جوانی را در کودکی بسازید

محققان دانشگاه مینه سوتا آمریکا معتقدند ژن هایی که کودکان هنگام تولد به ارث می برند بر قدرت شاد بودن آنها تأثیر می گذارد

محققان دانشگاه مینه سوتا آمریکا معتقدند ژن هایی که کودکان هنگام تولد به ارث می برند بر قدرت شاد بودن آنها تأثیر می گذارد.

با تشویق کودک می توان به او آموخت که چگونه بیشتر اوقات به شادی و نشاط بپردازد. پدران و مادران باید بدانند که چگونه کودکی شاد را پرورش دهند و چه رفتارهایی در مقابل کودکان خود داشته باشند تا با انرژی و باانگیزه بزرگ شوند.

در واقع مهم ترین راه پرورش کودکی شاد تمجید از اوست. همچنین عشق مطلق والدین مهمترین عامل در شادی کودکان است. وقتی کودکان به نوجوانی می رسند، دانستن این که علایق، عقاید، خصوصیات و استعدادهایشان باارزش تلقی می شود و پایه گذار شادی سال های بعدی زندگی شان خواهدبود.

البته پذیرش کودک به معنای چشم پوشی همیشگی از خطاهایش نیست. یاد بگیرید که عملکرد کودک را نقد کنید، نه شخصیت او را. همچنین آنچه را که از کودک می خواهید به او بگویید، نه آنچه را که نمی خواهید.

وقتی جوان شما بداند که به او اطمینان دارید و باورش کرده اید، احساس می کند که دست یافتن به همه چیز برایش امکان پذیر است. افکار نوجوانان نسبت به خود بیشترین اهمیت را دارد. بنابراین والدین باید افکار مثبت به فرزند خود القا کنند.

نوجوانان ما با احساس امنیت، شاد می شوند. فرض کنید که در بالای آبشار مرتفعی ایستاده اید، در صورتی که از ایستادن در آنجا لذت خواهید برد که حفاظی در برابرتان باشد. درغیراین صورت، دچار اضطراب خواهیدشد. نوجوانان هم این گونه اند. وقتی که چارچوب محکمی برای رفتارهایشان وجود داشته باشد، آنها پیشرفت می کنند. در حقیقت، آنها در جست وجوی ساختارند.

به فرزند خود بفهمانید که هیچ مشکلی وجود ندارد که به اتفاق هم نتوانید آن را حل کنید. همچنین به او بیاموزید که خوشبین باشد. اگر اتفاق بدی افتاد، با صدای بلند فکر کنید و بگذارید او افکار شما را بشنود.

یادگیری این که خوش بین باشیم مهم است، زیرا کودک مشتاق و آرزومند به احتمال زیاد بزرگسالی شاد خواهدشد. افراد ناراضی و ناخشنود بر حوادث منفی زندگی متمرکز می شوند، در حالی که افراد شاد به وقایعی می اندیشند که چشم انداز بهتری از آینده به آنها می دهد.

در طول دوران تحصیل والدین هم در پی معلمان و مربیانی هستند که بتوانند حلقه شادی فرزندشان را کامل کنند. به کودکتان کمک کنید ارتباط های دوستانه اش را حفظ کند و گسترش دهد. داشتن ارتباط قوی و مهارت برقراری آن از شروط اصلی شادزیستن در آینده است. ازسوی دیگر ترس از روبه رو شدن با مشکلات و ناراحتی از بروز وقایع نقطه مقابل خوشبینی و خوشحالی است.

ترس کودک یکی از مشکلات شایع در بین خانواده هاست. روان شناسان معتقدند احساس ترس از سن ۸ ماهگی در کودکان شروع می شود و کودکان در این سن هویت مادر را تشخیص می دهند و افراد دیگر برایشان متفاوت جلوه می کنند.

کودکان در ماه های بعد از بسیاری موارد مانند تاریکی، ارتفاع، جانوران، اشیاء و افراد ناشناس می ترسند. ترس کودکان از برخی مسائل و حتی اشیاء و تاریکی طبیعی به نظر می رسد و به تدریج بسیاری از این ترس ها همزمان با رشد سنی اش در ذهن او پاک می شوند. والدین باید در نظر داشته باشند همان طور که بچه ها با هم متفاوت هستند ترس هایشان نیز به هم شبیه نیست، اما موضوع قابل طرح چگونگی برخورد والدین نسبت به احساس ترس کودکان است.

نخستین و مهم ترین مسئله این است که کودکان به دلیل ترسشان ازسوی اطرافیان و والدین مورد تمسخر قرار نگیرند و از جملات تحقیرکننده به شدت بپرهیزید.

بیش از آنچه بچه ها را در این گونه موارد مورد پرسش قرار دهید که چرا می ترسی، با همدلی و مهربانی به حرف هایی که بچه ها درباره ترسیدن هایشان می زنند به دقت گوش کنید و بگذارید آنها درباره مسئله خود با شما صحبت کنند.

پذیرش احساس ترس کودک و طبیعی شمردن آن موجب می شود که خود را ضعیف، کم عقل و یا بی لیاقت به حساب نیاورد.

ترس کودک را اعم از این که درست و بجا باشد و یا نادرست و نابجا باید پذیرفت. پدر و مادر می توانند با حمایت و اطمینان دادن به کودک و البته فراهم آوردن شرایطی که موجب راحتی خیال کودک شود، از میزان ترس او بکاهند. درصورتی که با پذیرش ترس کودک و حمایت های خود می توانند کودک را آرام کنند و این فرصت را به او بدهند که بهتر با ترس خود کنار بیاید.

کودکان برای مقابله و رویارویی با ترس هایشان نیازمند حمایت و محافظت افرادی هستند که بتوانند به آنها اطمینان کنند. هرچه احساس اعتماد کودک قوی تر باشد، ترس خود را راحت تر بروز می دهد و بهتر با آن مقابله می کند.

خوب است والدین طوری برنامه ریزی کنند که فرزندشان در موقعیت های ترسناک و هراس آور قرار نگیرد. اگر کودک از صحنه های زد و خورد و درگیری می ترسد، ترتیبی دهید که فیلم ها و برنامه هایی که همراه با صحنه های خشونت آمیز و درگیری است نبیند.

وقتی فرزندتان درباره حادثه ای صحبت می کند، خوب است به جای توجه به واقعه و اظهارنظر درباره آن به احساساتی که او نسبت به آن رویداد ابراز می دارد، توجه کنید.

زمانی که فرزندتان ترسیده است، با خم شدن و هم سطح او قرار گرفتن، او را در آغوش بگیرید و اجازه دهید که از تماس فیزیکی با شما و حمایتی که از این طریق کسب می کند، احساس آرامش کند با فرزند خود درباره ترس هایش صحبت کنید و با بررسی روش های مختلف رویارویی با ترس درصدد کمک به او برآیید تا رفته رفته بتواند احساس ترس و وحشت خود را تحت کنترل درآورد.

در اغلب موارد با شناخت دقیق علت ترس کودک می توان بر آن غلبه کرد. به او اطمینان دهید که علتی برای ترس و وحشت وجود ندارد. بیشتر کودکانی که ترس بر آنها غلبه کرده است، می خواهند مدام درباره آن حرف بزنند.

این طور به نظر می رسد که نمی توانند از فکر کردن درباره آن خلاصی یابند. در چنین شرایطی والدین می توانند با پذیرش احساسات کودک و شنیدن حرف هایش، درصدد کمک و حمایت از کودک برآیند.

گاهی نیز فرزندتان تمایل به صحبت درباره مشکلش ندارد، در چنین مواقعی بهتر است او را وادار به این کار نکنید. پدر و مادر می توانند با رفتار خود به کودک بفهمانند که متوجه مشکل او شده اند و هر وقت که کودک دوست داشته باشد، می تواند درباره آن صحبت کند.

هیچ گاه به زور از کودک نخواهید با مشکلش مقابله کند. برای مثال کسی که از آب می ترسد را به زور با خود به درون استخر نبرید، شاید او ترجیح می دهد در حالی که روی صندلی راحتی کنار استخر نشسته است، بازی بچه های دیگر را در آب تماشا کند و به تدریج که احساس امنیت کرد جلو بیاید و پاهای خود را در آب فرو کند و بر این تلاش باشد که بر ترسش فائق آید.

کسی که ترس را عادی و طبیعی بداند، خود پنداره مثبتی نسبت به خویشتن در ذهن خواهد داشت، زیرا خود را بی کفایت نمی داند.

سعی کنید این فکر را در فرزندتان تقویت کنید که همه- حتی پدر و مادر او- در شرایطی خواهند ترسید. والدین و یا وابستگان نزدیک کودک می توانند با تعریف داستان و یا خاطره ای از دوران کودکی خود، ترس را برای کودک هیجانی طبیعی جلوه دهند.

با پذیرش ترس نوجوانمان، می توان به او فهماند که بسیاری از نگرانی های دوران او- برخلاف ترس های بزرگسالان که اغلب پایدار و همیشگی هستند- موقتی و گذرا هستند و اغلب بدون هیچ اقدامی از بین خواهند رفت. سعی کنید همیشه خصوصیات برجسته او را- هر چند هم که ناچیز و کوچک باشند- تحسین کنید.

با بزرگ جلوه دادن شهامت های کوچک فرزندتان، او را حمایت کنید و به او اعتمادبه نفس ببخشید تا برای گام های بعدی در جوانی و بزرگسالی اش انگیزه و تمایل داشته باشد.

سزاوار