گیشه به کجا چنین شتابان

ضرورت بازنگری بر روند فیلم های نازل سینمای ایران

پسر جوانی در نقش یک عاشق اما شیفته دو خواهر!، تبانی دو دوست برای اخاذی از همسر شرعی مرد، تاکید بر خیانت زن به همسر و موجه جلوه دادن دوستی های خیابانی پیش از ازدواج، استفاده از پوشش و آرایش زنان توسط مردان برای خنداندن مخاطب، استفاده از حرکات موزون برای حفظ گیشه، تبادل الفاظ رکیک میان دخترانی که مردان را در تور اخاذی گرفتار کرده اند و قصد انتقام دارند،

چنگ زدن به هر ابزاری برای ثروتمند شدن و... همه و همه حاصل سینمایی است که طی سال های اخیر سطحی خوانده می شود .

این روزها معضلات بی شماری دنیای سینما را تهدید می کند. این ادعای ما و مردم و مخاطبان سینما هم نیست. اظهارات بسیاری از کارگردانان، تهیه کنندگان و بازیگران و اکثر اهالی سینما نیزگویای این واقعیت است که سینما از معضل های زیادی رنج

می برد اما بسیاری از همین ناگواری ها محصول دامی است که تعدادی از اهالی سینما را به ورطه خود انداخته است و امروز به وجوه متفاوتی ظهور و بروز می یابد؛ گاهی در قالب فحاشی، گاهی خیانت و اغلب موارد هم ریختن قبح برخی روابط غیر عرفی و . . .

گزارشات مکرر صفحات روزنامه های ارزشی ، حتی نشریات زرد طی ماه های اخیر، از اظهارات سینماگران و دلخوری آنان نسبت به کاهش تعداد مخاطبان سینما به علت وفور اکران فیلم های سینمایی سطحی و پیش پا افتاده،همگی حکایت مفصلی از دنیای سینمای ایران است.

تعامل زنان و مردان با دیالوگ های کوچه بازاری، نیرنگ بازی در قشر تحصیل کرده و پول پرستی پیران و سالخوردگان، بی توجهی به ارزش های اخلاقی و هنجارهای اجتماعی در فیلم های به اصطلاح کمدی و سرگرم کننده! همچنین سیاه نمایی از وضعیت سیاسی اجتماعی روز هم ماجرای دیگری است که ماحصل سینمای ایران را طی چند سال اخیر تکمیل کرده است.

علاوه بر این، تعداد معدودی فیلم های ارزشی به جا مانده از جشنواره فیلم فجر هم که به تازگی فرصت اکران برای عموم مردم را یافته اند، زیر تیغ تیز انتقاد فیلم فارسی سازان نفس نفس می زنند و از کمبود اکسیژن به علت فضای محدود اکران رنج می برند .

زیاد دور نمی رویم. همین حالا که مخاطبان سینما با سینمای سطحی قهر کرده اند، تلاش برای

پایین آوردن فیلم طلا و مس از پرده سینماها که برخی مطبوعات هم بدان اشاره داشتند رقابت تنگاتنگ اصالت و ابتذال را به صحنه آورد تا جایی که مجادله شدت گرفت و یکی از سایت های خبری از تلاش برخی دست اندرکاران اکران فیلم های مبتذل برای پایین آوردن این فیلم از اکران سینماها خبر داد.

این در حالی است که منتقدان نیز این فیلم را اتفاق فرخنده ای در سینمای ایران دانستند که سطح سلیقه مخاطب را ارتقا و مخاطب را با سینمای راستین آشتی داده است.

● مردم، ناراضی از فیلم های سینمایی

علت قهر عمده مخاطبان با سینما، سرگرم بودن مردم با دیگر ابزارهای اوقات فراغت نیست. مشغله هم نمی تواند دلیل خوبی برای نرفتن به سینما باشد همچنان که مخاطبان پروپاقرص سینما ثابت کرده اند اوقات امتحانات، فصل سرد و برفی یا روزهای گرم و آفتابی هیچ یک مانع از حضور در سینما نشده اند.

بنابراین حضور در میان مردم و نشستن پای صحبت های آنان بهترین فرصتی است تا علت فقدان صف های طویلی که روزی برای اخذ بلیط صرف می شد را دریابیم.

« فرصتی برای تماشای فیلم ندارم. سینما دیگر سینما نیست. اگر بخواهم فیلم هم ببینم ترجیح می دهم فیلم خارجی تماشا کنم. اینها که می سازند که فیلم نیست.»

احسان یکی از همین مردمی است که در میدان ولیعصر(عج) با او روبرو می شویم و ضمن اشاره به اظهارات فوق در گفت و گو با گزارشگر کیهان اینطور توضیح می دهد: خیلی وقت است که به سینما نرفته ام چون دیگر علاقه ای به فیلم های ایرانی ندارم. تولیدات جدید سینمای ایران محتوایی ندارد که بخواهم اوقات فراغتم را صرف سینما کنم. فیلم های خارجی را برای گذراندن وقت و سرگرمی مفیدتر می دانم.

وی همچنین ادامه می دهد: محتوای سطحی فیلم ها در تولیدات دیده می شود. فیلم های جدی یا کمدی هیچ کدام محتوا ندارند و در اغلب فیلم ها می توان آخر آن را حدس زد چون کاملا مشخص است.

خانم و آقای یوسفی که به ادعای خودشان تازه به ایران بازگشته اند را هنگام ورود به سینما می بینیم.

آقای یوسفی که نظر خاصی راجع به سینما ندارد و صرفا برای گذران فراغت ترجیح داده به سینما بیاید، به خبرنگار سرویس گزارش کیهان می گوید: اگرچه هیچ وقت حاضر نشدم در سینماهای آن کشور حضور یابم اما هر وقت احساس نیاز می کردم به سراغ اینترنت می رفتم و به راحتی فیلم های ایرانی را دانلود می کردم. وی ادامه می دهد: البته فیلم ها محتوای خوبی نداشتند و گاها برای سرگرمی بود.

خانم یوسفی هم تاکید دارد که هیچ علاقه ای به سینما و تماشای فیلم های سطحی آن ندارد و امروز به اصرار همسرش حاضر شده ساعتی را در سینما بگذراند.

● کیفیت، حلقه گمشده سینمای ایران

فقدان کیفیت فیلم فارسی های تولیدی و نقش آفرینی تکراری برخی هنرپیشه ها در آثار بعضی کارگردانان مبتذل ساز موضوعی است که سردر سینماها را قرق کرده است.

نیک آئین از مخاطبانی است که هنگام خروج از سینما با وی مصاحبه می کنیم.

وی کیفیت را حلقه گمشده سینمای ایران می داند و در توضیح بیشتر می گوید: فکر می کنم سازندگان فیلم ها ابتدا این فیلم ها را می سازند بعد به این فکر می افتند که چه فیلمی از آب دربیاید.

این جوان ۳۰ ساله در ادامه اظهار می کند: تصاویر سر در سینماها معرف خوبی برای مراجعه یا نرفتن به سینما است. امروزه از ظاهر فیلم ها می توان تشخیص داد فیلم ها محتوا دارند یا نه. به اعتقاد من از هر ۱۰ فیلم شش مورد آن مبتذل هستند.

وی معیار سنجش خود از مبتذل دانستن فیلم ها را بی تفاوت کردن مخاطب نسبت به فیلم های سطحی از سوی سینماگران می داند و تصریح می کند: پس از تماشای فیلم و هنگامی که از سینما خارج می شویم هیچ برداشت خاصی نسبت به فیلم نداریم. نه خندیده ایم و نه گریسته ایم و نه چیزی یاد گرفته ایم! هیچ اتفاقی در ذهن مخاطب نمی افتد فقط هزینه ای پرداخت شده و بس! حتی گاهی پشیمان می شویم که چرا به سینما آمده ایم در صورتی که می شد فراغتم را طور دیگری سپری می کردم.

وی پیشنهاد خود را به منظور بهتر شدن وضعیت فیلمنامه ها اینطور بیان می کند: فیلمنامه ها پیش از تولید نیاز به بررسی کارشناسانه دارند. بهتر است از مخاطبان نظر سنجی شود تا مطابق نیازهای آنها فیلم ساخته و تولید شود.

این ادعا اینجا اثبات می شود که نسرین کاظمی مقدم مدیر حوزه علمیه شهیده بنت الهدی صدر حاصل جلسات نقد فیلم ماهانه را از طریق این حوزه، بی توجهی برخی فیلم ها به مفاهیم اسلامی و خیانت بزرگ این تولیدات عنوان می کند.

وی ضمن اشاره به اکثر فیلم هایی که اخیرا اکران شده اند می گوید: به غیر از تعداد معدودی از فیلم ها، مابقی مظاهری از مفاهیم اسلام را بازگو نمی کنند و مدت ها آسیب آن ها را در جامعه شاهد بوده ایم.

این مدرس حوزه سازندگان برخی از این تولیدات را افرادی برمی شمارد که از همه سهمیه شان استفاده می کنند. برعکس اسم جذاب که خیلی ها را به سینما می کشاند ولی متاسفانه خیانت خیلی بزرگی را مرتکب می شوند.

● گردباد ابتذال در مزرعه سینما

سخیف، مبتذل، فیلم فارسی، کم ارزش و سطحی نام هایی است که اهالی ارزش گرای سینما بر فیلم های پیش پا افتاده گذاشته اند.

تولید آثار سینمایی سخیف که البته به گفته کارشناسان به سال ۷۶ باز می گردد با مرور زمان فرصت عرضه اندام یافت تا جایی که با مبالغ یک میلیارد تومانی گیشه را صاحب شد.

جذب گیشه با ادعای پاسخگویی به نیاز مخاطب عام دلیلی است که تولیدکنندگان فیلم های سطحی بر تولید هرچه بیشتر این فیلم ها ذکر می کنند.

● اما آیا به راستی مخاطب عام طالب چنین آثاری است؟

جواد اردکانی کارگردان فیلم سینمایی به کبودی یاس در گفت و گو با خبرنگار سرویس گزارش کیهان تولید فیلم های سطحی را پدیده پیچیده اجتماعی می داند که با مترهای صنفی نمی توان آن را تبیین کرد.

وی می گوید: در صنعت فیلم سازی افرادی هم هستند که دنبال محورهای راحت می گردند تا اینکه چنین فیلم هایی تولید می شود. به اعتقاد من مدیریت سینمایی برای بازگرداندن مخاطب به سینما باج می دهد که بخشی از هزینه های آن در حوزه اخلاقیات است. این فیلم ها از بعد دیگر مطالبه ذائقه مردم است. این که چرا جامعه به این مساله رسیده و فیلم های سطحی و نازل پرفروش شده اند به وضعیت عمومی اجتماع برمی گردد. البته ابتذال فقط در سینما نیست بلکه در اقتصاد و اجتماع هم وجود دارد.

این کارگردان باسابقه تصریح می کند: درمان وضعیت فعلی سینما با حرکت چکشی قهری و بدون توجه به پشتوانه های آن مقدور نیست . باید درمان کرد البته با چند قرص مسکن و کم کردن علایم بیماری و درمان مقطعی علاج پذیر نیست،بلکه باید به ابتذال نگاه فراگیر داشت. اردکانی همچنین اظهار می کند: موضوع اخلاق مدتی است رها شده و جزء اولویت ها نیست.

بلکه باید قبل از هر چیز به این فکر کنیم که چگونه ذائقه های مختلف را به سینما بازگردانیم. ممانعت از نمایش فیلم های خارجی به این دلیل که مبتذل هستند و به ازای آن تولید و اکران فیلم های داخلی مبتذل تنها با این بهانه که در داخل ساخته شده اند حرکت روبه جلو نیست. سینمای ایران فیلم های سالم می خواهد. حتی اگر فیلم ها سرگرم کننده و کمدی هم باشند نباید سلامت سینما خدشه دار شود. با برنامه های کوتاه مدت چهار و پنج ساله نمی توان مشکلات را حل کرد.

● مخاطبان تحصیل کرده و فیلم های سطحی

به اعتقاد برخی از اهالی سینما، اضافه شدن تقریبا ۳۰ سالن سینمایی به ناوگان سینمایی کشور طی سال های اخیر نتوانست این توقع که سینمای ایران با افزایش تعداد مخاطبان فیلم بین روبرو باشد را جامه عمل بپوشاند.

به ادعای کارشناسان سینما، افت چشمگیر مخاطبان سینما به ویژه در سال ۸۹ افزایش یافت اما با افزایش تعداد سینماها تقریبا هیچ یک از فیلم ها حتی با فروش بلیط ۴۰۰۰ تومانی هم نتوانستند فروش میلیاردی داشته باشند.

همین موضوع بهانه ای است که این روزها اهالی سینما جلسات کارشناسانه ای به منظور کشف علل کاهش مخاطبان سینما ترتیب دهند اما آیا این جلسات به جذب مخاطب خواهد انجامید؟ در حالی که برخی کارگردانان به جای دقت در آثار تولیدی نازل تلاش می کنند اشکال را به برنامه های آن سوی آب ها نسبت داده و شبکه های ماهواره ای را علت اصلی فرار مخاطبان سینما جلوه دهند.

جهانگیر الماسی بازیگر با سابقه تلویزیون و سینما در گفت و گوی خود با خبرنگار سرویس گزارش کیهان عقیده دارد اغلب فیلم هایی که ساخته می شوند سطحی هستند به همین علت تعداد مخاطبان سینما در حال کاهش است. چرا که اکثر مخاطبان از اقشار تحصیل کرده هستند و با تولیدات سطحی ارتباط برقرار نمی کنند.

وی ضمن اشاره به ظرفیت و پتانسیل سینما و تلویزیون در تربیت نسل جوان تصریح می کند: اگر از توانایی های سینما و تلویزیون برای تربیت فرهنگی مخاطبان جوان استفاده کنیم به اهداف توسعه کشور هم دست خواهیم یافت. اگر به جوانان در جشنواره ها بها دهیم آثار موثر و مفید فرهنگی برای مخاطبان جوان ساخته می شود.

الماسی گفت و گویش را اینطور ادامه می دهد: در عرصه فیلم کوتاه برای جوانان هم کم توجهی شده در حالی که سال های زیادی است جوانان در این فضا فعالیت های جدی درخوری داشته اند.

- بعد از ظهر جمعه فرصت خوبیه بریم سینما

- سینما با اون فیلم های عجیب و غریب مثلا کمدی یا اجتماعی و اون همه هزینه بلیط ؟!

- خب می تونیم سه شنبه بریم که بلیط نیم بها است.

- به جای اینکه نفری ۴۰۰۰ تومان بابت بلیط بدهیم خب یک فیلم می گیریم ۱۵۰۰ تومان. تازه یک دی وی دی با هشت فیلم سینمایی جدید ۱۰۰۰ تومان!

- خب سی دی و فیلم هم که همیشه هست. بهتره بریم پارک .

این دیالوگی است که امروزه برای صرف اوقات فراغت میان اعضای خانواده ها رد و بدل می شود و البته خود اهالی سینما هم بدان کاملا واقف و آگاهند.

سینما دیگر مشتری ندارد. این هم اپیدمی سینما البته حاصل تقریبا دهه ۷۰ به این طرف است که مبتذل سازی و تقلید تکراری از فیلم های سطحی و دون ارزش سال های پیش از انقلاب اسلامی باب شد و دلزدگی مخاطبان سینما را به ارمغان آورد.شاید آن روزها که فیلمنامه نویسان دیالوگ های مبتذل سازان دهه های پیشین را کپی می کردند یا کارگردانان که برای ساختن آثار بزن بروی به قول خودشان گیشه پسند! سر صحنه فیلمبرداری با سی دی فیلم های قدیمی می آمدند تا مبادا صحنه ای را جا بیاندازند و پلانی را حذف کنند فکرش را نمی کردند چه بلایی بر سر سینمای یادگار از فیلم سازان عرصه سینما می آورند و مخاطبانی که برای تماشای فیلم ها سراز پا نمی شناختند و بعد از خروج از سینما حتما اولین توصیه شان به دوستان و آشنایان، تماشای همان فیلم بود، که این موضوع واکنش آحاد مردم و البته اهالی فرهنگ را دربر داشت اما آیا امروز هم واقعا سینمای ایران می تواند به دوران اوج خود بازگردد؟

به ادعای برخی از صاحبنظران در عرصه فیلم سازی، نمایش خانگی، همان سی دی های ارزان قیمتی که با فاصله اندکی از تولید فیلم وارد بازار می شوند و به نرخ های ارزانی فروخته می شوند سینما را به انزوا کشانده و مخاطبان را جذب سینما نمی کند.

این عده حتی معتقدند که طی ماه های اخیر شاهد استقبال خوب مخاطبان از عرضه سی دی فیلم هایی بوده ایم که موقع اکران زیر ۳۰۰ میلیون تومان فروخته اند.

همانطور که سیامک شایقی از کارگردانان با تجربه کشور در همین رابطه می گوید: مخاطبان سینما وقتی می توانند بعد از دو یا سه ماه سی دی فیلم های روی پرده را از رسانه ها تهیه کنند و به جای دو نفر حداقل ده نفر بنشینند و آن را در جمع خانوادگی ببینند به جای ۵۰ یا ۶۰ هزار تومان هزینه کردن، ۱۵۰۰ تومان هزینه می کنند و اتفاقا فیلم را در جمع خانواده می بینند که این موضوع عامل ریزش مخاطبان سینما است.

البته او ادامه می دهد مردم با پرداخت هزینه های اصلی زندگی خود برای دیدن فیلم و تفریحات سالم فرهنگی هنری صرفه جویی می کنند.

سوژه های تکراری هم دیگر بحثی است که یکی دیگر از کارگردانان بدان اشاره دارد و این موضوع را عامل ریزش مخاطب سینما مطرح می کند.

نادر مقدس عضو علی البدل شورای صنفی نمایش هم می گوید: با سوژه های تکراری نمی توان مخاطب را جذب کرد شاید گرانی بلیط سینماها در ریزش مخاطبان نقش داشته باشد اما با توجه به اینکه تعداد سالن های نمایش فیلم بالا رفته این مساله در فروش فیلم تاثیر زیادی ندارد.

● مردم چه می گویند؟

برای کنکاش صحت این ادعا وارد جمع مردم می شویم تا بیشتر پای مخاطبان واقعی سینما را به گزارشمان باز کنیم.

فریده مددی از مخاطبان سینمای اوایل انقلاب و عاشق فیلم های سینمایی دوران جنگ تحمیلی است که البته به قول خودش احساس خوبی نسبت به فیلم های سینمایی این روزها ندارد.

وی اگرچه حاضر به مصاحبه نمی شود اما در گفت و گوی کوتاه خود با خبرنگار سرویس گزارش کیهان به این نکته اشاره می کند که فیلم های سینمایی نه محتوایی دارد و نه ارزشی برای تماشا.

خانم مددی، مادر سه فرزند نوجوان است که تماشای برخی از فیلم های سینمایی را بدآموزی برای فرزندانش می داند و در همین خصوص اضافه می کند: در اغلب فیلم های سینمایی واژه ها و تعابیرنادرستی استفاده می شود که همان اصطلاحات بر سر زبان ها می افتد و حالا خانواده ها هستند که می بایست مدت ها وقت بگذارند تا فرزندشان را قانع کنند که از این عبارات که اغلب هم فحاشی است نباید استفاده کنند.

● سالن های تهی از مخاطب

وارد سالن انتظار یکی از سینماها که می شویم چندان استقبال خوبی را از فیلم های اکران شده نمی بینیم.

این موضوع البته در سالن های نمایش دیگر سینماهایی که این روزها به بهانه تهیه گزارش و مصاحبه با مخاطبان سینما مراجعه کرده ایم هم مشهود است.

آقای پیرانی که مخاطب فیلم های کمدی سینما است به خبرنگار سرویس گزارش کیهان می گوید: فیلم ها برای سرگرمی و غفلت از مشکلات زندگی خوب است البته نه اینکه محتوای جذابی داشته باشند. خب اینها سلیقه ای است. بعضی از مخاطبان کمدی را به شکل امروزی می پسندند و خیلی ها هم از سینما قهر کرده اند.

وی تقویت محتوای فیلم ها، دعوت از هنرپیشه های مطرح و تبلیغات وسیع در سطح شهر را در جذب مخاطب موثر می داند. اگر قیمت بلیط گران هم باشد در صورتی که فیلم مورد پسند و جذاب و با کیفیت باشد ارزشش را دارد. اما ۳۰۰۰ یا ۴۰۰۰ هزار تومان برای تماشای فیلم هایی که امروز روی پرده سینما هستند خیلی گران است.

● سینما ارزانتر از تئاتر

«خیلی کم به سینما می آیم. اما بعضی از فیلم ها خوب است و ارزش دیدن دارند. »

محمد گوهری با اشاره به این عبارات به گزارشگر کیهان می گوید: نسبت به هر کالایی که در بازار حساب کنیم سینما قیمت معقول تری دارد اما باید جذاب باشد. به طور مثال تئاتر قیمت بالاتری دارد تا سینما، خب مردم ترجیح می دهند به سینما بروند تا به دیدن تئاتربیایند.

سمیه زمانی هم می گوید: خیلی وقت هست که به سینما نیامده ام چون فرصت ندارم. البته کیفیت نازل فیلم ها مشوقی برای تماشا نیست. استفاده از چند بازیگر با نقش های تکراری، سوژه های تکراری و دم دستی رغبتی برای رفتن به سینما نمی گذارد.

نیک سرشت هم که کارمند یکی از ادارات دولتی است اوقات فراغتش را به سینما آمده تا خستگی یک هفته تلاش و کوشش را با تماشای یک فیلم رفع کند.

وی با رد این ادعای فیلمسازان که مشکلات اقتصادی یا عرضه سی دی فیلم ها در بازار کاسبی سینماها را کساد کرده است به گزارشگر کیهان می گوید: سینما اگر سینما باشد و ارزش های فرهنگی و اجتماعی را حفظ کند با عرضه چند تا سی دی فیلم و بی پولی مردم از رونق نمی افتد.

البته افراد دیگری هم هستند که فیلم های کمدی را می پسندند اما فقط برای سرگرمی و گذران وقت.

مسئول فروش بلیط یکی از سینماها دیگر شخصی است که برای گفت و گویی چند دقیقه ای به سراغش می رویم.

وی که البته مشتری ندارد و هر از گاهی موفق به فروش بلیط می شود، در پاسخ به سوالاتمان از وضعیت فیلم های سینمایی اظهار رضایت کرده اما مشکل عمده کاهش تعداد مخاطبان سینما را نبود تبلیغات مناسب برای فیلم ها در سطح شهر و تیزرهای ضعیف عنوان می کند.

وی نیز کیفیت فیلمنامه همچنین نوع بازی هنرپیشه ها را عنصر موثری در جذب مخاطب می داند که نیازمند توجه فیلمسازان است.

● کیفیت نازل فیلم ها و فریاد سینماداران معترض

سینماداران از اعضای خانواده سینما هستند که نسبت به کیفیت نازل و سطحی برخی تولیدات سینمایی معترضند.

سیروس یگانه مدیر سینما آفریقا دیگر فردی است که پای حرف هایش می نشینیم تا علت ریزش مخاطبان سینما را از نظر وی جویا شویم.

وی که ترجیح می دهد در دفتر کارش مصاحبه کند در گفت و گو با خبرنگار سرویس گزارش کیهان اینطور توضیح می دهد: گران بودن بلیط سینما موضوع مهمی است اما خوراک سینما فیلم خوب است. فیلمی که مردم می پسندند نه آن چیزی که فیلمساز بدون توجه به نظر مردم بسازد. بسیاری از فیلم ها جاذبه ندارند و دافعه آنها بیشتر از جاذبه شان است. دلسوزان سینما اگر واقعا به فکر سینما هستند باید فیلم خوب بسازند. اگر فیلم خوب باشد تا مدت ها در ذهن مخاطب می ماند و تاثیر گذار خواهد بود.

وی همچنین ادامه می دهد: البته عرضه سی دی فیلم ها با فاصله اندک از اکران هم مساله دیگری است که معضلات سینما و سینماداران را افزایش داده است در واقع این مشکل، ضربه شدید به سینمای ایران است.

یگانه با تاکید بر ساخت فیلم های متناسب با نیاز مخاطب می گوید: باز هم می گویم فیلم های خوب ماندنی می شوند و تنها راه جذب مخاطب ساختن فیلم خوب است. فیلمسازانی هستند که ادعا می کنند فیلم خوبی ساخته اند اما وقتی مردم استقبال نمی کنند یعنی فیلم خوبی در نظر مردم نبوده است.

وی ضمن تاکید بر احترام به مخاطبان سینما می گوید: کمک های دولت به سینماها هم می تواند بسیاری از مشکلات را حل کند. برای نحوه پخش مشکل داریم. سالن ها مجهز باید شوند و هزینه بر است که در صورت یاری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی می توان بخشی از مشکلات سینماداران را در تعامل با مخاطبان کاهش داد.

● محدودیت عرصه برای تولید فیلم های سطحی

وفور تولید آثار مبتذل سینمایی به همراه کپی برداری از فیلم های دهه ۴۰ و ۵۰ از سوی مسئولان مربوطه در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم تایید می شود.

سید علیرضا سجاد پور که هشت ماه از زمان ریاستش در مرکز نظارت و ارزشیابی معاونت سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی می گذرد در همین خصوص به گزارشگر کیهان می گوید: این تولیدات حاصل سیاست گذاری کاملا اشتباه در سینمای ایران است که با آغاز دوران اصلاحات باب شد و بستر انحراف و تسلط سینمای مبتذل را در کشور فراهم کرد.

وی با تاکید بر اراده جدی مرکز نظارت و ارزشیابی معاونت سینمایی مبنی بر تنگ کردن تولید آثار سخیف اظهار می دارد: برخی با سوء نظر طی ماه های اخیر این مباحث را مطرح می کنند تا مدیریت جدید را زیر سوال ببرند درحالی که باید توجه داشت اکران سینماها حاصل برنامه ریزی یک ساله است و فیلم های حاضر در زمان مدیریت قبلی مجوز اکران گرفته اند که نمی توان هر لحظه امضای مدیران را متوقف کرد.

سجاد پور ادامه می دهد: تولید فیلم های پوچ و بی محتوا موجب دلزدگی مخاطبان شده و دقیقا ریزش مخاطب مشهود است. بخشی از آثار روشنفکرنمایانه است که قصد سیاه نمایی دارد اما معاونت سینمایی اولویت برنامه هایش را به برخورد با آثار سطحی داده است. پرهیز از پاستوریزه بودن با حفظ خطوط قرمز و تحفیظ ارزش های دینی و فرهنگی و اجتماعی برنامه معاونت در اعطای مجوز است.

همچنین تلاش می کنیم فضا را تا جای ممکن برای فیلم های سطحی تنگ کنیم و اکران آن ها را محدود نماییم، حتی قراردادها را به تعویق انداخته ایم و درصدد هستیم تا جدول اکران را خودمان ببندیم. وی البته تولید فیلم های سینمایی تفکربرانگیز و ارزشی را در قالب فیلم های خانوادگی، کودک، مخاطب خاص و موضوعات سیاسی و اجتماعی نیاز مخاطب دانسته و نسبت به تولید چنین آثاری توصیه می کند.

پریسا جلالی