میراث معنوی مهم‌تر است یا میراث مادی؟

میراث فرهنگی امروزه به عنوان مفهومی جامع در میان تمام مردمان جوامع مختلف شناخته می‌شود؛ مفهومی که از آن می‌توان به این نکته دست یافت که انسان‌های این زمانه به هر راه ممکن به دنبال هویت می‌گردند، هویتی که بخشی از شاکله وجودی‌شان را تشکیل می‌دهد.

میراث فرهنگی امروزه به عنوان مفهومی جامع در میان تمام مردمان جوامع مختلف شناخته می‌شود؛ مفهومی که از آن می‌توان به این نکته دست یافت که انسان‌های این زمانه به هر راه ممکن به دنبال هویت می‌گردند، هویتی که بخشی از شاکله وجودی‌شان را تشکیل می‌دهد.

این مردمان خواه می خواهند قبیله ای از یاد رفته در قلب آمازون باشند که میراثشان را زبانی می دانند که فقط خودشان می توانند با آن تکلم کنند یا حتی مردمانی در جنوبی ترین نقطه فرانسه که تکه های کاسه های سفالی قرون وسطی را در یک موزه شیک فرانسوی نگاه می دارند.

از این موارد زیاد است. کافی است دور و برتان را نگاه کنید. به خودتان، به لهجه و به نوع پوشش تان. میراث انسانی تنیده بر رفتارهای انسانی است.

برخی به اشتباه تنها میراث منقول یا مادی را میراث فرهنگی می پندارند و مهم تر از آن تصور می کنند که به عنوان مثال نگهداری از یک جام به جای مانده از چند سده پیشتر مهم تر از میراثی است که اکنون با آن می توانند سخن بگویند.

این روزها در بسیاری از محافل دوستدار میراث فرهنگی کشورمان (چه رسمی و چه غیررسمی) می توان با بی شمار آدم هایی روبه رو شد که برای کارهای نشده و شده میراث فرهنگی ایران حرفی برای گفتن دارند.

به عنوان مثال مدیران تا شش نسل پیش این سازمان عریض و طویل را یک جا سر می برند که چرا در فلان موضوع فلان کار را نکرده اند یا بدتر، فلان کار را کرده اند.

چیز جدیدی نیست زیرا معترضان نه در ایران با این سابفه درخشان فرهنگی بلکه در تمامی دنیا همیشه به مسائل مرتبط با میراث فرهنگی دغدغه مند و معترضانه برخورد می کنند اما نکته ای که در میان نطق های عریض و طویل بسیاری از ایشان پنهان می ماند، پاسداری شخصی هر یک از ایشان از میراث ناملموسی است که هر یک به ارث برده و البته نمی دانند که میراث فرهنگی ناملموس اگر از میراث مادی مهم تر نباشد، کمتر از آن نیست.

به عنوان مثال بسیاری از این دوستان دغدغه مند در حرف زدنشان برای اثبات این که نطق کارشناسی می کنند از هر جمله چند کلمه ای را انگلیسی بیان می کنند. تا اینجایش که میراث دار خوبی برای زبان فارسی نیستند، اما کار به اینجا ختم نمی شود و در ادامه نوع پوشش شان را که نگاه می کنی یا مواردی دیگر مانند پایبندی به میراث های اخلاقی ایرانی ـ اسلامی شان را که می بینی متوجه می شوی که نه تنها میراث داران خوبی نیستند، بلکه دشمنان این میراث ایرانی به جای مانده از گذشتگان نیز شاید به زبانی لقب گیرند.

میراث داری فرهنگ و تمدن فقط به حراست و صیانت از اقلام منقول به جای مانده از گذشتگان نیست بلکه این اقلام بهانه ای می شود تا فرهنگ و تمدن یک کشور یا یک سرزمین به یادمان بیاید و ما همان طور که آن را تحویل گرفته ایم به نسل بعد منتقل کنیم.

مهدی نورعلیشاهی