معجون غلیظ توهین به مخاطب

نگاهی به پیتزا مخلوط

واقعا علت ساخت اثری چون پیتزا مخلوط مشخص نیست و ابهامات بسیاری برروند تولید آن وارد است. اینکه بسیاری از دوستان حاضر در کمیسیون فرهنگی مجلس و معاونت سینمایی نظری در خصوص آثاری از این دست نمی دهند و در قبال توهین آشکاری که با اکرانشان به مخاطب می شود سکوت پیشه کرده اند عمق فاجعه را بیشتر می کند.

به شخصه متوجه تناقضات موجود در رویکرد نظری و عملی مدیریت فرهنگی نسبت به آثار سینمای ایران نمی شوم. توقیف برخی آثار خوش ساخت که بار انتقادی دارد و سکوت به ظاهر مصلحت جویانه در قبال آثاری دیگر که تنها با هدف تصاحب گیشه ساخته شده اند قواعد بازی در امر اکران را به سمت نوعی جانبداری حزبی از برخی کارگردان ها برده است; درمتن پیش رو به سوالات و ابهامات پیرامون این اثر پرداخته شده است.

سوال را اینگونه مطرح می کنم که پیتزا مخلوط با دستمایه قرار دادن کدام خط داستانی به روابط آدم های خود، سر و شکل بخشیده است؟

در پاسخ به این سوال نیازی به مقدمه چینی نیست زیرا فیلم خط داستانی مشخصی ندارد; با آدم های این فیلم ارتباط نمی گیریم، هیچیک را نمی شناسیم و با رفتارهایشان قرابت حسی نمی یابیم. مشکل بیش از هرچیز به نوع نگاه کارگردان برمی گردد که با تمرکز بر اجرای بداهه بازیگران کمیکش آنها را در حد تیپ محدود کرده است و حتی در بهره گیری از کلیشه های موفق اجرای آنها نیز به توفیق نمی رسد.

مجید صالحی بازیگر کمدی خوبی است و اگر به پیشینه بازی هایش نگاه کنیم متوجه می شویم که هرگاه فیلمنامه ای مناسب را به وی ارائه کرده اند به بهترین نحو از پس بازی در نقش ها برآمده است اما به راستی علت بازی بد صالحی در پیتزا مخلوط چیست؟ بداهه های این بازیگر و تکه کلام هایش نیز باعث خنده افرینی نمی شود و بدی ماجرا آنجاست که حتی گاه نوع بیان وی به شخصیت امیر در مجموعه سه در چهار، پهلو می زند یا حتی اجرایش معجونی ناهمگون از دیگر نقشآفرینی هایش در آثاری چون ازدواج در وقت اضافه و دلداده را به خاطر می آورد.

علی صادقی نیز با این بازی تمامی هوادارانش را نا امید کرد. کمدین جوانی که با درخشش در خانه به دوش ، بزنگاه و سه در چهار و همچنین بازی کوتاه و کنترل شده در ورود آقایان ممنوع نشان داده که جنس بازی ماهرانه در ژانر کمدی را با تمام زیر و بم هایش می شناسد اما به راستی چه بر سر این بازیگر آمده است که از طریق حرکت های چندش آوری چون بالا آوردن در دستشویی یا مزه پرانی های بی هدف و مشمئز کننده ای چون آنچه در سراسر این فیلم نشان می دهد خاطرات زیبای نقش آفرینی هایش را کمرنگ می کند.

اثر مبتذل پیتزا مخلوط باز هم این مساله را آشکار ساخت که نمی توان با جمع آوری گروهی از بازیگران مطرح به یک فیلم قابل قبول رسید بلکه قبل از هر چیز باید فیلمنامه ای داشت تا بتوان با آن یک طرح را به داستانی جذب کننده بدل کرد تا مجبور نباشیم با ارائه چهره ای زننده از شخصیت ملوک با بازی تاسف آور الیزابت امینی مثلا کمدی موقعیت بیافرینیم.

کارگردانی به شدت ضعیف حسین قاسمی جامی نیز نقطه مایوس کننده دیگری است که بیش از پیش حرکت نزولی آدم ها در سینمای ایران را هویدا می کند. شاید مخاطب به یاد بیاورد که کارگردان پیتزا مخلوط، زمانی اثری چون سیمرغ را ساخت که همچنان به عنوان مجموعه ای خوب در بازتاب حماسه آفرینی های هوانیروز از آن یاد می شود و حال به یک فیلم آشفته رسیده است که آزار روحی را به دنبال دارد. فیلم نه تنها در حوزه طراحی شخصیت و هدایت گروه بازیگران نقطه ضعف دارد بلکه به نظر می آید کارگردان را در سر صحنه نداشته است و انگار در همان روز اول به بازیگران گفته شده که در جلوی این دوربین هرچه دل تنگتان می خواهد بگویید.

در آخر تنها یک سوال از آقای رسایی نماینده کمیسیون فرهنگی مجلس دارم و آن اینکه رئیس، بهتر نیست که اینگونه آثار را توقیف کنید؟ می دانم جوابی ندارید جز توجیه و مصلحت، پس سینما را به ما بسپارید تا موج انحراف و ابتذالش را با قلم نقادمان درمان کنیم.

نویسنده : بهداد مینوی