بچه ها را دوست داشته باشید

یک مستند جالب و جمع و جور درباره بچه ها و یک فرصت عالی برای ورود به دنیای پاک کودکان و آشنایی هر چه بیشتر با این مخلوق های شگفت انگیز.
توماس بالماس، کارگردان فیلم فرانسوی «کوچولوها»، …

یک مستند جالب و جمع و جور درباره بچه ها و یک فرصت عالی برای ورود به دنیای پاک کودکان و آشنایی هر چه بیشتر با این مخلوق های شگفت انگیز.

توماس بالماس، کارگردان فیلم فرانسوی «کوچولوها»، زندگی ۴ نوزاد را در ۴ قاره جهان برای مدت ۲ سال دنبال کرده است، ۲ تا از بچه ها که در توکیو و سان فرانسیسکو زندگی می کنند به بخش توسعه یافته جهان یا به اصطلاح جهان اول تعلق دارند و آن ۲ تای دیگر که در نامیبیا و مغولستان زندگی می کنند به جهان در حال توسعه یا در اصطلاح جهان سوم تعلق دارند. سازندگان فیلم، با قرار دادن دوربین های HD در محل زندگی بچه ها و بدون این که باعث جلب توجه آن ها شوند، تمام حرکات و فعالیت های این ۴ کودک را ثبت و ضبط کرده اند. فیلم هیچ راوی ندارد زیرا تصاویر گویا و روشن است و نیازی به هیچ گونه توضیح اضافه نیست. هیچ زیرنویسی هم در کار نیست و موسیقی متن فیلم هم خیلی ملایم و بی سر و صداست. بچه ها در کانون توجه فیلم قرار دارند و گاهی والدین داخل کادر قرار می گیرند. در نگاه اول، تفاوت شیوه زندگی این بچه ها می تواند توجه تماشاگر را به خودش جلب کند.

کودک ژاپنی یا آمریکایی در محاصره انواع اسباب بازی های مدرن و انواع وسایل کمک آموزشی قرار دارد. انگار فقط دغدغه والدین آمریکایی و ژاپنی این است که مبادا حوصله بچه هایشان سر برود و به همین علت از در و دیوار اتاق بچه هایشان اسباب بازی می بارد و البته آموزش بچه ها از همان آغاز تولد هم، باید مورد توجه هر پدر و مادر و مسئولی قرار بگیرد و خدا را چه دیدید این طور که دارد پیش می رود، بعید نیست که کلاس های یوگا و مدیتیشن هم برای کودک راه بیفتد. فراموش نشود که بازار مربوط به کودکان سهم عمده ای در چرخش چرخ های نظام سرمایه داری معاصر دارد.بر عکس کودکان آفریقایی یا کودک آسیای میانه که در کلبه پوشالی با کف خاکی یا در چادر و خیمه زندگی می کند، بر حسب اجبار با وسایل ساده مثل چند تا تکه چوب معمولی بازی می کند و هیچ وسیله کمک آموزشی هم در اختیار ندارد. در اینجا بچه ها را قنداق می کنند و پوشک کالای لوکس و گرانی است. بله این ۲ شیوه زندگی کاملا متفاوت است اما در باطن امر شباهت حیرت انگیزی وجود دارد؛ لذت ها، گیجی ها، سرماخوردگی ها و دیگر احساسات این بچه ها در تقابل با دنیای اطرافشان چه در مغولستان و چه در آمریکا کما بیش مشابه یکدیگر است.بچه ها بامزه و شگفت انگیز هستند.

در جایی خواندم نوزادان دارای چنان شکل و حالت آسیب پذیر و در عین حال دلپذیری هستند که با دیدن آن ها غرایز حمایت کنندگی فرد خیلی شدید فعال می شود. فقط در چنین موقعیتی است که آدم های بزرگسال به شدت نرم خو می شوند و همچون بره ای مطیع و خشنود کمر به خدمت این موجودات معصوم کوچک و ناتوان می بندند. می گویند چیزی در بو و رایحه تن نوزادان وجود دارد که اطرافیان را وا می دارد که آن ها را در آغوش بگیرند و ببوسند.فیلم خوب و بی ادعای «کوچولوها» مرا به یاد گفته ای از هانا آرنت، فیلسوف آلمانی انداخت که در توضیح دلایل خود برای خوش بینی اش نسبت به آینده بشر گرفتار گفته است: «من خوشبین هستم زیرا انسان با قابلیتی زاده شده است که موجب آغاز تازه ای می شود، این آن معجزه ای است که دنیا را از ویرانی نجات می دهد. زیرا با تولد هر کودکی توان آغاز دوباره پدید می آید.»او در ادامه گفته است: « آغاز مانند خدایی است که تا زمانی که در میان انسان ها به سر می برد می تواند همه چیز را نجات دهد.»

علی نژاد