نگاهی به فیلم «شیر و عسل»

● بازی های کلیشه ای و تکراری در یک فیلم سطح پایین
ضیغمی آن قدر از ساخت فیلم فارسی و گرایش فیلم سازان به ساخت این گونه فیلم ها شنیده ایم و نوشته ایم که برای ما و فیلم سازان عادی شده …

بازی های کلیشه ای و تکراری در یک فیلم سطح پایین

ضیغمی آن قدر از ساخت فیلم فارسی و گرایش فیلم سازان به ساخت این گونه فیلم ها شنیده ایم و نوشته ایم که برای ما و فیلم سازان عادی شده است. این گونه فیلم سازان با شوخی های ساده انگارانه، سبک و حتی زننده قصد خنداندن تماشاگران را دارند و بعضی از آن ها تصور می کنند که با تولید و گرایش به این گونه فیلم های سطح پایین می توانند به رونق گیشه کمک کنند، فرهنگ سازی کنند و مخاطب را با سینما آشتی دهند!

چند سالی است که ساخت فیلم فارسی رونق پیدا کرده است و این گرایش گاهی در میان نسل قدیم و کارگردانانی که آثار مهم و تأثیرگذاری را در گذشته تولید کرده اند هم دیده می شود، این در حالی است که متولیان فرهنگی هم واکنش مناسبی در برابر این موضوع نشان نمی دهند. فرزندان ما به جای این که در سینما فیلم های ارزشمندی را ببینند فیلم های سطح پایین و دم دستی را تماشا می کنند که می تواند آثار مخرب بر تفکر آن ها داشته باشد. فیلم های «آقای هفت رنگ»، «سلام بر عشق» و «دختر میلیونر» نمونه هایی از این دست بود و اکنون هم فیلم روی پرده سینمای بجنورد «شیر و عسل» بیانگر این ادعاست. کارگردان این اثر پیش از این با ساخت فیلم های سینمایی «کما»، «چپ دست» و «کلاهی برای باران» گرایش خود را به ساخت فیلم های کمدی نشان داده بود.

«شیر و عسل» از جایی آغاز می شود که پسری جوان و فقیر به علت فشار مالی دست به دزدی می زند و پلیس او را تعقیب می کند، او در بن بست گرفتار می شود و از دیوار خانه ای اعیان نشین بالا می رود. در این میان متوجه ورود خواهرزاده صاحب خانه از هندوستان و رسیدن ارثیه میلیاردی به او می شود و تصمیم می گیرد خود را به جای «شاهرخ خان» جا بزند تا ثروت او را تصاحب کند. در این میان عاشق دختر صاحب خانه می شود و در پایان فیلم هم به همه چیز اعتراف می کند و قصه با خیر و خوشی به پایان می رسد. بازی های کلیشه ای و تکراری و تکیه کلام های «علی صادقی» فیلم را در سطح پایین تر از حد معمول قرار داده است. حضور بی ربط «احمد پورمخبر» وصله ناجور فیلم است. حضور او در سکانس مطب پزشک و سکانس عروسی و انجام حرکات موزون و خواندن آوازهای قدیمی چیزی جز فرومایگی فیلم ندارد! پورمخبر انگار این روزها به سوپراستار سینمای ایران بدل شده است! او این جا، آن جا و همه جا حضور دارد.

«پوریا پورسرخ» خواهرزاده فتحعلی اویسی در این فیلم خودش را تکرار می کند و با بازی اش در «رستگاران» و «روز حسرت» هیچ گونه تفاوتی ندارد. البته با این تفاوت که در فیلم «شیر و عسل» با دو گریم متفاوت ظاهر می شود.«فتحعلی اویسی» هم در ارائه این گونه نقش ها کلیشه شده است و با دیگر نقش هایی که از او دیده ایم تفاوتی ندارد. او در فیلم به جای این که نگران سلامتی همسر بیمارش باشد نگران ثروت و کلاه گیس هایش است!«صادقی» و «غفوریان» هم تیپ های خودشان را که در فیلم های مختلف از آن ها دیده ایم تکرار می کنند و همان شوخی های سطحی و همیشگی را ادامه می دهند.

«افسانه پاکرو» که پیش از این بازی اش را در فیلم «رویای خیس» دیده بودیم بازی قابل تأملی نسبت به دیگر بازیگران دارد. به هر صورت «شیر و عسل» فیلمی دم دستی و سطح پایین است. به واقع باید متولیان امر و مسئولان فرهنگی چاره ای برای سینمای از دست رفته کشور بیندیشند زیرا اگر روند تولید این گونه فیلم ها ادامه پیدا کند و فیلم های فرهنگی در سینماهای محدود اکران شود تا چند سال دیگر اثری از سینمای فاخر کشورمان باقی نخواهد ماند.