این فیلم ها برای چه کسانی می توانند جذاب باشند

علاقه مندان به سینمای ایران می توانند, در این مطلب با فیلم های در حال اکران آشنا شده و فیلم محبوب خود را انتخاب کنند

علاقه مندان به سینمای ایران می توانند، در این مطلب با فیلم های در حال اکران آشنا شده و فیلم محبوب خود را برای تماشا انتخاب کنند.

چ (ابراهیم حاتمی‌کیا):

برای چه کسانی ممکن است جذاب باشد؟

به هر حال یکی از فیلم های مهم امسال است و برای کسانی که اتفاقات سینمای ایران و فیلم‌های مطرح را دنبال می‌کنند، می‌تواند اولین گزینه اکران نوروز باشد. همین طور برای طرفداران سینمای حاتمی‌کیا و افرادی که کنجکاوند تا ببینند که او برشی از زندگی شخصیت مهمی چون شهید چمران را چگونه و از چه موضعی روایت کرده است. از طرفی چ فیلم پرحاشیه‌ای هم بود. از دعواهای مفصل عرب نیا با حاتمی‌کیا بگیرید تا هزینه بالای تولید. هستند کسانی که می‌خواهند ببینند حاصل کار چگونه از آب در آمده است.

دیدگاه: از لحاظ تکنیک کارگردانی و مسائل فنی یکی از فیلم‌های شاخص چند سال اخیر است. حاتمی کیا بعد از چند فیلم ضعیف، با این فیلم به دوران خوبش بازگشته است. از طرفی کار حسین جعفریان فیلمبردار نیز شایسته توجه است. می‌گویند ویتوریو استورارو در دوران جشنواره از فیلمبرداری چ خوشش آمده بود. با این وجود چ مشکل فیلم‌نامه دارد. مشکلی که فیلم را در لحظاتی از نفس می‌اندازد. این‌جا هم حاتمی کیا مثل همیشه، درام فیلم را فدای پیام‌های مورد نظرش کرده. شعار تبلیغاتی فیلم هست: «آخرین حرفِ ابراهیم حاتمی‌کیا.» شعاری که ثابت می‌کند حاتمی‌کیا بیش از هر چیز به حرفی که می‌خواهد بزند علاقه دارد و حاضر است خیلی چیزها را فدای این حرف کند. البته چ حرف دارد. ویژگی‌ای که در سینمای ما متاسفانه کمتر گیر می‌آید. حاتمی‌کیا در این فیلم به نوعی شخصیت چمران را بهانه کرده تا نسبت به اتفاقات سیاسی سال‌های اخیر واکنش نشان دهد. او در این فیلم ماجراهایی را به تصویر می‌کشد که ما را یاد کشمکش‌های سیاسی این روزهای ایران می‌اندازند. کشمکش‌هایی که به جز در یکی دو مورد!، در فیلم به نفع مردم تمام می‌شوند.

طبقه حساس (کمال تبریزی):

برای چه کسانی ممکن است جذاب باشد؟

برای کسانی که در روزهای ابتدای سال می‌خواهند یک فیلم کمدی هر چند نه چندان قابل قبول ببینند. همین‌طور برای طرفداران رضا عطاران. طبقه حساس اگر چه فیلمی شاخص در کارنامه حرفه‌ای کمال تبریزی و پیمان قاسم‌خانی به حساب نمی‌آید، اما برای یک بار دیدن در کنار خانواده می‌تواند گزینه بدی نباشد. کسانی که در ابتدای سال حوصله دیدن فیلم‌های جدی را ندارند و می‌خواهند به شوخی‌های عطاران در نقشی متفاوت بخندند، طبقه حساس بهترین پیشنهاد است.

دیدگاه: انتظار از تیم عطاران، قاسم‌خانی و تبریزی بیش از همین چند شوخی بامزه بود. ایده مرکزی طبقه حساس می‌توانست یک ایده فرعی در فیلم‌نامه‌ای از پیمان قاسم‌خانی باشد، نه این‌که کل فیلم بر اساس آن پیش برود. باید قبول کرد که طبقه حساس برای کسی که ورود آقایان ممنوع و یا سن پترزبورگ را نوشته، یک پسرفت جدی به حساب می‌آید. این فیلمی است که در زمینه پیش‌برد داستان و گسترش ایده مرکزی نمی‌تواند چندان موفق عمل کند و تنها به لطف توانایی‌های بالای عطاران در اجرای شوخی‌های مختلف، مخاطب را سرگرم نگاه می‌دارد. تبریزی نیز تلاش کرده یک اجرای استاندارد از فیلم‌نامه ارائه دهد و شوخی‌های جالبی چون صحبت با مرده را به خوبی به تصویر درآورد. با این وجود نتیجه نمی‌تواند از سطح یک کمدی متوسط فراتر برود و به فیلمی تبدیل شود که بتوان آن را مثل لیلی با من است و یا مارمولک، بیش از یک بار تماشا کرد.

خط ویژه (مصطفی کیایی):

برای چه کسانی ممکن است جذاب باشد؟

خط ویژه از آن فیلم‌هاست که می‌تواند طیف گسترده‌ای از مخاطبان سینمای ایران را جذب کند. از آن فیلم‌هایی که می‌توان با خیال راحت دیدنش را به دیگران نیز توصیه کرد. خط ویژه از معدود فیلم‌های جشنواره بود که به هدف جذب مخاطب ساخته شده بود. فیلمی که به لطف فیلم‌نامه قابل قبول و شخصیت‌های متنوعی که دارد، مخاطب را تا انتها با خود همراه می‌کند. خلاصه اگر دوست دارید در روزهای ابتدای سال یک فیلم خوب ببینید و بعد از بیرون آمدن از سالن سینما حسرت هدر رفتن پول و وقت‌تان را نخورید، خط ویژه یک انتخاب مناسب است.

دیدگاه: یک فیلم استاندارد و سرگرم کننده. فیلمی که هدف‌اش درست تعریف کردن داستان و همراه کردن مخاطب است و به این هدف نیز می‌رسد. خط ویژه نه ادعا دارد و نه قرار است یک اثر ویژه باشد. درست مثل فیلم قبلی کیایی، ضد گلوله. این فیلمی است که هم در فیلم‌نامه و هم در اجرا نمره قبولی می‌گیرد و مخاطب را سر خورده نمی‌کند. در سینمایی که فیلم‌ها معمولا برای ضد حال زدن ساخته می‌شوند، خط ویژه فیلمی است که تماشاگرش را با حال خوب و انرژی به خانه می‌فرستد. فیلمی که حتی ایده‌های سیاسی و اجتماعی مد نظرش را نیز به گونه‌ای در تار و پود داستان‌اش پنهان می‌کند که توی ذوق نزنند.

معراجی‌ها (مسعود ده‌نمکی):

برای چه کسانی ممکن است جذاب باشد؟

آن‌ها که فیلم‌های ده‌نمکی را نمی‌پسندند که تکلیف‌شان معلوم است. اما معراجی‌ها حتی ممکن است طرفداران اخراجی‌ها را نیز سرخورده کند. با این وجود آن‌ها که توقع‌شان از سینما در سطح سریال‌های بی‌کیفیت عید و ماه رمضان است، احتمالا از دیدن این فیلم هم راضی خواهند بود. معراجی‌ها چیزی در حد و اندازه‌های سریال دارا و ندار است، حالا با مقداری جلوه‌های ویژه اضافه!

دیدگاه: فیلم‌های قبلی ده‌نمکی حتی اگر از لحاظ سینمایی چندان قابل دفاع نبودند، به هر حال می‌توانستند واکنش‌های مختلفی را برانگیزند. اخراجی‌ها و رسوایی به هر ترتیب به موضوعاتی می‌پرداختند که به خودی خود جنجال برانگیز بودند. ده‌نمکی هم به خوبی بلد بود از این جنجال‌ها به نفع خود و فیلم‌هایش استفاده کند. اما معراجی‌ها حتی همین نکته را نیز ندارد. در واقع ده‌نمکی برای اولین بار فیلمی ساخته که کاملا خنثی است. فیلمی که به راحتی می‌توان نادیده‌اش گرفت و از کنارش عبور کرد. در این‌جا حتی از آن نگاه اجتماعی اغلب سطحی، اما گاهی تند اخراجی‌ها و رسوایی نیز خبری نیست. معراجی‌ها فیلمی سطح پایین است که تنها به لطف نام اخراجی‌ها فروش خواهد کرد. فیلمی که حتی کنجکاوی برانگیز هم نیست. ده‌نمکی قدرت تاثیرگذاری و جنجال‌سازی‌اش را از دست داده و به نظر می‌رسد دیگر هیچ سوژه و ایده تازه‌ای ندارد که مخاطب را با آن‌ها به سینماها بکشاند. البته او فوت و فن‌های فروش میلیاردی را به خوبی می‌داند و این را فروش فیلم‌اش هم ثابت می‌کند. اما فروش بالای معراجی‌ها نمی‌تواند شکست ده‌نمکی را توجیه کند. بحث فروش یک چیز است و بحث رضایت مخاطب و قدرت تاثیرگذاری فیلم یک چیز دیگر. ده‌نمکی اگر قرار باشد در باد موفقیت‌های قبلی‌اش حرکت کند، به مشکل جدی برخواهد خورد.

با دیگران (ناصر ضمیری):

برای چه کسانی ممکن است جذاب باشد؟

برای کسانی که مشکلی با فیلم‌های کم کنش همراه با ریتم کند، مضمون تلخ و پایان باز ندارند. یا افرادی که ترجیح می‌دهند در شلوغی اکران نوروز، سراغ یک فیلم بی‌حاشیه از یک کارگردان جوان و فیلم اولی بروند.

دیدگاه: از آن فیلم‌های بی‌تفاوت نسبت به مخاطب که پر است از سکانس‌های کم اثر و خسته کننده. از آن فیلم‌هایی که کارگردان‌اش کل اثر را از کنش و جذابیت تهی می‌کند و در انتها نیز به هیچ نکته خاصی نمی‌رسد. البته در این مواقع عده‌ای این موضوع را مطرح می‌کنند که چنین فیلم‌هایی سبکی نزدیک به آثار هنری دارند و مطابق با استانداردهای آن نوع سینما ساخته شده‌اند. در حالی که مخاطبان فیلم دیده به خوبی می‌دانند، فیلم‌های خوب آن نوع سینما به هیچ عنوان آثاری بیهوده و جعلی نیستند و در پایان مخاطب را به درکی از جهان معنایی‌شان می‌رسانند. در حالی که فیلمی مثل با دیگران، نه تنها نمی‌تواند جهانی خلق کند که حتی حوصله صبورترین مخاطبان را نیز سر می‌برد.