مصافحه و آمرزش گناهان

ابوعبیده می گوید: در سفری سوار بر یک شتر با امام باقر(ع) هم سفر بودم، من در یک طرف کجاوه و آن حضرت در طرف دیگر آن بود. هنگام سوار شدن، نخست من سوار می شدم، بعد او سوار می شد. وقتی هر دو …

ابوعبیده می گوید: در سفری سوار بر یک شتر با امام باقر(ع) هم سفر بودم، من در یک طرف کجاوه و آن حضرت در طرف دیگر آن بود. هنگام سوار شدن، نخست من سوار می شدم، بعد او سوار می شد. وقتی هر دو در جای خود قرار می گرفتیم، آن حضرت به من سلام می کرد و مانند مردی که دوست خود را تازه دیده است مصافحه می نمود و احوالپرسی می کرد و هنگام پیاده شدن، آن حضرت زودتر از من پیاده می شد.

وقتی در زمین قرار می گرفتیم، آن حضرت به من سلام می کرد و باز مانند کسی که بعد از مدتها دوستش را تازه دیده به گرمی مصافحه می کرد و احوالپرسی می نمود. به آن بزرگوار عرض کردم شما به گونه ای رفتار می کنید که هیچ کس آن گونه رفتار نمی کند! حضرت در پاسخ فرمود: «آیا نمی دانی که پاداش دست دادن به هم چقدر فراوان است؟ مومنان وقتی که به همدیگر می رسند و با هم مصافحه می کنند، آن چنان گناهانشان می ریزد که برگ درختان (در پاییز) می ریزد، خداوند به آنها به نظر رحمت می نگرد تا از همدیگر جدا گردند.» (۱)

۱- بحارالانوار، ج ۴، ص ۴۸۶