زندگی ما ناشی از برقراری ارتباط‌مان است

حقایق و وقایع بی‌شماری که در ماوراء درک بشر قرار دارند، او را واداشته‌اند تا برای ابراز اندیشه‌ها و مفاهیمی ‌که بیان فهم و توصیف کلامی‌ آن‌ها مشکل بوده است، نظام‌هایی از علائم …

حقایق و وقایع بی‌شماری که در ماوراء درک بشر قرار دارند، او را واداشته‌اند تا برای ابراز اندیشه‌ها و مفاهیمی ‌که بیان فهم و توصیف کلامی‌ آن‌ها مشکل بوده است، نظام‌هایی از علائم گوناگون ابداع کنند.

«واژه یا تصویر زمانی یک نماد است که متضمن چیزی در ماوراء معنای آشکار و مستقیم خود باشد. نماد دارای جنبه‌ای وسیع‌تر و ناخودآگاه است که هرگز نمی‌توان آن را به طور دقیق، تعریف و یا به‌طور کامل آن را توصیف کرد...» ما نیز امیدوار نیستیم که بتوانیم آن را تعریف یا توصیف کنیم.

هنگامی‌ که ذهن به پویش نماد می‌پردازد، با اندیشه‌هایی برخورد پیدا می‌کند که در ماوراء قابلیت‌های منطقی - عقلانی آن قرار دارند. اندکی تأمل و در خود فرو رفتن‌ها ما را به این نتیجه می‌رساند که بشر قادر به دریافت و درک کامل هیچ چیز نیست.

او می‌تواند ببیند، همانگونه که برولز موناری می‌گوید: «افراد آنچه را می‌بینند که می‌دانند»، بشنود، لمس کند و بچشد. اما قابلیت‌های دیداری و شنیداری و تمام آگاهی‌هایی که از طریق قوای لامسه و چشایی می‌توانند برای او حاصل شوند وابسته به تعداد و کیفیت قوای احساسی اوست.

زندگی ما ناشی از برقراری ارتباط‌مان است. ما ترجیح می‌دهیم که فاصله‌های بعید زمانی و مکانی را علاوه بر به‌کارگیری زبان گفتاری، از طریق استفاده از علائم نوشتاری در تمام ابعاد آن برطرف سازیم و از این طریق ایجاد ارتباط نماییم.

امروزه، بیش از هرزمانی ما از علائم در جایگزینی و پرمحتوا کردن علائم محدود الفبایی (یعنی حروف) استفاده می‌کنیم. این علائم، نظیر نشانه‌ها یا علائم تصویری موجود درایستگاه‌های راه‌آهن، فرودگاه‌ها، خیابان‌ها و سایر مکان‌های عمومی، ممکن است برمبنای سنتی نوشتاری باشند یا نباشند.

این نمادها همه جا به چشم می‌خورند. روی بسته‌بندی‌ها، قوطی‌ها، جعبه‌ها، روی وسایل نقلیه، روی کاغذ، در پلاکاردها و تابلوهای مربوط به تظاهرات، در بازی‌های عمومی، بازارها، نمایشگاه‌ها و جشنواره‌ها و...