تزریق کن, عضله در بیاور

مردم می گویند

اکثر کسانی که سراغ بدنسازی می‌آیند، اول از همه قصدشان این است که ورزش کنند و هیکل‌شان را با ورزش بسازند. شاید اصلاً ساختن هیکل هم در درجه دوم اهمیت باشد یعنی برای اکثریت، هنگام شروع به تمرین در این رشته، معمولاً این مهم است که ورزش کنند و سلامت باشند اما کم‌کم بزرگ کردن عضلات می‌شود هدف اصلی و اینها به دنبال این هستند که هیکل‌شان را بسازند. این است که این هدف مهم می‌شود و عضله‌سازی می‌شود مایه فخر و مباهات.

مخصوصاً که بین هم‌باشگاهی‌ها چشم و هم‌چشمی هم باشد که دیگر مسابقه برای عضله‌سازی و برجسته کردن عضله‌ها صورت می‌گیرد. استفاده از داروهای مختلف هم کم‌کم به همین ترتیب شروع می‌شود و توجیه هم دارد. مثلاً اینکه این دارو ضرر ندارد یا اینکه همه چیزهایی که درباره ضرر داروها گفته می‌شود دروغ است. اما وقتی افتادی توی این وادی حاضری ضرر داروها را به جان خودت بخری، به قیمت اینکه عضلاتت از عضلات دیگران برجسته‌تر باشد.

من از دوران نوجوانی‌ام می‌رفتم باشگاه. برایم مهم بود که عضلاتم ورزیده باشند. مثلاً همیشه سعی می‌کردم با تمریناتم، عضلات سینه و شکم و بازوهایم را سفت کنم. علاوه بر اینکه دوست داشتم ورزش کنم، سفت کردن عضلات هم برایم مهم بود. هیچ وقت هم از هیچ دارویی استفاده نکردم مگر مکمل‌های غذایی که البته تاثیر چندانی هم نداشتند.

به خاطر همین هیچ وقت بازو و سینه آنچنانی در نیاوردم و بزرگی عضلاتم در حد طبیعی و عادی بود و خودم هم دوست داشتم همین طوری باشد. مدتی پیش مجبور شدم یکی از پاهایم را عمل کنم. پایم دو ماه در گچ بود و باعث شد عضلاتش خیلی ضعیف شود و از پای دیگرم خیلی لاغرتر شد. برای تقویت پایم بهترین راه، رفتن به باشگاه و انجام حرکات ورزشی با دستگاه بود که خوب هم جواب داد. من به بدنسازی به عنوان یک وسیله برای سلامتی نگاه می‌کنم و عضله درآوردن و پز دادن با عضلات برجسته برایم هیچ وقت هدف نبوده است.

برادرم چندین سال است که بدنسازی کار می‌کند. جوان است و هنوز ازدواج نکرده. یک مدتی خیلی افتاده بود توی تب تزریق دارو. پول‌های زیادی هم برای خرید این داروها می‌داد. حقوقش را می‌برد و دارو می‌خرید و می‌آورد که من برایش تزریق کنم. من هم شنیده بودم این داروها، مخصوصاً انواع تزریقی آنها خطرات زیادی برای سلامتی دارد. مخصوصاً این را شنیده بودم که بعضی از انواع آن باعث عقیمی مردان می‌شود. به خاطر همین، آمپول‌هایش را که قرار بود تزریق کنم، دور از چشمش با ویتامین‌های تزریقی معمولی که پزشکان تجویز می‌کنند عوض می‌کردم. اما بعد از مدتی این را فهمید و دیگر برای تزریق پیش من نمی‌آمد. هر وقت تزریق داروهایش را قطع می‌کرد، عضلاتش به شدت کوچک می‌شدند و قطرشان خیلی کم می‌شد. یعنی همه این عضلاتی که اینها می‌سازند، با دارو است، نه با ورزش. خوشبختانه مدتی است مصرف دارو از سرش افتاده و دیگر فقط به ورزش کفایت می‌کند.

در دانشکده ما یکی دوتا از پسرها بدنسازی کار می‌کنند و به نظر من هیکل‌های قناسی دارند. یعنی من فکر می‌کنم این حالت طبیعی برای بدن نیست که یک چنین شکل و قیافه‌ای به خودش بگیرد. ورزیدگی اندام با ساختن هیکل‌های توخالی فرق دارد. آسیب‌هایی که داروهای بدنسازی به بدن وارد می‌کند، جدی است و نمی‌شود آنها را ندیده گرفت.

با این دارو‌ها فوقش می‌شود بدن را چند سالی سرپا و زیبا نگه داشت اما کم‌کم آسیب‌های جانبی خودشان را نشان می‌دهند. در مرکز مشاوره‌ای که من در آنجا کار می‌کنم، دو تا مراجع دارم که هر دوشان چندین سال بدنسازی کار کرده‌اند و از انواع داروها هم استفاده کرده‌اند. در اثر استفاده از همین داروها، قشر خاکستری مغزشان آسیب دیده است و بر اثر این آسیب‌دیدگی، بخشی از حافظه‌شان دچار مشکل شده. مثلاً وقتی به دفتر من می‌آیند، آدرس خانه‌شان را توی جیب‌شان دارند تا برای برگشتن به خانه دچار مشکل نشوند. من باید راهنمایی‌شان کنم تا از کدام طرف بروند که گم نشوند.

من هرچه فکر کرده‌ام، نفهمیدم خاصیت ساختن چنین هیکل‌هایی چیست. نه‌تنها با دیدن افرادی که بدنسازی کار می‌کنند و عضلات پوشالی دارند لذتی نمی‌برم، بلکه احساس بدی هم بهم دست می‌دهد.

فلسفه پخش مسابقات «قوی‌ترین مردان ایران» یا «مردان آهنین» را هم از تلویزیون نمی‌فهمم. وقتی این مسابقه‌ها را می‌بینم، حس بدی بهم دست می‌دهد. احساس می‌کنم ممکن است قلب این آدم‌هایی که وزنه‌های به این سنگینی را جا‌به‌جا می‌کنند، بایستد یا اینکه کمرشان دچار مشکل شود. اگر فلسفه این کار، ادامه دادن رسوم پهلوانی قدیم است، به نظر من بدنسازی از پهلوانی قدیم الگوبرداری نشده است. ورزش‌های زورخانه‌ای که ریشه‌شان هم در فرهنگ و تاریخ کشور خودمان است، الگوی بهتری هستند تا بدنسازی که بومی نیست. هرچند این رشته هم یک رشته ورزشی است و به خودی خودش خوب و مفید است، اما به نظرم ورزش پرحاشیه و حتی خطرناکی است.