غروب دهمین آفتاب دلدادگی

توفانی عجیب در رگ های جهان شناور است. ابرهای عزا در هوای چشمانم بی تابی می کنند و بغضی به وسعت تاریخ، حنجره ام را نشانه رفته است.

«نقی» نامی که فخر آسمان است / تلفظ کردنش حظ دهان است / به هر دیوار این دنیا نوشتیم / «نقی» زیباترین نام جهان است.

توفانی عجیب در رگ های جهان شناور است. ابرهای عزا در هوای چشمانم بی تابی می کنند و بغضی به وسعت تاریخ، حنجره ام را نشانه رفته است.

هزاران آه و افسوس که دست غریبی، خاک یتیمی بر سر جهان پاشیده است.

تاریکی عمیقی برسر واژه های حیرانم خیمه زده است و از داغ غروب دهمین آفتاب دلدادگی، دلم مچاله شده است.

ای دهمین پنجره ای که به سمت بهشت گشوده شده است.

خواستم برای دل های ناآرام از روشنای فروزنده تو بنویسم. آرام قلم به دست گرفتم اما:

با سر انگشتم نوشتم آه... باران گریه کرد

پشت شرمِ شیشه جاری شد خرامان گریه کرد

ای جوان ترین معصوم!

می گویند در هشتمین بهار عمرت، بار امانت امامت بر شانه های جوان اما سترگت گذاشته شد و از آن روز «هادی» مردم شدی.

حاکمان کور دل، تو را از مدینه به سامرا بردند تا بلکه طلایه های نور تو را خاموش کنند. چه تصور باطلی است این که بتوان خورشید را به تبعید فرستاد یا در اردوگاه نظامی «عسکر» تحت نظر گرفت.

اصلا کدام سیاهچال می تواند بهار را در تصرف خود داشته باشد و مگر کدام زنجیر می تواند نگاه بهشتی ات را به بند در آورد.

تو آنقدر بزرگ و با شکوه هستی که حتی سکوتت از هزاران فریاد بلندتر و رساتر است و آنقدر در سلول های زمین و زمان تکثیر شده ای که دورترین ستاره گوشه آسمان هم از شعاع مهربانی ات بی نصیب نمانده است.

تنها یادگار از تو «زیارت جامعه کبیره» است که باعث نور چشم هایمان شده است.

حالا ولی در عزای تو، انـــــگار در یک شب بی سحر رها شده ام، با چشم هایی اشک آلود، که هنوز هم به دنبال ردی از نگاه مهربان توست. دستم را بگیر.

عبدالرحیم سعیدی راد