنان شرح و تفسیرهایی بر بوداها نوشتند؛ از این رو هر یک از وداها دارای دو بخش است: نخست: منتزها (Mantaras) که عبارت است از متن اورادی در ستایش آتش، خورشید و سایر مظاهر طبیعت و دعاهایی برای فراخی‌ روزی، باروری، بخشایش گناهان و غیره. دوم: براهمناها (Brahmanas) که مناسبت‌های آن اوراد را تعیین می‌کند. پژوهشگران سال‌های ۸۰۰ ق.م. تا ۵۰۰ ق.م. را دوره برهمنی می‌نامند.. کتاب‌های دینی، فلسفی، عرفانی و ادبی بی‌شماری در میراث فرهنگی هندوستان وجود دارد که به زبان‌های مختلف ترجمه شده و از جمله آنها کتاب معروف کلیله و دمنه است که در سانسکریت پنچاتنتره یعنی پنج بخش خوانده می‌شود. کتاب‌های مهاباراتا و رامایانا با محتوای اساطیری رزمی و بزمی از احترام ویژه‌ای برخوردارند. کتاب‌های دینی و ادبی یاد شده به همه زبان‌های زنده جهان (و از جمله فارسی) ترجمه شده‌اند. کتاب بسیار معروف و جذاب باگاوادگیتا یعنی سرود خدای مجید در بخشی از مهابهاراتاست که مستقلا مورد توجه قرار گرفته است. این کتاب گاهی به تخفیف گیتا نامیده می‌شود، در باب اخلاص (Bhakti) سخن می‌گوید و در اهمیت کتاب یاد شده همین بس که به طور مکرر به هر یک از زبان‌های زنده جهان ترجمه شده و دست کم شش ترجمه فارسی از آن موجود است.